Dagboek
	17 januari. Het was ook hier niet zoveel. Maar toch viel er wat sneeuw in de achterliggende dagen. Het was echter steeds van korte duur. Toch is het een prachtig gezicht vanuit ons appartement. In de achterliggende week waren er de nodige telefoontjes vanuit het ziekenhuis voor Gelein. De meeste voorbereiding voor de operatie gaat op deze wijze. Maar een definitieve datum voor de opname is er nog niet. We hopen zelf dat het maar niet al te lang meer duurt. Het hebben van zoveel pijn is toch een teken dat het hard nodig is. We weten echter de reden van uitstel. Zolang het ziekenhuis in Terneuzen ook in het teken staat van de pandemie kan het langer duren dan normaal. Ook in deze week weer de nodige visite in verband met het nieuwjaar wensen. Gelein geniet ondanks de pijn nog steeds van het klussen en zelf vermaak ik me ook prima in huis of bij de Ramshoorn. Een gesloten winkel wil niet zeggen dat er niets is te doen. Gelukkig zelfs dat klanten de weg weten om nog de één of andere bestelling te doen.
	10 januari. En zo is alweer een week voorbijgevlogen. Een week die ook opnieuw stond in het teken van de Corona. Het weer is prachtig. En zo wandelden we zaterdag langs de Schelde naar het centrum. Wat is het beeld van een anders zo drukke winkelstraat dan triest. Geen mens te zien. Op een enkele winkel na alles gesloten. En nog is het einde van de pandemie niet in zicht. Wij vermaken ons samen prima. Natuurlijk is het ook voor ons anders dan anders. In andere jaren kwamen op de Nieuwjaarsdag de kinderen en kleinkinderen. Nu we niet meer dan twee personen tegelijk mogen ontvangen genieten we van de vele bezoekjes. Zo is er dan altijd wat om voor te zorgen. Gelein is naar het ziekenhuis geweest en wacht op de oproep voor een oproep voor een nieuwe knie. Ook dit kan echter nog wel even op zich laten wachten gezien de opnames van Corona-patiënten hier in het ziekenhuis. Kerkdiensten bezoeken we nog steeds niet. Maar ook met de tegenwoordige mogelijkheden missen we niets. Zo werden we tijdens de laatste dienst in kennis gesteld van het feit dat de gemeente weer een nieuwe predikant hoopt te ontvangen. Zo kort vacant, en dan weer dit vooruitzicht te mogen hebben.
	3 januari. Een nieuw jaar is weer aangebroken. Wéér aangebroken. Alles van het jaar 2020 ligt achter. En het jaar 2021 is een onbekende toekomst ingegaan. Voor het leven met de dag is er niets veranderd. Elke dag niet anders dan  lege handen opheffen naar Boven. Om vervolgens te wachten en te verwachten wat daarin wordt gelegd. Ook voor dit nieuwe jaar bidden en werken. Mogelijk meer werken dan bidden. Bij het bidden hoort danken. Dat is iets om niet te vergeten. Wij wensen samen een ieder bij alles Gods zegen. Daarvoor dus die lege handen van dag tot dag. Zijn leiding in het leven. Maar ook die les: in voorspoed dankbaar en in tegenspoed geduldig.
	27 december. Kerstfeest 2020. Zeker, het is voor ieder anders. Maar wat hebben we er samen van genoten. Wat een fijne dagen van herdenken. Echt Kerstfeest om nooit meer te vergeten. Thuis meeluisteren en meekijken. En dan, niet te vergeten, het volgen van de verschillende Kertsfeestvieringen van de kleinkinderen. Hoe bijzonder te zien wanneer ze hun tekst opzeggen, wanneer er een muzikale bijdrage is. En zelfs al het Kerstverhaal verteld door een kleindochter. Zeker, ik spreek voor onszelf. En heb zeker begrip voor allen die deze dagen alleen waren en dit Kerstfeest zo niet hebben ervaren. Doch voor ons was het een zegen. En een zeker weten dat de Heere ook dit Kerstfeest wilde zegenen.
	20 december. En toch zijn we in de week die achter ligt nog even in Nunspeet geweest. Het verlangen naar kinderen en kleinkinderen is dan te groot om ervan af te zien. De verjaardag van Carlijne. Die ook alweer 10 jaar is geworden. Wat was het een strenge winter toen zij geboren werd. We konden er niet heen door de enorme berg sneeuw die overal lag. En nu, tien jaar later is het moeilijk in verband met het Corona-virus. Nee, we kunnen maar niet op visite gaan wanneer we dat willen. Alles goed geregeld. De ene dag de ene oma. En de andere dag de tweede. Heel bijzonder dat we werden gebeld vanuit het Fletcher-hotel. U kunt echt gerust komen, hoor. We zijn open. En het ontbijt? Keurig verzorgd konden we het nuttigen op onze kamer. Zo zijn de laatste dagen voor het Kerstfeest aangebroken. Wat is het een heel ander uitzien dan andere jaren. Geen Kerstfeestviering voor de ouderen. Geen Kerstfeestviering voor de kinderen van de Zondagsschool. Geen ontmoetingen met familie of vrienden. Wel heel bijzonder om te merken hoeveel kaartjes er worden verstuurd. Een teken van: we zijn je, we zijn jullie niet vergeten!
