|
|
|
|
|
16
mei. Terwijl we ons klaarmaken om naar Nunspeet te gaan nog even een
terugblik op de week die achter ligt. Een week waarin we genoten van
het prachtige zomerse weer. We konden wandelen en fietsen en hadden
verschillende verjaardagen. En toch is daar altijd het verlangen om
weer te zijn van waar ik kom. Op de Veluwe. Gelein heeft alweer gezorgd
voor verf. Hij is van plan ombij aanhoudend mooi weer een begin te maken met het verven van de kozijnen van de caravan.
|
|
|
|
In
de week die achterligt heeft Gelein de beide balkons van een nieuwe
laag voorzien. Wat is het weer mooi geworden. Wanneer we op het balkon
zitten genieten we er volop van.
|
|
|
|
8
mei. Ook deze week genoten we van de kleinkinderen die kwamen logeren
in Terneuzen. Hoe graag ze ook wilden blijven, hier wel wilden wonen,
we hebben ze in het midden van de week weer naar huis gebracht. De
volgende dag was opnieuw een schilderdag. De nieuwe schuur met afdak
werd voorzien van een mooie antraciet afwerking. We genoten van het
prachtige weer en de kinderen en kleinkinderen die kwamen kijken. En
moederdag niet vergeten hadden. Wat lief dat kinderen hun moeder
nog op deze bijzondere dag laten weten dat ze blij zijn een moeder te
hebben.
|
|
|
|
|
|
Gelein
kon het niet laten..... nu de schuur met antraciet is afgewerkt staat
hij te popelen ook de caravan van een ander kleurtje te voorzien. En zo
keek hij voorzichtig al eens onder de verflaag die op de kozijnen zit.
Het viel hem mee.
|
|
|
|
Maar
aan alles komt altijd
een eind en zo reden we weer naar huis. Plannen hebben we altijd.
Dat is goed. Maar we leven met de dag. En dat is nu weer in onze mooie
flat in Terneuzen. Waar we iedere dag proberen een rondje te lopen
langs de Schelde. Nadat we onze taken binnenshuis hebben gedaan. Onze
agenda hebben afgewerkt. Wat hebben we twee prachtige plekken
gekregen.Wat is er veel om dankbaar voor te zijn.
|
|
|
|
1
mei. Zo is er vandaag alweer een nieuwe maand aangebroken. In de
achterliggende week waren we nog in Nunspeet. Gelein wilde heel graag
onze nieuwe schuur wat betreft het wit klaarmaken. En ja, vrijdag was
er 10 liter gesmeerd.De ton was leeg en we konden ons klaarmaken om naar huis te gaan.
|
|
|
|
Het
ziet er allemaal prachtig uit. Nee, klaar is het nog niet. Want Gelein
wil nog met antraciet afwerken. De deuren en de randen. Maar wat is er
al veel werk verzet in de week dat we in Nunspeet waren.
|
|
|
|
Koningsdag
vierden we in Nunspeet. Zo versierden ook wij de caravan. De beukhaag
begint zomaar ineens weer uit te lopen. Er moet wel steeds veel oud
blad geruimd worden. Maar dat zij dan zo.
|
|
|
|
En
zowaar, voordat we naar huis reden ontmoetten we nog de nichten. Wat
was het lang geleden door de Corona. Heerlijk hebben we gegeten in
Apeldoorn. Altijd weer is het gezellig om met elkaar bij te praten.
|
|
|
|
24
april. Er waren nog 14 preken van mijn vader uit de tijd dat hij in
Zwijndrecht stond over het bijbelboek Ruth. En deze preken zijn deze
week in boekvorm verschenen. Ruth geleid uit Moab is de titel van
deze mooie uitgave. Preken waarin vader geestelijke lessen heeft
getrokken naar aanleiding van het leven van Ruth. Met moeder Naomi
meegegaan naar Bethlehem. Daar terechtgekomen op de akker van Boaz. Die
haar losser werd. De boeken zijn te bestellen via www.deramshoorn.nl.
Wat een prachtige herinnering aan de tijd dat we in Zwijndrecht
woonden.
|
|
|
|
Met
de boeken vertrokken wij naar de Veluwe. Om ze daar ook weer aan de
kinderen uit te reiken. Ook zij vinden het altijd erg mooi en waarderen
dit. Het was erg winderig, maar prachtig weer om te schilderen. Gelein
is dan ook al twee dagen beziggeweest. En wat wordt het mooi. Het
schuurtje heeft eerst een winter zo gestaan.Maar nu is het tijd om te gaan behandelen.
|
|
|
|
Het is wel een hele klus. Maar Gelein vindt het altijd leuk om te doen. Plank voor plank.
|
|
|
|
Rustig aan, het hoeft niet klaar. Ondertussen genieten we van ons heerlijke plekje. De zon en de rust.
|
|
|
|
En
omdat we in Nunspeet waren bezochten we de Generale Synode van de CGK.
Ook uit onze gemeente was een ouderling vertegenwoordigd. Ieder weet
wat de nood van deze week was. De vrouw in het ambt. Tot verwondering
werd dit niet vrijgegeven. Toch zijn er gemeentes die vooruit hebben
gegrepen en reeds vrouwen een ambt in de gemeente laten vervullen. Wat
een moeilijke opdracht om hierin een weg te vinden.Gemeentes die geen
gehoor geven aan besluiten die van hogerhand zijn genomen.
|
|
17
april. Het zouden zullke koude Paasdagen worden. Het tegendeel was
waar. Hoe veranderde het weer en wat konden we in de dagen die achter
liggen alweer heerlijk genieten van de zon. We wandelden en fietsten.
Het hele bijzondere
nieuws is dat we opnieuw overopa en overoma werden. In tien dagen tijd
werden twee kleine meisjes geboren. Wat een reden tot dankbaarheid. En
wat hebben we al een grote familie.
