Dagboek
	5 december. Na enkele weken verblijf op de Veluwe zijn we weer thuis mogen komen. Teruggekomen met veel gedachten. Zoals altijd hebben we veel mensen ontmoet. Dan komen herinneringen boven. Inmiddels is het alweer heel wat jaartjes geleden dat ik er woonde. We worden allen ouder. En hoevelen zijn er in de jaren die achter liggen al overleden. Ook deze weken werden we geconfronteerd met hen die nu in het ziekenhuis liggen door de Corona. Dan kan je er van denken wat je wilt, maar een ernstige ziekte is het wel. Nee, angstig zijn we niet. Maar oppassen is het altijd. Denkend aan die anderhalve meter en de basisregels. Dat zijn toch de dingen die je eigen verantwoordelijkheid inhouden. De verantwoordelijkheid voor jezelf en voor de mensen om je heen. Zo zijn we dan nu weer thuis. We proberen het werk weer op te pakken. Want enkele weken weg wil toch zeggen dat het één en ander bleef liggen.
	28 november. De dagen korten. Soms is het om 4 uur al nodig de lichten aan te doen. De bomen zijn hun bladeren grotendeels verloren. Wanneer we over de Veluwe rijden, welk een verschil met de zomermaanden. En toch genieten we ook nu. Samen of met kinderen, kleinkinderen, vrienden en bekenden. Nooit zijn de jaren uit te wissen dat ik zelf op de Veluwe woonde. Mensen vragen me wel eens waar ik me meer thuis voel. Het lijkt misschien een lastige vraag. En het antwoord klinkt misschien een beetje vreemd. Als ik thuis ben ken ik de heimwee naar hier. En nu we hier zijn kan ik ook weer verlangen naar ons thuis in Zeeuws Vlaanderen.Op twee plekken tegelijk kan je niet zijn. Zo eenvoudig ligt het. En nu zijn we op de Veluwe. Waar we leven met de dag.
	21 november. Soms gaan dingen ineens heel anders dan je had gedacht. En zo zijn wij in de week die achter ligt naar Nunspeet gegaan. Het is herfst, ook daar. De bladeren zijn grotendeels van de bomen gevallen. En de laatste bladeren laten los van de takken van de bomen. Verrast door het prachtige zonnige weer genieten we opnieuw van ons plekje. De caravan die daar zo heerlijk rustig staat op het park. Ook hier proberen we zoveel mogelijk rekening te houden met het virus wat ook ons land in de greep houdt. Ook van ons zijn er de kinderen en kleinkinderen die besmet zijn.
	Maar wij zijn geen mensen die alsmaar weg moeten. We vermaken ons prima samen. En verwonderd kijken we naar de natuur om ons heen. De natuur die geen last heeft van Corona.Zo mooi met al die prachtige herfstkleuren.
	14 november.  Opnieuw ligt een week achter ons. Nog altijd zijn we thuis in Terneuzen. Het verlangen om weer eens naar de Veluwe te gaan is er zeker. Maar ook hier hebben we ons leven. Wat kunnen en mogen we altijd nog veel doen. Want ook wij worden ouder. Iedere dag weer mogen we opmerken hoe ook ons leven wordt geleid. Zodat we niet weten wat het is om ons te vervelen. Met de liefde van ons hart mogen we dat ter hand nemen wat op onze weg wordt gebracht. Het is en blijft opmerken. En niet voorbij gaan aan de gewezen weg van de Heere in ook ons leven. Het weer was prachtig. Ook deze week brachten we veel uren buiten door. Wandelend of fietsend. Zodat we ook in deze rekening houden met ons klimaat. Corona, klimaat en vluchtelingen. Het zijn zomaar drie dingen die het overdenken waard zijn wanneer we de Bijbel lezen. Ja we hebben ons altijd af te vragen wat de Heere ons heeft te zeggen. Ook in deze. Ook ons als christenen.