	13 december. Het zijn de donkere dagen voor de Kerst. Maar dat niet alleen. De Corona-cijfers liegen er niet om. Nog steeds is het virus onder ons. En is iedereen in afwachting of, welke en wanneer weer nieuwe maatregelen zullen komen. We waren van plan in de week die komt een nachtje naar Nunspeet te gaan. Maar zal het mogen? Soms mis ik de caravan. Soms denk ik erover of het niet beter is er weer eentje aan te schaffen. Toch willen we geen overhaaste dingen doen. In januari moet Gelein naar het ziekenhuis omdat hij een tweede nieuwe knie zal moeten krijgen. Het lopen gaat steeds slechter. Ook hij is meer en meer aan huis gebonden door de pijn in zijn knie. Voorlopig nemen we wat betreft een eigen plekje ergens in het land geen ander besluit dan de acceptatie dat het goed is dat we er op dit moment geen caravan meer hebben.En hopen we ons dus voor te bereiden op een Kerst in Terneuzen. Samen. Fijn dat we nog samen zijn!
	6 december. Het waren spannende dagen voor de gemeente van Zaamslag. Er was een tweetal gesteld door de kerkenraad van de Christelijke Gereformeerde Kerk. Dan vraag je je toch af wie uiteindelijk de meeste stemmen zal krijgen. En wie de kandidaat zal zijn die wordt beroepen.Uiteindelijk is er een uitslag gekomen. Is de gemeente ingelicht. Kandidaat S.M. Buth uit Nunspeet is beroepen. We hopen en bidden dat de gemeente weer een eigen herder en leraar mag ontvangen. Verder zijn wij ook nog alsmaar thuis. Wat moeten we in Nunspeet zoeken nu de maatregelen in verband met het Corona-virus er nog zijn. Naar de kerk kunnen we niet. Een eindje fietsen kan evenmin. Want nergens is een kopje koffie of een toilet. We blijven heerlijk thuis. En wanneer we wel willen boeken we een hotelletje voor een nachtje. Het is bijzonder om nog steeds in de krant een advertentie te zien waarop  De dominee uit het Achterbuurtje staat afgebeeld. Zo in de krant van 5 december. Bijzonder om steeds opnieuw te horen dat het boek goed is ontvangen.
	29 november. Hoe bijzonder dat we een rustdag mogen genieten. Een dag na alle drukte van de week die achterligt om te gedenken. Wij waren de eerste dagen te vinden op de plaatsen waar we hand- en spandiensten mogen verrichten. Heerlijk als je wat ouder wordt en dan op deze manier toch nog mag ervaren dat je niet nutteloos de aarde bewoont. Op vrijdag zijn we op tijd vertrokken. Er wachtten ons weer verschillende bezoekjes. Verjaardagen die waren geweest of in het verschiet lagen. Het combineren ervan maakt dat we ook op de dagen dat we weg zijn niet behoeven te denken dat we zonder doel op stap gaan. Na een nachtje hotel in Nunspeet mochten we zaterdag weer veilig thuiskomen. En dan, dan is het zondag. De dag om in alle rust te luisteren naar datgene wat de Geest tot de gemeente te zeggen heeft.
	22 november. Zondag. En nog altijd niet als is geweest. Af en toe naar de kerk. Niet zingen. Enkel de hoop dat het ooit beter zal gaan worden. Toch heeft de kerkernaad van de CGK van Zaamslag besloten over te gaan tot het beroepen van een nieuwe predikant. Vandaag hoorden we de ene en DV volgende week de andere kandidaat. En dan hopen we te stemmen. Wat moet dit spannend zijn voor vooral de kandidaten die toch al langer of korter op een beroep wachten. En wat kijkt de gemeente van Zaamslag uit naar weer een nieuwe herder en leraar.
	20 november. Het kan zomaar gebeuren. Op een dag een mankement aan je laptop. En op die laptop staan je programma's voor je site. Laptop weg voor reparatie. En enkele weken geen mogelijkheid je website bij te werken. Maar, de laptop is terug. En ik kan weer aan de slag. Bijna drie weken verder. Misschien wel het leukst om te melden dat mijn boek in herdruk is gegaan. Nog heel goed weet ik dat me werd gevraagd over het leven van vader te schrijven. Ik zag dat echt niet zitten. Natuurlijk, ik schrijf graag. Maar een boek.....dat leek me toch echt iets teveel. Na aandringen om er toch aan te beginnen, mocht ik het doen. En dan nu te mogen horen dat het goed is ontvangen. Wat ben ik dan dankbaar en verwonderd dat het zelfs nog in herdruk is gegaan. Nog altijd is het te bestellen bij info@ramshoorn.nl. Of bij een plaatselijke boekhandel.
	1 november. We zijn weer een nieuwe maand ingegaan. Nog steeds is Corona het onderwerp van gesprek. Daarnaast ook de aardbeving in Turkije en de moorden in Frankrijk. Samen zijn wij alweer enkele weken thuis. En zoals iedereen gaan ook wij van de ene dag in de andere. Met alle zorgen en mooie dingen die er zijn en blijven.
	We houden ons zoveel mogelijk aan de regels die gelden. En wanneer we thuis zijn ligt ook nu weer altijd een puzzel op de tafel. Heerlijk om zo samen het ene puzzelstukje na het andere te vinden en te leggen. Gelein geniet nog atlijd als één van de kinderen of kleinkinderen hem nodig heeft. En ook voor mezelf is er altijd werk te over. Zo is er ook in deze tijd van Corona geen enkele verveling voor ons beide. We doen wat onze hand vindt om te doen. En zijn dankbaar dat dit zo is.
	25 oktober. Ons levensscheepje vaart op de levenszee. We plannen en denken te weten hoe het allemaal zal gaan in de dag of week die voorligt. We maken plannen. We zien ernaar uit. Of we zien er tegenop. We maken ons al of niet zorgen. Maar pas achteraf kunnen we spreken over de tijd die achter ligt. Zo is het ook vandaag als we de week terugkijken. Waar waren we. Hoe was het daar. Toch is het van het allergrootst belang of we er de Heere hebben ontmoet. Of we Hem hebben gezien. Of we gemerkt hebben dat HIj ons iets te zeggen had. Daarom is het goed de weg te gedenken. Schuld te belijden. Een zegen te vragen over ons werk. En om op te merken of het de weg was die de Heere ons heeft geleid. En welke dag is daar beter voor dan de zondag. De rustdag die de Heere ons heeft gegeven.