Dan is het nu uitkijken naar het verschijnen van een prekenbundel van
mijn vader. Het boek Ruth, geleid uit Moab, staat deze week te
verschijnen. Natuurlijk is het al te bestellen. Veertien preken in één
boek over de jonge weduwe die de bijzondere keuze in haar leven mocht
maken. Uw God is mijn God en uw volk is mijn volk.
|
|
11
april. Wat waren de boeren blij in de week die achter ligt. Een milde
regen en dan ook bijna elke dag van de week. Voor ons was het dan ook
geen wandelweer. We vermaakten ons binnen. Dan merk je ook dat er vaak
dingen blijven liggen die toch ook nodig gedaan moeten worden. Daar heb
je dan mooi eens de tijd voor. En opeens had ik er weer eens zin in om
wafels te bakken. Wat was dat lang geleden. Natuurlijk niet goed voor
de lijn. Maar zo leuk om te doen. En van te smullen..... het is echt iets wat ik in Zeeuws-Vlaanderen heb geleerd.
|
|
|
|
En.....we
zijn bij onze kleine Julia wezen kijken. Wat een schatje. Wat fijn dat
het ook allemaal weer goed mag gaan. Zo zijn er ook in de
achterliggende week weer veel momenten geweest waarop we onze
zegeningen konden en mochten tellen.
|
|
|
|
3
april. Wat was er ook deze week weer veel om over na te denken. Veel
wat ook mijn en onze hand vond om te doen. Deze week was niet anders
dan andere. Alles wat de Heere op je weg geeft en waar je in het geloof
gehoor aan mag geven. De vele richtingwijzers van Boven die opgemerkt
mochten worden. Wanneer we mogen leven is ons leven van de Heere. En
Hij zegt duidelijk wat Hij van je vraagt. Een gang naar de kerk en het
graf om één uit de familie naar haar laatste rustdag te brengen. Maar
ook de geboorte van opnieuw een achterkleinkind. Wat ligt het dicht bij
elkaar. De dood, maar dan ook weer het nieuwe leven. De ontmoetingen
die Hij dan geeft. De gesprekken waarop je later in verwondering op
terug mag kijken. Een dagje Ramshoorn in Goes om daar te zijn en te
genieten.
|
|
|
|
Wat
is het bijzonder om nog samen te zijn. Dagelijks ook samen datgene te
doen wat van ons wordt gevraagd. En daarbij zijn dan ook de momenten
van wandelen en ergens een kopje koffie drinken. En niet en nooit is
het zomaar. Want elke keer weer zijn we verwonderd wanneer we op onze
weg, ja onderweg deze of gene ontmoeten en ermee te kunnen en te
mogen spreken. Zeker, het leven is niet altijd gemakkelijk. En soms
zelfs moeilijk. Maar tel altijd je zegeningen. En zeg dan verwonderd:
Hij laat nooit alleen.
|
|
|
|
27
maart. Zoals altijd kwam er ook nu weer de dag dat we terug naar huis
reden. De fijne dagen in Nunspeet waren voorbij. En we kwamen na een
lange reis met files terug in Terneuzen. Daar wachtte ook weer het
nodige. Wat hadden we mooi weer in Nunspeet. Maar ook hier was het nog
niet voorbij. Heerlijk wandelen en fietsen wanneer we ook maar even de
tijd ervoor hadden. Met de verjaardag van Gelein telden we bijna zestig
kinderen en kleinkinderen. Dat betekent ook even zoveel verjaardagen.
Soms heb je een week dat het wat rustiger is, maar deze maand tellen we
er een heel rijtje. Wat is het mooi wanneer je elkaar weer ziet en
spreekt. Wat zijn wij rijk gezegend met zo'n grote wederzijdse
kinderschaar.
|
|
20
maart. Halverwege de week zijn we naar ons plekje in Nunspeet gereden.
Wat hebben we ook nu prachtige dagen gehad. Ook nu konden we buiten
weer heerlijk aan de slag. 's Morgens zoals altijd ons werk en dan erna
lopen of fietsen. De verjaardag van Gelein hadden we al gevierd in
Zeeland. Maar deze week deden we het met de andere helft van de familie
op de Veluwe. Wat is het mooi om allen weer bij elkaar te zien. Dat
hebben we toch echt gemist in de tijd dat er zoveel maatregelen waren.
|
|
|
|
Ja,
als het werk klaar is kunnen we een heerlijke fietstocht maken. Dat
doen we heel graag. Deze keer reden we naar Elburg en dronken we in het
zonnetje een kopje koffie op een terrasje. Ik denk dat ook dat 2 jaar
geleden is. Waar is de tijd gebleven zou je zeggen.Wat is het dan
dubbel genieten wanneer je je dankbaar voelt voor de zegeningen die wij
nog mogen ontvangen.
|
|
|
|
13
maart. Wat was het ook deze week prachtig weer. En wat waren we rijk
gezegend met de verjaardag van Gelein. In de dagen eraan voorafgaand
ook al met visite. Op zaterdagavond met kinderen, klein- en
achterkleinkinderen. Een hele week konden we wandelen en fietsen. Zelfs
buiten op het terras genieten van de lunch. Wat een voorrecht dat het
nog kan. Terwijl overal in de wereld oorlog en geweld de boventoon
voert. Natuurlijk ook bij ons veel onderdeel van de gesprekken. Toch
mogen we leven met de dag. En genieten van datgene wat wij nog
ontvangen.
|
|
|
|
6
maart. We konden het niet laten. Deze week waren we in Nunspeet. En wat
hadden we bijzonder mooi weer. De crocusjes en de narcisjes bloeiden
volop. We genoten van de lange wandelingen die we maakten. Ik moet
eerlijk zeggen dat ik me er altijd nog thuis voel. Natuurlijk waren er
de zorgen om de situatie in de wereld. De oorlog in Oekraïne. Wat
geniet je dan nog des te meer van de vrede en de rust die wij mogen
hebben.Wat is de dank dan groot dat de Heere ons dat nog geeft.
|
|
|
|
Natuurlijk
moesten we ook wel aan de slag. Oftewel: we wilden ook wat doen. Het
was prachtig weer om de caravan te wassen. Nou, dat was wel nodig. Het
leek wel groene verf die eraf kwam. Het tuintje hebben we weer
opgeknapt. Enkele viooltjes geplant. Tja, dan is het nu even de
herinnering die we hebben aan een hele mooie week in Nunspeet.
|
|
|
|
Nee
hoor, het was niet alleen werken. Lange wandelingen maken.
En.....altijd tijd om ergens een kopje koffie te drinken met wat
lekkers. En toen weer naar huis. Waar we genieten van het prachtige
weer wat nog aanhoudt. Het uitzicht op de Schelde.
|
|
|
|
27
februari. Terwijl aan het begin van de week nog de storm over het land
ging en we het liefst maar thuis naar de Schelde en haar golven keken,
konden we later in de weekdagelijks weer een flinke wandeling maken.