	7 november. Terwijl het nog maar even is geleden dat we een nieuw jaar 2021 ingingen zijn we nu alweer aan het eind van het jaar gekomen. De maand november is ingegaan. De herfst is een feit geworden. Alhoewel we ook in de week die achterligt nog konden wandelen en fietsen. Overal zien we al de kerst- en nieuwjaarskaarten in de winkels liggen. Zodat we eraan worden herinnerd dat de dagen van Kerst in het verschiet liggen. De dagen en de weken vliegen als het ware voorbij. Zo is het morgen en zo is het weer avond geworden. Zo is het zondag en zo is er de volgende zondag aangebroken. Als altijd de eerste dag van de week. Terugziend op de week die achter ligt mogen we de bewarende hand van de Heere opmerken. Terwijl ik vrijdag in de bus zat om naar Goes te gaan werd ik geconfronteerd met een ernstig ongeluk aan de havens. Een busje reed met zes inzittenden zo van de kade in het water. Kwam op een binnenvaartschip terecht. Eén inzittende uit Terneuzen verloor hierbij het leven. Voor ons enkel omrijden omdat de wegen werden afgesloten. Maar wat een verdriet voor allen die hiermee te maken hadden. Wat staan we dikwijls te weinig stil bij Gods bewarende en beschermende hand. We reden zaterdag zelf naar Dordrecht en kwamen aan het eind van de dag veilig thuis.Zo maakt de Heere nog altijd onderscheid. Iets wat wij niet hebben verdiend.
	31 oktober. Wat was het deze week weer prachtig weer. We konden naar hartelust wandelen en fietsen. Hier en daar horen ook wij weer de berichten van besmetting door Corona. Ja, soms lijkt het alsof er geen enkel ander gesprek meer is dan daarover. Deze week werd ook in deze omgeving veel aandacht geschonken aan Halloween. Wat is het dan bijzonder om op de zondag een ander geluid te horen, Immers is er het LICHT van de wereld. Wat toch een geheel andere inhoud heeft dan Corona en Halloween. Het bezig zijn met donkerheid en angst. Met dood en verderf. Wanneer je dan zelfs de kleinste kinderen verkleerd over de straten ziet gaan, wat is er dan veel onwetendheid over Hem Die  zo'n geheel andere inhoud geeft aan het leven en de dood.Wat is er weinig besef van wat het leven en de dood zonder Hem in werkelijkheid is.
	23 oktober. Het waren maar enkele dagen op de Veluwe. Het weer was prachtig. Maar we zijn weer thuis. Gelein heeft de taak deze maand om de containers schoon te maken. Dus was het maar van korte duur. Uiteindelijk was het niet erg. Want de regen viel al snel ook in Zeeland neer. Op het water van de Schelde waren de schuimkopjes te zien door de harde wind. Heerlijk om dan lekker thuis te zijn. Terug te kijken op de fijne dagen die achter liggen. Gezellig bij kinderen en kleinkinderen. Maar ook hier is het weer een druk programma. Ik was zelf in Goes bij de Ramshoorn. En we wandelden langs de Schelde nadat de regen was gestopt. In het centruim van Terneuzen aten we op een terrasje. Dat kan nog nu het zulk mooi weer is.
	18 oktober. Prachtig weer in Nunspeet. Wat treffen we het nu we in de caravan zijn. Gelein heeft vandaag het dak op de nieuwe aanbouw gebrand. Wat is het mooi geworden! Samen zijn we nog even op de fiets naar het dorp geweest.  Daar hebben we een heel eind gelopen en op het terras wat gegeten en gedronken.Ook hier kom je nergens meer binnen om er wat te eten. Maar wij genoten buiten van ons natje en droogje.
14	14 oktober. Wat kunnen herinneringen bijzonder zijn. Ik weet nog hoe ik als jong meisje in Zwijndrecht voor het eerst een vrij Kerstverhaal vertelde aan de kinderen van de Zondagsschool.Mijn vader hielp me om de verhalen te maken. De liefde tot het vertellen is me altijd bijgebleven. Zo verschijnt binnenkort een boekje in A5-formaat met een vertelling. Geschikt om voor te lezen bij elke Kerstfeestviering. Ook heel mooi om in een envelop te versturen. Te bestellen bij de plaatselijke boekwinkel.
	10 oktober. Wat hebben we prachtige nazomerdagen gehad. We hebben gewandeld en gefietst. We hebben genoten van ons plekje aan de Schelde. Daarnaast waren er altijd de dingen die we graag doen. Gelein was elke dag wel even in de garage te vinden om wat te verven. Zelf reisde ik weer met de bus naar Goes om bij de Ramshoorn bij te springen. En zo in het najaar is het ook goed alles weer eens een goede beurt te geven.Vervelen behoeven we ons niet. Wat is het bijzondere dat we het allemaal nog kunnen. Ja en dan vragen mensen om ons heen wanneer we weer naar de Veluwe gaan. Ze kennen ons al. En, inderdaad, we hebben weer plannen gemaakt.......