	18 oktober. Drie zondagen in oktober mogen we een verjaardag herdenken. Vandaag is Elianne jarig. Ook Elianne weer van harte gefeliciteerd! Zomaar één van de vele kleinkinderen die we mogen hebben. Ja en toen kwam er deze week dan het bijzondere moment van het verschijnen van het boek De dominee uit het Achterbuurtje. Het was een mooi moment. En op één van de eerste pagina's staat het dan: Aan mijn lieve kleinkinderen. Het boek uit het leven van hun opa, mijn vader. Een kleine jongen die al in zijn jeugd de Heere zocht. Geroepen werd tot het ambt van dominee. En in een lang leven mocht spreken over het leven met de Heere. Geschreven alsof de kinderen luisteren. Zodat zij het dus kunnen begrijpen.
	Gelein pakte al direct het boek. Hij had het ook nog niet gelezen. Ingespannen las hij het ene hoofdstuk na het andere. Natuurlijk had hij van mij wel eens wat verhalen gehoord. Maar nu was het dan een geheel geworden.
	En in diezelfde week verscheen een eerste deel in de zogenaamde Kanselserie. Een klein boekje met twee preken. Een volgende deel verschijnt steeds na enkele maanden.Wat zijn het toch bijzondere momenten om zo nog je vader te herinneren.
	Na een drukke week van boeken inpakken en versturen zijn we een nachtje in Nunspeet geweest. Natuurlijk wilde ik al kleinkinderen verrassen met de boeken. En ook bij de kinderen die jarig waren op bezoek. Het kan nu nog. Want met het steeds meer aanscherpen van de maatregelen weet je niet wanneer je de kinderen en de kleinkinderen weer zult zien.Wat troffen we het met het weer. We konden heerlijk even buiten zitten op het balkon van het hotel. Genietend van het zonnetje.
	11 oktober. Ook op deze zondag mag ik herdenken. In het jaar 1991 werd een tweede zoon geboren. Het lijkt alles al zo lang geleden. Maar hoe snel is ook weer deze tijd die achter ligt gegaan.Inmiddels al zoveel keren oma. Wat een zegen van de Heere. Het is goed om daar bij stil te staan. In de week die achter ligt was ik zelf regelmatig in de boekwinkel de Ramshoorn te Goes te vinden. Heerlijk om zo tussen al die boeken te lopen. Te rangschikken en te verkopen. Met een mondkapje op in de bus en inmiddels ook bij de klanten die komen. Ook Gelein heeft inmiddels weer een nieuwe taak. Eén van de kleinkinderen kreeg de sleutel van zijn woning. Daar is ook Gelein als een vis in het water. Oude liefde roest niet. Het klussen is het liefste wat hij doet.
	Opmerken is iets wat je moet worden gegeven. En leren van datgene wat dan tot je komt is bijzondere genade. Het kan ook zomaar een spreuk zijn die je niet kan vergeten. Jaloerse mensen zijn........wat is het erg wanneer je niet tevreden kan zijn met dat wat je zelf kan of hebt. Maar vanuit jaloezie een ander steeds de maat moet nemen.
	4 oktober. Het zijn altijd gedenkwaardige dagen als er één van je kinderen jarig mag zijn. Zo mocht ik jaren geleden op 4 oktober één van mijn dochters in mijn armen houden. Zesendertig jaar geleden alweer. En zo mooi om te weten dat ze in het gezin opnieuw een kindje verwachten. We hopen en bidden dat alles weer goed mag gaan. Zodat  volgend jaar ook wij opnieuw een kleinkind mogen ontvangen. De week is weer voorbij gegaan. Met alle dingen van dien. Het Corona-virus grijpt om zich heen. Maatregelen gelden nog steeds of zijn verscherpt. Heerlijk om thuis te zijn en wat dingen die nog op het verlanglijstje staan ter hand te nemen. Zo was er in onze keuken een oude ingebouwde koelkast die we nooit gebruikten. Deze week heeft Gelein hem eruit getild en de ruimte omgetoverd in een prachtige keukenkast. Wat ziet het er weer netjs uit. Hij kan ook echt alles!
	Inmiddels zie ik hier en daar de advertentie staan met daarin vermeld de boeken die één dezer dagen worden verwacht. Zelf werk ik geruime tijd bij de Ramshoorn te Goes. Welks advertentie deze week een grote pagina in het Reformatorisch Dagblad in beslag nam. Daar zag ik ook de boeken uit de verhalenserie voor de jeugd beschreven. Het komt nu echt dichterbij.
	Zelfs bij de bekende bol.com vond ik bij de boeken een medling. Ik denk wel eens: Hoe zou mijn vader het gevonden hebben?
	27 september. Opnieuw ligt er een week achter ons. Het weer is omgeslagen. De storm raasde over Terneuzen. Wat is het dan weer fijn om zo samen thuis te zijn en te genieten van de witte kopjes op het water. Zeker is het niet zo dat wij alsmaar in huis zitten. We hebben beiden nog ons werk ook buiten de deur. En natuurlijk ook deze week weer de bezoekjes bij deze en gene. Wat is het dan bijzonder om te mogen genieten van weer een kleintje binnen de familie. Deze keer waren we bij ons vierde achterkleinkindje. Een meisje  deze keer.
	Maar natuurlijk houden ook wij de besmettingen met het Covid-virus nauwlettend in de gaten. Een tweede golf gaat over het land. Ook in Zeeuws-Vlaanderen zijn weer de eerste besmettingen gemeld.En niemand weet wat het ons nog zal brengen.