We doen dat graag en weten de Hema te vinden voor een lekker kopje
koffie of thee nu de maatregelen zijn afgeschaft. Het neemt niet weg
dat de corona niet voorbij is. Maar het lijkt erop dat andere zorgen op
de voorgrond zijn getreden. De aanval van Poetin op Oekraïne. Ik zeg
het bewust. De aanval die Poetin heeft gewild. Daarom is het ook van
het grootst belang niet alleen te bidden voor Oekraïne maar ook Rusland
en de bewoners niet te vergeten. De maatregelen die worden getroffen,
de sancties, treffen niet alleen Poetin maar ook zijn land. Het land
waar hij president van is. En waarvan de inwoners deze oorlog helemaal
niet willen.
|
|
|
|
20
februari. We zaten veel in huis deze week. Vooral aan het eind van de
week toen de stormen ook hier in Zeeuws-Vlaanderen woedden. Er was geen
schip meer op de Schelde te zien. Een verbod tot varen was uitgegaan.
Nog even waagden we ons buiten en kwamen we nat en verwaaid terug. Om
dan heerlijk samen in huis bezig te zijn. Mij wachtten veertien preken
van vader. Een Bijbellezing over het boek Ruth. Wat mogelijk dit
voorjaar staat te verschijnen. Wat is het dan even een verkeren in het
verleden. Om als het ware vader weer te horen spreken. Wat is het lang
geleden dat hij in Zwijndrecht stond. Waar de preken zijn opgenomen.
Wat is het ook lang geleden dat ik zelf daar woonde. Meer dan vijftig
jaar terug. Herinneringen komen boven. Goede en minder mooie. Maar tot
vandaag mag ik er nog zijn. Bewaard en gespaard in de meest moeilijke
omstandigheden.
|
|
13
februari. Ineens kwam het bij ons op. Inpakken en naar de Veluwe.
Heerlijk om in onze flat een winkelkarretje te hebben. Alles erin voor
een paar dagen en weg waren we. Wat is het dan genieten zo samen. Op
bezoek bij de kinderen. Lopend naar het dorp. En na enkele dagen weer
terug naar huis. Waar dan weer genoeg is te doen. Uitpakken. Wassen. En
zo is het weer zondag. De dag om alles te overdenken. De rustdag. Het
luisteren naar de preken. Het zingen van de psalmen.
|
|
|
|
6
februari. We zeggen het zo dikwijls tegen elkaar: Het is alweer
donderdag. Het is alweer zondag. En toch is er iedere dag wel iets om
op te merken, wanneer je het mag en wilt zien. Dat vraagt bij alle
drukte een tijd van bezinning vrij te maken. Het zijn soms zomaar die
kleine dingen die je zo gemakkelijk voorbij kan laten gaan.
Onopgemerkt. Wij waren in de achterliggende week thuis. Nog altijd
vinden we het te koud en te nat om naar Nunspeet te gaan. We vragen ons
ook wel eens wat dingen af. Zal er ooit weer een tijd komen dat we daar
de fiets kunnen pakken en onderweg ergens iets kunnen drinken op een
terrasje? NIet dat dat zo belangrijk is, maar toch....
Maar niet getreurd. We hebben het fijn in Terneuzen. We wandelen elke
dag als het maar even kan. Wat zijn ook hier veel mensen in
quarantaine! Zelf ben ik begonnen met iets heel leuks.
#datruimtlekkerop. Op 1 februari deed ik 1 ding weg. Op 2 februari 2
dingen enz. Ik ben begonnen in de berging. Wat staat er veel in de
kasten wat je nooit gebruikt. Ja die mogelijk er bij de verhuizing naar
hier zomaar in zijn gezet. Een leuke bezigheid. Veel bewaar ik. Want
nog altijd is er de hoop dat er ooit een rommelmarkt komt. En dat is
toch wel iets wat ik echt heb gemist in de jaren van Corona. De
contacten op de markt. En mensen blij maken met iets leuks voor een
klein prijsje.
|
|
30 januari. Terwijl
nog steeds velen in quarantaine verblijven konden we deze week rustig
thuis zijn. Het weer was prachtig. Ook al was het soms best koud, we
wandelden elke dag. Ook al zijn we maar samen, toch is er altijd wel
iets wat we nodig hebben vanuit het centrum van Terneuzen. Aan het eind
van de week haalden we de boeken op die vanuit Norwich voor me naar
Nederland waren gestuurd. De engelse vertaling van een dagboek van
vader. Tevens is ook De dominee uit het Achterbuurtje in het engels
verschenen. Het zijn toch van die dingen die ik niet had kunnen
bedenken. Maar die toch werkelijkheid zijn geworden. Soms willen
herinneringen van korter of langere tijd geleden naar boven komen.
Verdriet en pijn. Onrecht. Wat is het leven voor mij in de loop der
jaren veranderd. Graag had ik gezegd dat er een verleden was. Maar
helaas, het is als altijd: de duivel zit niet stil. En probeert ook nu
nog me te treffen. Waarbij ik dan vaak denk: Waarom? Wat heb ik je
gedaan?Wat ben ik dan ontzettend dankbaar voor de rust en de vrede die we samen hier en op de Veluwe kennen.
|
|
23
januari. In de week die achterligt waren we op de Veluwe. Niet in de
caravan, maar in een hotel in het bos. Ontbijt en diner op de kamer in
verband met de coronaregels. Wat overigens prima ging en geweldig
verzorgd was. Gewoon toch even eruit om wat afspraken na te komen.
Daarbij genoten we van het heerlijk wandelen in de omgeving. Aan de
Schelde wandelen we dagelijks langs het water. Op de Veluwe zijn het de
bossen. Vergelijken kan je het niet. Het is allebei heerlijk. In
Terneuzen zijn het altijd weer de vele boten, maar ook de zeehondjes
die met hun kopjes boven het water uitsteken. Op de Veluwe genieten we
van de vogels wiens geluid in de stilte van de bossen te horen is.
|
|
|
|
We
kennen de bossen van de zomer. Als alles zo mooi groen en fris is.
Tijdens de wintermaanden is het heel anders. Maar toch ook prachtig.Bijzonder om zo samen in dat stille bos te wandelen.
|
|
|
|
16
januari. Testen, testen en nog eens testen. Maar erachter komen dat er
ook nog gewoon griep is. Dat weten wij nu ook. Een fikse verkoudheid.
Een virus. Koorts. Veel slapen en dan voorzichtig weer even naar
buiten. Dan bij alles te bedenken dat we belijden dat alles ons uit
Gods Vaderlijke hand toekomt.Ook voor ons weer even een tijd van rust en nadenken.