	20 september. Wat genieten ook wij van het nog zo mooie weer. We keken ernaar uit. En vrijdag zijn we samen op stap gegaan. Omdat vandaag Margareth jarig is wilden we een weekendje op de Veluwe verblijven. En zo hebben we deze keer een caravan gehuurd. Natuurlijk, het zou heel anders zijn dan dat we gewend waren. Maar wat vinden we het fijn. Gelein hoeft niet het onkruid te wieden. En ik geen caravan te soppen omdat het stoffig is nadat we een poos zijn weggeweest. Heerlijk, in één woord. We genieten van elke minuut. En ondernemen van alles.
	Ik had de caravan wel eens vaker gezien. En was er ooit wel eens binnengeweest toen de oude eigenaresse er nog verbleef. Heerlijk om hier een paar dagen te verblijven. In de aangebouwde serre is het echt genieten met dit mooie weer.
	Maar nu hadden we gelijk ook tijd om andere dingen ter hand te nemen. En het eerste wat ik wilde was een bezoek aan het graf van Geert. Het was echt nodig dat daar weer eens wat gebeurde. Toen we weggingen blonk het graf in de zon. Dat herinnerde me aan de dag dat Geert werd begraven. En ik het tegen mijn ouders zei: De zon schijnt ook nog.
	13 september. Na toch wat wisselvallig weer mogen ook wij weer genieten van een mooie nazomer. Dat geeft weer de mogelijkheid een heerlijke wandeling langs de Schelde te maken. Maar ook wij komen er achter wat ons zo vaak is gezegd: Denk niet dat als je 65 bent je een rustig leven tegemoet gaat. Het is waar: we krijgen het steeds drukker. Maar wat is het mooi alles nog te kunnen doen wat je zo graag doet. Gelein is graag met de verfkwast bezig. En ik pak de bus en geniet bij de Ramshoorn te Goes van alle voorkomende werkzaamheden. Zo gaan de dagen voorbij. En maken we ons op om eind deze week weer eens op de Veluwe te kijken. Nu niet in onze eigen caravan. Die hebben we verkocht. Maar voor het eerst in een andere. Op hetzelfde park. We zijn benieuwd hoe het gaat bevallen. In elk geval hoeft Gelein geen gras meer tussen de tegels weg te halen op zijn knieën. Want daar moet hij maar een beetje zuinig op zijn. Een tweede nieuwe knie zit eraan te komen. Maar volgens de orthopeed kan hij nog even wachten.
	6 september. Deze week waren de mannen van Molenaar badkamers bij ons. Wat hebben ze hard gewerkt. En wat is het een mooi geheel geworden. Vrijdagmorgen was alles klaar en konden we weer inruimen. Zo waren we deze week weinig samen. En konden we er niet op uittrekken. Want we wilden toch wel dat er altijd één van ons thuis was om voor de koffie te zorgen. Doch als we dan zien hoe mooi het alles is geworden, we hopen er nog lang samen van te mogen genieten. Voorzichtig ben ik ook weer begonnen met mijn werk in de winkel van boekhandel de Ramshoorn te Goes. Met een mondkapje op in de bus. In de winkel achter een scherm. Is dat het nieuwe normaal?
	3 september. Het is wat langer geleden dat ik mijn dagboek bijwerkte. Er waren zoveel dingen die de aandacht vroegen. Zo hebben we geeel onverwachts onze caravan verkocht. Dat geeft toch weer een hele drukte. Maar alles is klaar. Wat we mee wilden nemen is eruit gehaald. De caravan is schoon achtergelaten. En dan heb je weer tijd voor andere dingen. Ja, en het volgende was ook een heel werk. Het was me al een paar keer gevraagd een kinderboek te schrijven over het leven van mijn vader. Ik heb het lang afgehouden. Maar uiteindelijk toch eraan begonnen. En zie hier: D.V. 10 oktober ligt, zoals de verwachting is, het boek in de boekwinkel. Natuurlijk ook weer bij mij te bestellen. Zelf vind ik het heel bijzonder dat ik het heb mogen doen. Het is een heel mooie herinnering aan zijn kinderjaren en zijn roeping tot predikant. Enkele hoofdstukken zijn ook gewijd aan de diverse gemeentes waar vader heeft gestaan. Het leven en sterven van Geert staat beschreven. En uiteindelijk ook het overlijden van vader. Diverse foto's en tekeningen omlijsten het geheel. Ieder die vader gekend heeft zal het boek graag lezen.
	voor informatie tik op de foto
	23 augustus. We waren in de week die achterligt nog enkele dagen in Nunspeet. Natuurlijk wisten de kinderen en de kleinkinderen de weg naar de caravan weer te vinden. Gezellig met elkaar achter de caravan een spelletje rummikub. Wat is het dan soms spannend als je wilt winnen.
	Maar we gingen ook samen erop uit. Wat was het nog warm op de Veluwe. En dan moet je soms wel eens iets doen wat je nog nooit hebt gedaan. Een heerlijke ijscoup bij het IJscafé.
	Die arme Margareth had nog nooit in de caravan geslapen. Dus dat moest toch ook zeker nog gebeuren. Wat is dat kleine meisje toch ook alweer groot . En wat ging het goed! En toen de ijscowagen het park opreedt was het helemaal een feest. Ik wil rose........Nstuurlijk, anders ben je niet een echt meisje he Margareth?
	Ja en dan zijn de kinderen weg. En dan heb je heimwee. Maar dat lieten we ons niet gebeuren deze keer. We maakten de caravan schoon en.....we reden naar huis. En voordat we de tassen uitpakten: eerst even genieten van al het schoon op het water! Met een heerlijke krentenbol.
	Wat was het de volgende morgen geheel ander weer. Daar moesten we toch zeker van genieten. Een heerlijke wandeling langs het water met een frisse wind.
	16 augustus. Wat liggen er veel warme dagen achter ons. Ook wij hebben ons heel rustig gehouden. Gelukkig is er binnen in ons appartement ook altijd genoeg te doen. Zeker als je ervoor openstaat om iets ter hand te nemen. Verveling is er dan ook nooit bij. Deze dagen hoorde ik ook van het opnieuw verschijnen van een prekenbundel van de hand van mijn lieve vader die al zoveel jaar geleden is overleden. Bijzonder dat er nog steeds preken van vader op schrift worden gesteld.
	Eindelijk leek de warmte wat minder te worden en besloten we eens weer een wandeling te maken langs de Schelde. Het viel echter nog niet mee. Wat was het nog warm en klam.Maar wat hadden we het gemist. Kortom, we genoten van elke boot die langs kwam varen. Terwijl we op een bankje langs de Schelde even pauze hielden.
	10 augustus. Wat hebben ze het naar hun zin gehad. En wat hebben opa en oma genoten. Maar aan alles komt een eind en zo zijn ook de meisjes weer vertrokken. Het was wel warm toen ze er waren. Het liefst zaten ze ook maar lekker thuis. Toch hebben ze nog even schelpen gezocht. Dat is altijd vaste prik als ze hier zijn.
	Bij toeval keek had Carlijne het even over de speeltuin. En op de website zagen we dat Oranjekwartier geopend was. Zelfs een leuke middag met de ballonnenman. Opa en oma heerlijk in de schaduw onder de bomen. Wat was het ook daar goed geregeld. Bijna geen mensen en alles op afspraak. Zelfs het maken van een ballon.
	En nu zijn opa en oma weer samen. We ondernemen niets. En zitten maar heerlijk op het balkon of bij de ventilator.Veel drinken. En af en toe wat zouts.
	5 augustus. De scholen hebben vakantie. En daar genieten de opa's en de oma's ook van. We zijn vorige week naar huis gekomen en hebben twee meisjes meegenomen. Carlijne en Olivia zijn aan de beurt om te logeren. Het is allemaal anders dan andere jaren. Maar we proberen toch er een leuke tijd van te maken. Een wandeling naar de Intertoys is al helemaal geweldig natuurlijk. En zeker als je dan ook nog wat uit mag zoeken.
	In Elspeet rijden ze niet met de bus. Dus dan is het ook leuk om eens met oma naar Goes te gaan. Eerst even wachten in het bushokje. En dan gezellig naar de winkel van de Ramshoorn. Heelijk snuffelen en ook nog wat meenemen natuurlijk.
	Oma en opa wonen heerlijk aan de Westerschelde. Met een grote zak naar het Schelpenhoekje. En dan kijken of er echt parels in de schelpen zitten.
	En natuurlijk een middagje naar de speeltuin aan de overkant van de flat. En laat daar nu net de ballonnenman zijn. Carlijne wil graag een puppie en Olivia een dolfijn. Wat worden ze weer verwend.
	26 juli. Onze eerste week van vakantie zit er alweer op. Natuurlijk verblijven we als altijd op de Veluwe in ons chalet. Wat is het dan genieten ook voor de kindjes die vakantie hebben. Natuurlijk waren ze vaak van de partij.
	Met elkaar op stap. En dan zomaar even met elkaar op de foto. Wat een mooie herinnering aan een prachtige dag.
	En dan met elkaar koekjes bakken in Hattem in het Bakkerijmuseum. Wat is het dan genieten. Zeker als de koekjes klaar zijn en er gegeten kan worden.
	En altijd weer even met elkaar eten achter de caravan. Als de zandbak weer gezien is op het park.
	17 juli. Vakantietijd in Coronatijd. Het is toch allemaal wat anders dan anders. Maar wat maak je dan ook alles toch meer bewust mee. Zoals een doopdienst die eigenlijk al 3 maanden eerder had kunnen plaatsvinden. Maar Lars mocht zondag gedoopt worden. Na een hele poos toch weer eens een dagje vrijwilligerswerk doen in Goes. Wat geniet ik daar altijd enorm van.
	Met de bus. Netjes met een mondkapje op. En dan op reis naar Goes. Velen weten niet dat op de eerste verdieping een tweedehandsafdeling is. Er is echt van alles te vinden. Van theologie tot kinderboeken. Kaarten en niet te vergeten: heel veel bladmuziek. Deze week weer een hele dag daar opruiming gehouden. En je weet niet wat je er allemaal vindt. Ik zou zeggen: kom er gezellig eens een kijkje nemen. Er is vast wel iets voor je bij.
	5 juli. Er ligt weer een drukke week achter ons. We waren wel thuis in Terneuzen. Maar bereidden ons voor om naar de caravan te gaan. Twee kleine jarige jobjes. Daar wilden we even naar toe. Gelijk wat afspraken gemaakt onderweg en op de Veluwe.Zelf hadden we ook wat te herdenken. Twee juli was onze trouwdag. Zo leuk dat er zoveel mensen aan hadden gedacht.
	Het was lang geleden dat ik naar de Ramshoorn was geweest. Thuis wel het één en ander voor de winkel gedaan. Maar deze week wilde ik toch eens proberen met de bus te gaan. Het was tenslotte toch voor mijn werk. Maar ja, dan moet je toch echt een mondkapje op. Het is niet anders.Trouwens, iedereen heeft er eentje op. Je komt gewoon anders niet in de bus. Het is ook veel stiller dan anders merkte ik.