Iets wat heel belangrijk is in dit leven van jachten en stress als je
er niet voor oppast. Ook mensen die de leeftijd van AOW hebben bereikt
zijn altijd weer te vinden.Vooral als men weet dat ze eigenlijk niet en nooit nee zeggen.
|
|
9
januari. En zo is het alweer de tweede zondag in het nieuwe jaar. De
twee logeetjes uit Elspeet zijn weer vertrokken. Wat hebben ze genoten
van de logeerpartij. Maar ook opa en oma deden volop mee. Spelletjes,
cupcakes bakken. Met elkaar naar de winkel om uit te zoeken wat er
moest worden gegeten. Het hield niet op. Vooral het gourmetten sloeg
natuurlijk aan. Maar aan alles komt een eind en zo mogen de kinderen
morgen weer naar school.En wordt het tijd dat opa en oma alles weer eens een goede beurt geven.
|
|
|
|
Met
goede voornemens beginnen wil natuurlijk ook zeggen: wat gaan we eten.
Zo heb ik mijn smoothie recepten weer eens opgezocht. Uiteindelijk is
het niet veel werk om zo'n heerlijke drank te maken. Maar je moet het
wel even doen. En op deze manier krijgen opa en oma veel vitamientjes
binnen. Dat is altijd nodig. Maar zeker in deze tijd. Gelukkig hebben
we geen corona. Maar er bestaan ook gewone griepjes en verkoudheden. En
daar ontkomen we helaas niet helemaal aan op dit moment.
|
|
|
|
2
januari. En zo zijn we een nieuw jaar ingegaan. Het oude jaar is
afgesloten. Ook wij samen mogen staan voor een onbekende toekomst. Maar
wanneer we met de dag mogen leven, dan is de herinnering die we vandaag
mogen meedragen dat wij precies 12 1/2 jaar geleden elkaar het jawoord
mochten geven. Wat was het prachtig weer op die tweede juli van het
jaar tweeduizendnegen. Wat zeggen we het nog vaak: zo'n mooie dag als
we toen met elkaar mochten beleven. Vandaag is het zondag. Een
bijzonder moment om in het midden van de gemeente de dank neer te
leggen waar het hoort. Want dankbaar, blij en verwonderd zijn we om dit
te mogen beleven.Daarnaast hopen en bidden we om Gods zegen en Zijn
bewarende hand over ons, onze kinderen, klein- en achterkleinkinderen.
|
|
|
|
26
december. Je denkt dat het je niet kan overkomen. Maar in de
achterliggende week werd ik dus verrast met een virus op mijn telefoon.
Heel veel verwijderd. En dan ben je dus ook veel kwijt. Dan kom je
erachter hoeveel je bewaart en wat uiteindelijk van geen enkele waarde
is. In elk geval werd het voor mij opnieuw beginnen met het verzamelen
van foto's en video's. Zo denk je een paar rustige dagen te hebben
voordat de Kerstdagen aanbreken, maar dergelijke dingen houden je
gewoon wel even bezig. Het was ook niet het enige wat nog aan de orde
was voordat we op zaterdag naar de kerk konden gaan. Maar het zal bij
iedereen hetzelfde zijn geweest. Druk, druk en nog eens druk. Wat is het dan
heerlijk om een extra rustdag te genieten. De dagen van Kerst. Die ook
ieder op zijn of haar eigen wijze door heeft mogen maken. Wij zijn
heerlijk samen. En proberen ons netjes en zoveel mogelijk aan de
maatregelen te houden. Wij
zijn nu een bijzondere week van herdenken ingegaan. Op 2 juli 2009
mochten we elkaar het ja-woord geven. Dat is dus, als we het mogen
beleven, volgende week zondag 12 1/2 jaar geleden. Ieder die er toen
bij was weer nog welk een prachtige dag we hadden. Heel veel zon en een
mooi gezelschap. Echt een dag om ook nu nog heel dankbaar op terug te
kijken.
|
|
|
|
19
december. We doen weer als andere jaren. De puzzle's liggen altijd op
tafel. Deze week was het een rondje Texel. Wat zijn we daar al dikwijls
geweest. Maar met de Corona is ook wat dat betreft alles anders. Ik
moet wel zeggen dat wij er veel genoten hebben. De herinnering blijft.
Opnieuw zijn er de diverse maatregelen genomen. Misschien vreugde bij
de leerlingen van de basisschool. Maar het is wel heel erg dat het elke
keer weer nodig blijkt te zijn.
|
|
|
|
Mist
of regen, we proberen nog altijd ons rondje te lopen. Wat hoorden
tijdens onze wandeling de boten toeteren. Ten teken dat het toch wel
erg mistig was op het water. En zo zijn we alweer gekomen in de week
die leidt naar het Kerstfeest zo de Heere het geeft.
Zondagsschoolkinderen die ernaar uitkijken. Maar of het allemaal door
kan en zal gaan is nog de grote vraag. Wanneer we mogen geloven dat het
de Heere is Die alles leidt en overal Zijn wijze bedoeling mee heeft,
dan is het alles veel gemakkelijker om over te geven. Hij heeft geen
lust tot plagen, maar daarin dat we ons bekeren en leven.
|
|
|
|
12
december. Ook in Amerika was vader bekend. Ook al heeft hij er nooit
gestaan en al is hij er nooit geweest. Zo kwam er een vraag naar de
rechten van het boek De dominee uit het Achterbuurtje. En ook werd
gevraagd naar de rechten van Op de leerschool van het Woord. Deze week
zag ik hoe beide boeken in Norwich zijn uitgegeven in het engels. Wat
is dat bijzonder. En wie had dat toch kunnen denken. Mijn vader weet
het niet meer. Maar ik ben dankbaar en verwonderd. De Heere Zelf
daarvoor alle eer.
|
|
|
|
5
december. Na enkele weken verblijf op de Veluwe zijn we weer thuis
mogen komen. Teruggekomen met veel gedachten. Zoals
altijd hebben we veel mensen ontmoet. Dan komen herinneringen boven.
Inmiddels is
het alweer heel wat jaartjes geleden dat ik er woonde. We worden allen
ouder. En hoevelen zijn er in de jaren die achter liggen al overleden.
Ook deze weken werden we
geconfronteerd met hen die nu in het ziekenhuis liggen door de Corona.
Dan kan je er van denken wat je wilt, maar een ernstige ziekte is het
wel. Nee, angstig zijn we niet. Maar oppassen is het altijd. Denkend
aan die anderhalve meter en de basisregels. Dat zijn toch de dingen die
je eigen verantwoordelijkheid inhouden. De verantwoordelijkheid voor
jezelf en voor de mensen om je heen.