	Twee jarige jobjes deze week. Zo waren we bij Matthijs. Wat lijkt het nog maar kort geleden dat ik op Carlijne paste omdat de baby wilde komen. Ik weet nog heel goed dat hun moeder belde: Jullie hebben een broertje. Nu is Matthijs alweer zes jaar. Wat was hij blij met de kadootjes. En de taart die mama had gemaakt paste ook echt bij zijn Dino-feestje.
	28 juni. Wanneer we in Nunspeet zijn gaan we zeker een keertje vissen. In Doornspijk kiezen we dan voor de Forellenvijver. Het was prachtig weer. En deze keer gingen we in de avond. Wat hebben we genoten. En met 34 forellen gingen we naar huis.
	Gelein heeft een rookoventje bij de caravan. En op dinsdagmorgen heeft hij de forellen gerookt. Het is altijd een heel werk. Maar als je ervan geniet is het zo leuk.Zeker ook om er dan weer weg te geven. Ze gaan in de vriezer en dan wachten er als we weer thuis komen ook nog wel afnemers.
	Na het roken is het douchen. We lachen er wel eens om: Dan ben je net zelf ook een gerookt visje......Maar dan komt het proeven. Eerlijk gezegd zit er niet zoveel smaak aan de forellen dan aan zalm. Maarhet is toch een speciale lekkernij.
	24 juni was Sjoukje jarig. Het was al wel heel warm. Maar zolang wilden we toch zeker blijven. We waren vroeg opgestaan om alvast de auto in te pakken en de caravan schoon te maken. En de was nog te doen. Het is altijd heerlijk als je thuiskomt en dat in elk geval niet hebt. Om half 7 waren we 's avonds weer thuis. Alles hebben we nog weer opgeruimd en toen we nog een poosje genoten van de avond buiten was één ding duidelijk: wat hebben we toch een prachtig plekje! Met elke avond een ander plaatje van de ondergaande zon.
	20 juni. Inmiddels zijn we alweer bijna 2 weken in de caravan. En we genieten met volle teugen. Meest zijn we zomaar samen bij de caravan. Om de dag af te sluiten met hier of daar een ijsje of een kopje koffie. Voor mij is het alles herinnering. Maar Gelein is zo graag op de Veluwe. Door de Corona is het niet als anders. Dat is waar. We hebben overal de 1,5 meter afstand te houden. Het is bewust leven, lopen, fietsen, winkelen. Doch wat is het een zegen om samen te zijn. Samen te genieten van de heerlijke tijd hier.
	13 juni. Het was lang geleden dat we in Nunspeet waren. Maar afgelopen dinsdagmorgen hebben we gepakt. En zo zijn we dan heerlijk op vakantie. Op het park is veel in verandering. Nieuwe eigenaren. En die klussen heel wat af. In de week is het nog heel rustig. Maar op vrijdagmiddag zie je ze aankomen. Zelf hebben we alletwee een parasolletje. En zo genieten we hele dagen buiten. Tegen de avond pakken we even de fiets om een boodschap te doen. En zo vermaken wij ons de dagen hier.
	We zeggen het zo vaak. De tijd van Corona heeft mensen veranderd. Wij genieten ook van de rust. Zijn veel meer thuis. En ook bij de caravan bemerken we dat.Elke morgen doen we ons werk. En dan kunnen we zomaar uren buiten samen zitten te praten. OP tijd een kopje koffie. We eten buiten. Wat wil je nog meer.
	Ongetwijfeld zal het straks drukker worden op het park als de vakanties zijn aangebroken. Maar ook daar is het niet als anders. Kinderen mogen niet zomaar over het park lopen. Altijd in bijzijn van een ouder.
	We waren lang weggeweest. En dan is er ook eerst heel wat te doen. Maar het blinkt weer. En alles een beetje gezellig maken is ook goed.
	Of ik groene vingers heb weer ik niet. Maar ook het tuintje had zeen beurtje nodig. Kortom, het is alles weer heerlijk opgeknapt. En daar genieten we ook van.
	En als de dag ten einde is en we nog even heerlijk willen zitten is daar atlijd ong onze partytent. Een beschut plekje voor ook als de wind stevig is. De achterwand houdt die wel tegen.
	7 juni. Ik zeg het zo vaak: Ik moet van meevallers leven. En ook even zo vaak is er dan ook de verwondering als de meevallers zich aandienen. Dingen waar je niet op durft te hopen. Niet op durft te rekenen. Of dingen waar je niet eens aan had durven denken dat die ooit zouden gebeuren. Maar ze gebeuren. Elke dag weer. En wanneer dan de regenboog, ja soms een dubbele regenboog is te zien zijn de vragen hierover beantwoord. De Heere is Dezelfde. En wat Hij ooit heeft beloofd blijft bestaan. Wij verdienen niets. Maar genade schenkt dagelijks de onverdiende zegeningen. Nog steeds zijn we thuis. Maar ook daar zal de Heere Zijn wijze bedoelingen mee hebben. We genieten van de rust. En zijn dankbaar voor elke druppel regen die hier valt.
	31 mei. Pinksteren. En nog altijd in de ban van het Coronavirus. Hier en daar horen we de berichten van uitbraak. Daarnaast de regels waar in het versoepelen van de maatregelen aan moet worden gehouden. Het leven is voor velen niet meer wat het was. Daarnaast is er de droogte die ook weer de nodige zorgen biedt. Het water wat schaars begint te worden. Met Pinksteren denken we dan ook aan de blijdenisdiensten die normaal gesproken er zouden zijn. Voor hen die hiernaar met hun hart hadden uitgekeken toch een verdrietig moment. Wij mogen nog heerlijk genieten van het plekje wat we hebben gekregen. We wandelen elke dag. Wat natuurijk ook heel anders is als voorheen. Geen koffie drinken bij de Hema en daar met vrienden en kennissen een praatje maken. Maar gelukkig staan overal bankjes en kunnen we, als we dat willen, ook daar zomaar even een praatje maken. Deze week werden we weer over-opa en over-oma. Wat mooi dat dit in deze tijd er toch ook is. Al is dopen van de kleine kinderen niet aan de orde.
	24 mei. Langzaam komt ook in Terneuzen het leven weer wat op gang. Je merkt dat alles weer wat drukker wordt. Kinderen komen weer op bezoek. Een beetje voorzichtig en wat onzeker. Terwijl we ons dan afvragen of het nu goed is of niet. Voor onszelf zijn we er wel uit: Heerlijk buiten wandelen en op het balkon in de frisse lucht.Wanneer je dan door Terneuzen loopt zie je dat je ook hier nog alles lang niet hebt gezien. Maar we gaan toch weer naar de Veluwe verlangen. Hopelijk komt dat ook weer binnenkort.
	Normaal gesproken bak ik elke week wel wat lekkers. Toen ik in Zeeland kwam wonen maakte ik kennis met de wafels die hier worden gebakken en als maaltijd gegeten. Natuurlijk wilde ik ook zo'n wafelijzer. Maar met de tijd van Corona bleef hij in de kast. Nergens was gist te koop. Tot mijn grote verrassing lag het vorige week weer in de winkel. En kon ik na lang mijn gang weer gaan. Heerlijk om er zelf van te genieten en anderen te verrassen en te laten proeven. Het zijn zomaar van die kleine dingen waar je heel blij van kan worden.
	17 mei. En zo zijn er al meer dan twee maanden voorbij dat we ons hebben te houden aan regels die ons zijn opgelegd. We hebben allen zo onze eigen gedachten hierover. Maar proberen toch ons te houden aan datgene wat van een ieder is gevraagd. Wat is het mooi om nog elke dag te genieten van je eigen plekje. Dingen te zien en te doen waar je voorheen geen oog voor had. Voor ons is het dan Terneuzen. Of we nu binnen zijn of buiten. Het is goed om eens even stil te staan.
	De auto laten we zoveel mogelijk staan. We lopen of fietsen. En als we thuis zijn vermaken we ons altijd weer met een nieuwe puzzel in de uurtjes dat wehet dagelijks werk hebben gedaan.
	10 mei. Lopen doen we elke dag als het niet regent. En zo werd het 5 mei. Na een heerlijke wandeling stonden we net op tijd bij Zegers. Nee hoor, het is geen familie. Maar ze hebben wel heerlijk ijs. Dus voor de duidelijkheid: Zegers was bij Zegers. En we hebben er genoten.
	Maar als we langs de Schelde lopen genieten we ook. Zomaar een poos samen op een bankje, kijken we naar de boten op het water. En elke keer weer zijn we blij en dankbaar hier te mogen wonen.
	3 mei. Een week met buien ligt achter ons. Hetgeen vorige week was voorspeld gebeurde. De regen ging over het land. En zo zag je het land opleven. Kleine plantjes groeiden. De boeren waren blij. Het is te hopen dat meer regen gaat vallen. Elke druppel is welkom in deze tijd. Samen waren we thuis in Terneuzen. En deden we wat onze hand vond om te doen. Het is in deze tijd goed om regelmaat te hebben en te houden. Want wanneer werk wegvalt door de crisis is het verleidelijk om lui en leeg neer te zitten. NIets overkomt ons zonder de wil van onze Hemelse Vader. Wanneer Hij een streep zet door het leven wat we leidden, Hij heeft hier zeker een doel bij voor ogen. Hij wil Zijn kinderen allen ook in deze weg persoonlijk onderwijzen. HIj zal dan ook zeker een andere weg wijzen zo wij stil zijn voor Hem en Zijn stem willen verstaan. Dit vraagt een tijd van bidden en opmerken. Eén ding is duidelijk: we zullen anders komen uit de crisis dan dat we erin gingen. Niet eerder dan wanneer we onze persoonlijke les hebben geleerd zal de crisis voor ons stoppen.
	26 april. In de achterliggende week waren we even in Nunspeet te vinden. De caravan krijgt de voorjaars schoonmaak. Ook dat is dan altijd nog weer een hele klus.  Binnen en buiten, het moet er toch weer spik en span uitzien.  Ook in Nunspeet is het erg droog. Dus hier en daar een emmer water over de planten. Het zal niet echt veel helpen. Maar vooruit.
	De stoeltjes weer naar buiten. En zo van lieverlee is alles weer gereed voor het mooie weer. Het zal op de camping dit jaar ook anders zijn vermoeden we. Voor kinderen is het nog steeds niet toegestaan zonder begeleiding over het park te gaan. De trampoline gesloten. En als je in de zandbakken anderhalve meter van elkaar moet blijven is dat ook lastig.
	Maar we zijn heerlijk even in de bossen wezen kijken. Alles bot uit. En het wordt steeds groener en dichter. Op woensdag zijn we weer naar huis gereden. Het waaide nogal bij de caravan. En thuis konden we fijn genieten van het balkon.
	19 april. Inmiddels zijn we al 5 weken verder. En nog altijd is er elke dag het spannende moment te horen hoe het nu is met de uitbreiding van het Coronavirus en de gevolgen die daarmee samen gaan. We wandelen en fietsen met het mooie weer en zien hoe ook tegemoetkomers zich houden aan de regels. Verjaardagen worden niet gehouden. Begrafenissen in besloten kring. En toch hebben we zo allen onze weg weten te vinden. Op zondag is het al gewoon om de dienst mee te luisteren of te kijken thuis. Boodschappen doen we alleen, want met twee in de winkel is teveel. We zijn ons er inmiddels van bewust hoeveel we nog hebben. We staan er weer bij stil dat het sociale leven dichtbij is. We waren het bijna vergeten. We hebben weer tijd om te bellen, te mailen, te appen. En de post heeft het druk om alle kaarten, brieven, pakjes te bezorgen. Ook wij worden in deze niet vergeten. En ook wij genieten van al het meeleven. LIeve kaarten ter bemoediging zijn ook ons bezorgd. En het is altijd zo lief als voor opa en oma tijd wordt genomen een mooie tekening te maken.