Zo zijn we dan nu weer thuis. We proberen het werk weer op te pakken.
Want enkele weken weg wil toch zeggen dat het één en ander bleef
liggen.
|
|
28
november. De dagen korten. Soms is het om 4 uur al nodig de lichten aan
te doen. De bomen zijn hun bladeren grotendeels verloren. Wanneer we
over de Veluwe rijden, welk een verschil met de zomermaanden. En toch
genieten we ook nu. Samen of met kinderen, kleinkinderen, vrienden en
bekenden. Nooit zijn de jaren uit te wissen dat ik zelf op de Veluwe
woonde. Mensen vragen me wel eens waar ik me meer thuis voel. Het lijkt
misschien een lastige vraag. En het antwoord klinkt misschien een
beetje vreemd. Als ik thuis ben ken ik de heimwee naar hier. En nu we
hier zijn kan ik ook weer verlangen naar ons thuis in Zeeuws
Vlaanderen.Op twee plekken tegelijk kan je niet zijn. Zo eenvoudig ligt
het. En nu zijn we op de Veluwe. Waar we leven met de dag.
|
|
|
|
21
november. Soms gaan dingen ineens heel anders dan je had gedacht. En zo
zijn wij in de week die achter ligt naar Nunspeet gegaan. Het is
herfst, ook daar. De bladeren zijn grotendeels van de bomen gevallen.
En de laatste bladeren laten los van de takken van de bomen. Verrast
door het prachtige zonnige weer genieten we opnieuw van ons plekje. De
caravan die daar zo heerlijk rustig staat op het park. Ook hier
proberen we zoveel mogelijk rekening te houden met het virus wat ook
ons land in de greep houdt. Ook van ons zijn er de kinderen en
kleinkinderen die besmet zijn.
|
|
|
|
Maar
wij zijn geen mensen die alsmaar weg moeten. We vermaken ons prima
samen. En verwonderd kijken we naar de natuur om ons heen. De natuur
die geen last heeft van Corona.Zo mooi met al die prachtige herfstkleuren.
|
|
|
|
14
november. Opnieuw ligt een week achter ons. Nog altijd zijn we
thuis in Terneuzen. Het verlangen om weer eens naar de Veluwe te gaan
is er zeker. Maar ook hier hebben we ons leven. Wat kunnen en mogen we altijd nog
veel doen. Want ook wij worden ouder. Iedere dag weer mogen we opmerken
hoe ook ons leven wordt geleid. Zodat we niet weten wat het is om ons
te vervelen. Met de liefde van ons hart mogen we dat ter hand nemen wat op
onze weg wordt gebracht. Het is en blijft opmerken. En niet voorbij
gaan aan de gewezen weg van de Heere in ook ons leven.
Het weer was prachtig.
Ook deze week brachten we veel uren buiten door. Wandelend of fietsend.
Zodat we ook in deze rekening houden met ons klimaat. Corona, klimaat
en vluchtelingen. Het zijn zomaar drie dingen die het overdenken waard
zijn wanneer we de Bijbel lezen. Ja we hebben ons altijd af te vragen
wat de Heere ons heeft te zeggen. Ook in deze. Ook ons als christenen.
|
|
7
november. Terwijl het nog maar even is geleden dat we een nieuw jaar
2021 ingingen zijn we nu alweer aan het eind van het jaar gekomen. De
maand november is ingegaan. De herfst is een feit geworden. Alhoewel we
ook in de week die achterligt nog konden wandelen en fietsen. Overal
zien we al de kerst- en nieuwjaarskaarten in de winkels liggen. Zodat
we eraan worden herinnerd dat de dagen van Kerst in het verschiet
liggen. De dagen en de weken vliegen als het ware voorbij. Zo is het
morgen en zo is het weer avond geworden. Zo is het zondag en zo is er
de volgende zondag aangebroken. Als altijd de eerste dag van de week.
Terugziend op de week die achter ligt mogen we de bewarende hand van de
Heere opmerken. Terwijl ik vrijdag in de bus zat om naar Goes te gaan
werd ik geconfronteerd met een ernstig ongeluk aan de havens. Een busje
reed met zes inzittenden zo van de kade in het water. Kwam op een
binnenvaartschip terecht. Eén inzittende uit Terneuzen verloor hierbij
het leven. Voor ons enkel omrijden omdat de wegen werden afgesloten.
Maar wat een verdriet voor allen die hiermee te maken hadden. Wat staan
we dikwijls te weinig stil bij Gods bewarende en beschermende hand. We
reden zaterdag zelf naar Dordrecht en kwamen aan het eind van de dag
veilig thuis.Zo maakt de Heere nog altijd onderscheid. Iets wat wij niet hebben verdiend.
|
|
31
oktober. Wat was het deze week weer prachtig weer. We konden naar
hartelust wandelen en fietsen. Hier en daar horen ook wij weer de
berichten van besmetting door Corona. Ja, soms lijkt het alsof er geen
enkel ander gesprek meer is dan daarover. Deze week werd ook in deze
omgeving veel aandacht geschonken aan Halloween. Wat is het dan
bijzonder om op de zondag een ander geluid te horen, Immers is er het
LICHT van de wereld. Wat toch een geheel andere inhoud heeft dan Corona
en Halloween. Het bezig zijn met donkerheid en angst. Met dood en
verderf. Wanneer je dan zelfs de kleinste kinderen verkleerd over de
straten ziet gaan, wat is er dan veel onwetendheid over Hem Die
zo'n geheel andere inhoud geeft aan het leven en de dood.Wat is er
weinig besef van wat het leven en de dood zonder Hem in werkelijkheid
is.
|
|
23
oktober. Het waren maar enkele dagen op de Veluwe. Het weer was
prachtig. Maar we zijn weer thuis. Gelein heeft de taak deze maand om
de containers schoon te maken. Dus was het maar van korte duur.