	12 april. Deze week verscheen opnieuw een boek van mijn vader. Het boek bevat 6 preken over gelijkenissen. Het boekje is bij mij te bestellen en wordt in de Corona-tijd franco verstuurd. De prijs is € 18,50.
	De afgelopen week was het prachtig weer. En zo besloten we een paar dagen naar de caravan te gaan. Natuurlijk konden we niet bij kinderen op bezoek. Maar toch hebben we even gezwaaid. Wat zijn de omstandigheden op de Veluwe ernstig. Elke keer weer luidden de klokken. Al 40 personen waren overleden in de gemeente Nunspeet. Diverse kerkgenootschappen zijn heel zwaar getroffen.
	We konden heerlijk buiten zijn. Op de tuintafel een grote puzzel. En terwijl matrassen en kleden gelucht werden in het zonnetje vermaakten we ons prima.
	5 april. We zeggen het zo vaak tegen elkaar: wat gaan de dagen snel. Natuurlijk is het anders dan anders. Maar in het accepteren ligt al een heel ding. We hebben regelmaat. Zoals anders. Vullen onze dagen iets anders in. Maar vervelen is er niet bij. Deze week maakten we samen een legpuzzel. Dat was lang geleden. En onze wandeling langs de Schelde of een fietstochtje door de polder maken we ook nu tot een dagelijks ritueel.
	Zeker zijn we ons daarbij bewust van de ernst van de tijd. En toen we op een ochtend vanaf ons balkon de ziekenauto zagen waaruit 2 broeders met witte pakken hun werk deden dachten ook wij: het is toch wel echt ernstig en dichtbij.
	29 maart. Het leven heeft geheel plotseling een totaal andere invulling gekregen. Daar was niemand op voorbereid. Het is normaal dat daar tijd voor nodig is om er je weg in te vinden. Alles in je kan je er ook  tegen verzetten. Maar we moeten verder. En het nemen zoals het is. Wij mensen zijn niet veranderd. De omstandigheden wel. Het vergt van de één meer moeite dan van de ander om te accepteren. Zo toont de één berusting terwijl een ander opstandig is of boos. Ook wij moeten deze weg door. Ook wij moeten de dagen anders invullen. Het is zo mooi te mogen merken dat het dan ook weer lukt. Ook hierin is het volgen. Opmerken. Dingen doen die op je weg komen. Ook nu is het ons gebed of de Heere Zelf de weg wil wijzen. Want dat wil Hij als we erom vragen. Soms is het iets wat zomaar in je gedachten schiet. In elk geval is het niet goed om zomaar nutteloos de dagen door te brengen. Daar is niemand bij gebaat. Het is zo mooi dat er op zondag zoveel mogelijkheden zijn om mee te luisteren of te kijken met kerkdiensten. We zeggen het ook zo vaak nu: wat wonen we hier fijn. Even naar buiten is geen probleem. We lopen langs de Schelde. We zien de auto van de Handhaving rijden. En dan, heerlijk uitgewaarid, weer naar binnen. Deze week hoorde ik dat opnieuw een boekje van vader wordt uitgegeven. Wat mooi om te merken! Het is de verwachting dat ze begin april in de winkel liggen. Natuurlijk ook bij mij te bestellen. Nu het een tijd van veel thuisblijven is voor iedereen zorg ik dat ze toegestuurd worden.
	24 maart. Maatregelen die nog weer verder zijn aangescherpt. Elke avond maken we de plannen voor de dag die zo de Heere het geeft morgen aanbreekt. Een beetje ons dagelijks werk in de ochtend. Op tijd een kopje koffie. Een boodschap die niet kan wachten. Bij de winkels verandert het ook bijna elke dag. Vandaag verplicht een karretje te nemen wat eerst wordt gedesinfecteerd. De telefoontjes van de kinderen die zich op hun manier door de dagen heenslaan. Al of niet met kinderen thuis. Benieuwd hoe het gaat met ons. Er is meer tijd voor contacten. We leven meer mee met elkaar. We horen dat kerkdiensten niet meer doorgaan op de wijze die was gepland. En ook dat houdt ons bezig. De middagen proberen we niet voorbij te laten gaan zonder een wandeling langs de Schelde of een fietstochtje met dit mooie weer.
	22 maart. Het Corona-virus houdt ieder bezig. We staan er allen mee op en we gaan er allen mee naar bed. Wanneer we de krant pakken of wanneer we het nieuws volgen op een andere manier, er is niets meer wat belangrijk is dan dat. Ook de kerk is er druk mee. Kerkdiensten worden op andere wijze belegd. De media is in deze tijd tot een zegen. Wie niet naar de kerk gaat kan meeluisteren of meekijken. Op allerlei wijze worden mensen aangespoord terug te keren tot de Heere. Niet te denken dat het allemaal niet zo nauw en eng behoeft te zijn. Maar om te leven bij de zekerheid dat wie in de Schuilplaats van de Allerhoogste mag zijn gezeten veilig is. Voor tijd en eeuwigheid.
	Niet alleen de kerken maken beleid. Ook de winkels sluiten de één na de ander. Toen we deze week even door de Noordstraat wandelden zagen we de één na de andere winkel gesloten.