Uiteindelijk was het niet erg. Want de regen viel al snel ook in
Zeeland neer. Op het water van de Schelde waren de schuimkopjes te zien
door de harde wind. Heerlijk om dan lekker thuis te zijn. Terug te
kijken op de fijne dagen die achter liggen. Gezellig bij kinderen en
kleinkinderen. Maar ook hier is het weer een druk programma. Ik was
zelf in Goes bij de Ramshoorn. En we wandelden langs de Schelde nadat
de regen was gestopt. In het centruim van Terneuzen aten we op een terrasje. Dat kan nog nu het zulk mooi weer is.
|
|
18
oktober. Prachtig weer in Nunspeet. Wat treffen we het nu we in de
caravan zijn. Gelein heeft vandaag het dak op de nieuwe aanbouw
gebrand. Wat is het mooi geworden! Samen zijn we nog even op de fiets
naar het dorp geweest. Daar hebben we een heel eind gelopen en op
het terras wat gegeten en gedronken.Ook hier kom je nergens meer binnen
om er wat te eten. Maar wij genoten buiten van ons natje en droogje.
|
| 14 |
14
oktober. Wat kunnen herinneringen bijzonder zijn. Ik weet nog hoe ik
als jong meisje in Zwijndrecht voor het eerst een vrij Kerstverhaal
vertelde aan de kinderen van de Zondagsschool.Mijn vader hielp me om de verhalen te maken.
De liefde tot het vertellen is me altijd bijgebleven. Zo verschijnt
binnenkort een boekje in A5-formaat met een vertelling. Geschikt om
voor te lezen bij elke Kerstfeestviering. Ook heel mooi om in een
envelop te versturen. Te bestellen bij de plaatselijke boekwinkel.
|
|
|
|
10 oktober. Wat hebben we prachtige nazomerdagen gehad. We
hebben gewandeld en gefietst. We hebben genoten van ons plekje aan de
Schelde. Daarnaast waren er altijd de dingen die we graag doen. Gelein
was elke dag wel even in de garage te vinden om wat te verven. Zelf
reisde ik weer met de bus naar Goes om bij de Ramshoorn bij te
springen. En zo in het najaar is het ook goed alles weer eens een goede
beurt te geven.Vervelen behoeven we ons niet. Wat is het bijzondere
dat we het allemaal nog kunnen. Ja en dan vragen mensen om ons heen
wanneer we weer naar de Veluwe gaan. Ze kennen ons al. En, inderdaad,
we hebben weer plannen gemaakt.......
|
|
|
|
3
oktober. Deze week zijn we thuisgekomen. We waren het al langer van
plan. Onderweg en thuis wachtte ons het één en ander. Zodat we hadden
besloten ons lange verblijf in Nunspeet af te sluiten. Natuurlijk hopen
we nog weer naar onze caravan te gaan. Maar het zal niet zo zijn als in
de maanden die achter liggen. Eerlijk gezegd heb ik altijd even tijd
nodig om thuis weer te wennen. Om over te schakelen. Maar met onze
volle agenda hier sta ik er toch niet te lang bij stil. Ons leven in
Terneuzen is weer begonnen. Deze week werd een geliefde schoonzuster
begraven. Wat zullen we haar missen. Hoe dikwijls belde ze ons op met
de vraag of we weer kwamen. Altijd was het gezellig. Maar ze is van ons
weggenomen. In de hope des eeuwigen levens.
|
|
|
|
Wat
kregen we mooie foto's uit Nunspeet. De verlichting is helemaal klaar.
De lampen van het schuurtje met aanbouw branden. Ja, dan hebben we zo
weer zin om erheen te gaan en het schuurtje nu helemaal in te richten!
De kinderen en de kleinkinderen te zien.Ik zeg wel eens: Als ik daar
ben heb ik heimwee naar hier. En als ik hier ben heb ik heimwee naar
daar.
|
|
|
|
26
september. Ook in de week die achter ligt hebben we nog veel kunnen
doen op ons plekje in Nunspeet. Gelein was bezig op het dak. Er moet nu
nog 1 laag op. Maar dat heeft geen haast. Wat troffen we het met het
weer. Elke dag waren we buiten. En zo genoten we van het werk wat was
en werd gedaan.
|
|
|
|
Vaak
zaten we buiten en zeiden we het tegen elkaar: Wat hebben we toch een
prachtig plekje. Inmiddels zijn we al vele weken in Nunspeet geweest
deze zomer. Er wordt al verteld dat we er wonen. Maar dat is echt niet
waar. We wonen nog in Terneuzen en deze week hopen we dan echt weer
naar huis te gaan.Dat waren we al van plan. Maar nu er een schoonzus is overleden wacht ons deze week de begrafenis.
|
|
|
|
In
het laatst van de week heeft Gelein verschillende zakken steenslag
geschept. En zo is het om de caravan en om de blokhut heel mooi
opgeknapt.
|
|
|
|
Wat
hebben we het deze zomer druk gehad. Wat hebben we er samen van
genoten. Wat bijzonder dat Gelein dat allemaal ook nog kan met twee
nieuwe knieën.Wat hebben we samen al veel meegemaakt in de jaren dat we
getrouwd zijn. Daar zijn we samen ook heel dankbaar voor.
|
|
|
|
19 september. En toen was het dan zover. Op woensdagmiddag werd onze nieuw schuur met aanbouw gebracht.
|
|
|
|
Jahoor,
het pakket stond op ons terrein. Gelein had alles voorbereid en
natuurlijk wilde hij al snel kijken of alles was geleverd.
|
|
|
|
Het duurde niet lang of de omtrek van de schuur was zichtbaar.
|
|
|
|
Toen was het echt tijd om het oude schuurtje af te breken.
|
|
|
|
Zaterdag
was het DE dag. We kregen hulp van de kinderen. En zo werd er heel hard
gewerkt. Het schuurtje aan de ene kant. En dan het terras aan de
andere.
|
|
|
|
En
aan het einde van de dag konden we onze ogen niet geloven. Er stond een
berging. Er lag een terras. En de aanbouw was ook zover klaar.
|
|
|
|
12
september. Heen en terug. Heen en terug. Zo is eigenlijk deze zomer
voor ons geweest. Verblijven in Nunspeet en dan ook weer terug naar
huis. We proberen enerzijds dat we voor de winter klaar zijn met het
zetten van onze nieuwe schuur met aanbouw. Maar ook thuis is er altijd
weer iets om een paar dagen of een week daar te zijn. Wat was het
prachtig weer in de dagen die achter liggen. Wat kon Gelein heerlijk
klussen bij de caravan. Maar toen we de oppas op Jarick hadden lieten
we het werk even rusten. Wat is het dan genieten om met de kinderwagen
naar de markt te gaan.
|
|
|
|
Heerlijk
om dan bij de HEMA weer wat te kunnen drinken. Even rusten en genieten
met Jarick. Die alles helemaal prima vindt. Hoe thuis ben ik daar zelf.
Al die jaren dat ik er woonde zijn echt niet weg te poetsen. Dat ervaar
ik toch elke keer weeer als ik er ben. Wat
was het ook een spannende week voor de bewoners van de gemeente. Zoveel
Corona in ook Elspeet. Waar de kleinkinderen na een paar dagen school
alweer thuis moesten blijven. En verschillende van de mensen die ik nog
ken opgenomen werden in het ziekenhuis.
|
|
|
|
Maar
we mochten ook weer veilig thuiskomen. Na een lange rit met veel files.
Ook hier waren weer de nodige dingen die onze aandacht vroegen. En
natuurlijk het wachten op die prachtige ziekenhuisboot die langs kwam
varen. Een schip op weg naar Antwerpen om daar ingericht te worden als
ziekenhuis.
|
|
|
|
4 september. Toen
we weggingen hadden we de partytent laten staan. Zodat het zand niet te
nat zou worden. Toen we terugkwamen moest deze natuurlijk eerst worden
afgebroken. Zodat de vloer voor de nieuwe schuur gelegd kan worden. We
troffen het vorige week met het weer. En ook nu is het weer prima weer
om te klussen.
Om ons heen horen we steeds dat Corona weer om zich heen grijpt.
Kleinkinderen die weer thuis moeten blijven van school. Gemeentes die
dachten dat het wel weer kon maar waar een uitbraak is gekomen.
Verpleeghuizen die weer op slot gaan. En het moet nog herfst worden. En
winter. Iedereen probeert het gat de dichten. Maar waar is nu de
terugkeer tot de Heere. Heeft het Woord van de Heere dan echt niets
meer te zeggen? Mensen die een beschutting zoeken bij de Heere worden
overal van uitgesloten. Maar of ze dat erg vinden valt te bezien. Zij
hebben geen behoefte aan restaurants, films, disco's of iets
dergelijks. Ze zoeken het in hun binnenkamer.
|
|
|
|
29 augustus. We hadden al een poosje plannen. Per
1 september mag op het park weer worden geklust. Maar de
voorbereidingen mochten. Dus was het deze week zover. Gelein had een
schets gemaakt en met grond en aarde werd het achterste gedeelte van
ons plekje door hem opgehoogd. Het oude tuintje is er nu uit. Het is de
bedoeling zo ons terras te vergroten. En na een week begon het er al
aardig op te lijken.
|
|
|
|
Aan
het eind van iedere dag zag je heel goed wat er weer was gedaan. De
bezem erover en genieten van het werk wat je mocht doen. Het was
natuurlijk afwachten of het zou gaan met twee nieuwe knieén. Maar het
ging prima. Soms hoor je mensen er zo tegenop zien om een knie te laten
vervangen wanneer deze versleten is. Hier zie je dus weer wat het
resultaat kan zijn.
|
|
|
|
Aan
het eind van de week reden we naar huis. Er waren verjaardagen en
bezoekjes die we wilden doen. Terwijl we wegreden maakte ik vanuit de
auto nog een foto. Wat was het al opgeknapt in een paar dagen tijd. De
grond onder de partytent wacht nu op het leggen van de vloer voor het
nieuwe schuurtje. Dat is ook het volgende plan als we weer terug in
Nunspeet mogen zijn. Wanneer dat nieuwe schuurtje er staat kan het oude
schuurtje worden afgebroken.
|
|
|
|
augustus |
|
|
|
22
augustus. Er zullen niet velen het gemerkt hebben dat we in de week die
achter ligt even thuis zijn geweest. Maar gezien de foto is het toch
echt waar. We hadden een verjaardag en twee kleindochters vonden het
wel heel leuk om dan mee te gaan. Ze hebben uiteindelijk nog vakantie.
En wat is het dan leuk om met opa en oma, al is het kort, zomaar even
in Terneuzen te kijken. Het was zelfs af en toe nog wandelweer zodat we
met elkaar nog langs de Schelde konden lopen.
|
|
|
|
Maar
we waren al heel snel weer terug in Nunspeet. In september willen we
een nieuw schuurtje met aanbouw zetten, dus Gelein had geen rust. We
mogen in de maanden juli en augustus niet bouwen maar de nodige
voorbereidingen kunnen wel getroffen worden. En dat moet ook wel. Zo is
Gelein begonnen. Het is nog altijd zijn lust en zijn leven om wat bezig
te zijn. Struiken achter moeten verwijderd worden. Want daar moet
plaats gemaakt worden voor de blokhut. Dus eerst in de voortuin aan de
slag. Oude planten eruit en wat andere, van de achterkant, erin. Aan
het eind van een dag was goed te zien hoe mooi het geworden was.
Natuurlijk is het niet echt zomerweer voor vakantiegangers. Maar wij
zijn er heel blij mee dat het niet te warm is en ook regelmatig regent.
|
|
|
|
15
augustus. Nog altijd zijn we in Nunspeet. En we genieten ervan. Veel
bezoek. Veel logeetjes. En zelfs deze week een 50-jarige bruiloft. Onze
nicht en neef waren op vrijdag 50 jaar getrouwd. Wat bijzonder om dat
te mogen beleven. Zelf herinner ik me nog de dag van hun trouwen in
Leeuwarden. Ik ging een hele dag mee in een bus. En...dat deden we ook
vrijdag. Familie, vrienden en bekenden waren uitgenodigd met hen de dag
te herdenken. Vanuit Baarn gingen we richting Elburg. Daar dronken we
koffien in een gerestaureerde molen. Er wordt gebakken en verkocht.
Wanneer je dan in de vitrine kijkt.......
|
|
|
|
Vanaf
Elburg ging de bus verder. En kwamen we aan in Giethoorn. Een heerlijke
lunch stond voor ons klaar. Om vervolgens per boot een mooie tocht te
maken. De dag werd afgesloten in Terwolde. Bij Kriebel werden we
verwend met dekselse pannetjes. Wat een ontzettend leuk idee en wat een
prachtige dag om op terug te kijken.
|
|
|
|
8 augustus. We
zijn alweer enkele weken in Nunspeet. Wat voelt het toch als thuis. En
wat genieten we samen van ons zo eigen plekje. Nee, ook wij hebben niet
elke dag zon. En ook wij kunnen niet elke dag fietsen. Maar we vermaken
ons prima. Soms kan je je niet voorstellen dat je alweer zolang weg
bent van huis. Op zondag mogen we twee keer naar de kerk. En ook dat
voelt fijn en vertrouwd. De kleinkinderen naast je en op je schoot.
Op mijn verjaardag kreeg ik iets wat ik heel graag wilde. En pan om
buiten het eten klaar te maken. Elke dag weer is het afwachten of het
kan en niet regent. Maar wanneer we ook maar enigszins buiten kunnen
zitten is de pan ook present. Wat gezellig om zo te kokkerellen en er
dus bij te zijn. Wat smaakt het ook heerlijk als het klaar is en we
ervan kunnen proeven.
|
|
|
|
1
augustus. Het was een drukke week die achter ons ligt. Bijzonder om
mijn verjaardag te mogen gedenken. Ja, daar begon de week mee: het
herdenken van de dag waarop ik werd geboren. 26 juli 1954.
Maar door de Corona kwam ook nu weer niet alle bezoek tegelijk. Wat
heerlijk om de kinderen en kleinkinderen te zien op zulke dagen. De
kleine Jarick wordt ook alweer een hele jongen. Gezellig even bij oma
op schoot in de tent bij de caravan. Wat hadden we de eerste dagen van
de week nog mooi weer. Later werd het ook in Nunspeet meer en meer
regenachtig en waren we binnen te vinden wanneer er visite was.
|
|
|
|
Op donderdag en vrijdag hadden we onze eerste logeetjes. Olivia en Margareth kwamen gezellig bij opa en oma logeren. Wat
is het dan toch weer fijn om een eigen plekje te hebben in Nunspeet.
Een caravan op een park waar voor de kinderen genoeg is te beleven.
Buiten op het springkussen of spelen in de zandbak. Schommelen en
tennissen. Voetballen met oma. Ze hadden er al zolang naar uitgekeken.
En eindelijk was het dan weer zover.
|
|
|
|
Ja, en dan kiezen wat je eten wilt. Daar hoefden ze niet lang over na te denken. Kipkluifjes! Opa was er maar druk mee. Maar
als er dan zo lekker wordt gegeten, dan geniet Gelein er ook van.
Trouwens, Gelein is meest de kok hoor. En koken kan hij als de beste.
|
|
|
|
Het
is niet te geloven. Maar een meisje van vier jaar die zo graag de afwas
voor oma doet. En ja, het is vakantie, dus laat ze maar lekker rommelen
in de keuken. Als de kinderen genieten, dan genieten opa en oma ook!
|
|
|
|
j25
juli. We hadden een drukke week. We wilden alles afwerken voordat we
zelf ook op vakantie hoopten te gaan. Nog een middagje in de speeltuin
om vrijwlligerswerk te doen. Inpakken, vooral proberen om niets te
vergeten. En toen was het dan zover. We zijn vertrokken vrijdagavond en
we zijn aangekomen in Nunspeet. Nee wij hoeven niet naar het
buitenland. Wat genieten we altijd op het park waar we al zovele jaren
zijn. Een enorme verrassing wachtte. Want het onkruid wat hiier
nautuurlijk ook welig tiert was verwijderd. Met dank aan de kinderen,
die dat voor ons hebben gedaan!
|
|
|
|
We
voelen ons ook echt op vakantie. Zitten al heel veel buiten. Pakken de
fietsen als we boodschappen nodig hebben. En mochten zelfs naar de kerk
in Nunspeet. Het was daar niet anders dan in Zaamslag. Iedereen kreeg
een plekje toegewezen die zich tevoren had opgegeven.De banken waren om
en om bezet. En een frisse wind voelden we door de kerk gaan.
Gisteren was het 24 juli De dag waarop Geert jarig zou zijn geweest.
Wat is het al lang geleden dat hij is overleden. Met de kinderen hebben
we hem nog herdacht. En ik weet het zeker: er zullen meer mensen zijn
die zich hem nog herinneren. Juist op zijn geboortedag.
|
|
|
|
18
juli. Het waaide behoorlijk, maar we wandelden naar het dorp. Een echte
verrassing zagen we daar. Want sinds kort staat er een
levensgroot zoekplaatje. Raad maar eens waar we wonen......Ach, zo
moeilijk is het ook weer niet. Maar wel grappig om te zien. En
natuurlijk wilde ik er even bij op de foto. Leuk ook voor de toeristen
die Zeeuws-Vlaanderen bezoeken. De vakantie is hier nog niet
aangebroken. Terwijl het Noorden en het Midden van het land al de
scholen hebben gesloten moeten de kinderen hier nog een weekje
doorgaan. Wij popelen ook om naar Nunspeet te gaan. Maar we hebben ons
voorgenomen om deze week nog thuis te blijven.
|
|
|
|
12
juli. En toen werd ik verrast met een nieuwe uitgave van een boek.
Nadat het Achterbuurtje was verschenen kwam de vraag om een boek te
schrijven voor de serie historische verhalen voor de jeugd over
Calvijn. Met plezier heb ik het mogen doen. En vandaag is het
verschenen. Hopend en biddend dat het toch tot zegen mag zijn. Vaak
denk we alleen aan Maarten Luther wanneer het 31 oktober is. Maar wie
was Calvijn. En wat heeft hij voor onze kerken mogen betekenen? Het
boek ligt deze week in de winkel en is te bestellen via
www.deramshoorn.nl.
|
|
|
|
11 juli. Ik weet het, het is
nooit goed. Het regent te veel of het is te droog. De zon schijnt te
fel of het is te bewolkt. Toch is er Eén Die het alles in Zijn hand
houdt en ons geeft wat Hij nodig vindt.
Wij zijn thuis. En doen wat onze hand vindt om te doen. Afhankelijk van
het weer maken we een wandeling, Pakken we onze fiets. Zitten we op het
balkon. Ontvangen we bezoek binnen of buiten. En denken we na wanneer
we weer naar de Veluwe hopen te gaan. De verleiding is groot om maar
weer te vertrekken. Maar thuis hebben we nog wel het één en ander wat
wacht. Deze week werden we ons ervan bewust dat we in een appartement
wonen. Zeker, we wonen op de derde verdieping. Maar wat als je nu op de
twaalfde woont.....
|
|
|
|
......je
hebt nieuwe vloerbedekking nodig van vier meter breed. Of een
aanrechtblad wat niet in de lift kan. Tja, dan zijn er twee
mogelijkheden. Je sjouwt het naar boven of.........je laat een
hoogwerker komen.
|
|
|
|
Het
was lang geleden, maar we zijn weer naar de kerk geweest. We weten niet
hoelang het nog kan. Want de besmettingscijfers lopen hard op. Overal
hoor je het weer: Die en die is ook besmet. Iedereen weet hoe het moet,
Maar uiteindelijk is er maar Eén Die het weet.
|