	3 oktober. Deze week zijn we thuisgekomen. We waren het al langer van plan. Onderweg en thuis wachtte ons het één en ander. Zodat we hadden besloten ons lange verblijf in Nunspeet af te sluiten. Natuurlijk hopen we nog weer naar onze caravan te gaan. Maar het zal niet zo zijn als in de maanden die achter liggen. Eerlijk gezegd heb ik altijd even tijd nodig om thuis weer te wennen. Om over te schakelen. Maar met onze volle agenda hier sta ik er toch niet te lang bij stil. Ons leven in Terneuzen is weer begonnen. Deze week werd een geliefde schoonzuster begraven. Wat zullen we haar missen. Hoe dikwijls belde ze ons op met de vraag of we weer kwamen. Altijd was het gezellig. Maar ze is van ons weggenomen. In de hope des eeuwigen levens.
	Wat kregen we mooie foto's uit Nunspeet. De verlichting is helemaal klaar. De lampen van het schuurtje met aanbouw branden. Ja, dan hebben we zo weer zin om erheen te gaan en het schuurtje nu helemaal in te richten! De kinderen en de kleinkinderen te zien.Ik zeg wel eens: Als ik daar ben heb ik heimwee naar hier. En als ik hier ben heb ik heimwee naar daar.
	26 september. Ook in de week die achter ligt hebben we nog veel kunnen doen op ons plekje in Nunspeet. Gelein was bezig op het dak. Er moet nu nog 1 laag op. Maar dat heeft geen haast. Wat troffen we het met het weer. Elke dag waren we buiten. En zo genoten we van het werk wat was en werd gedaan.
	Vaak zaten we buiten en zeiden we het tegen elkaar: Wat hebben we toch een prachtig plekje. Inmiddels zijn we al vele weken in Nunspeet geweest deze zomer. Er wordt al verteld dat we er wonen. Maar dat is echt niet waar. We wonen nog in Terneuzen en deze week hopen we dan echt weer naar huis te gaan.Dat waren we al van plan. Maar nu er een schoonzus is overleden wacht ons deze week de begrafenis.
	In het laatst van de week heeft Gelein verschillende zakken steenslag geschept. En zo is het om de caravan en om de blokhut heel mooi opgeknapt.
	Wat hebben we het deze zomer druk gehad. Wat hebben we er samen van genoten. Wat bijzonder dat Gelein dat allemaal ook nog kan met twee nieuwe knieën.Wat hebben we samen al veel meegemaakt in de jaren dat we getrouwd zijn. Daar zijn we samen ook heel dankbaar voor.
	19 september. En toen was het dan zover. Op woensdagmiddag werd onze nieuw schuur met aanbouw gebracht.
	Jahoor, het pakket stond op ons terrein. Gelein had alles voorbereid en natuurlijk wilde hij al snel kijken of alles was geleverd.
	Het duurde niet lang of de omtrek van de schuur was zichtbaar.
	Toen was het echt tijd om het oude schuurtje af te breken.
	Zaterdag was het DE dag. We kregen hulp van de kinderen. En zo werd er heel hard gewerkt. Het schuurtje aan de ene kant. En dan het terras aan de andere.
	En aan het einde van de dag konden we onze ogen niet geloven. Er stond een berging. Er lag een terras. En de aanbouw was ook zover klaar.
	12 september. Heen en terug. Heen en terug. Zo is eigenlijk deze zomer voor ons geweest. Verblijven in Nunspeet en dan ook weer terug naar huis. We proberen enerzijds dat we voor de winter klaar zijn met het zetten van onze nieuwe schuur met aanbouw. Maar ook thuis is er altijd weer iets om een paar dagen of een week daar te zijn. Wat was het prachtig weer in de dagen die achter liggen. Wat kon Gelein heerlijk klussen bij de caravan. Maar toen we de oppas op Jarick hadden lieten we het werk even rusten. Wat is het dan genieten om met de kinderwagen naar de markt te gaan.
	Heerlijk om dan bij de HEMA weer wat te kunnen drinken. Even rusten en genieten met Jarick. Die alles helemaal prima vindt. Hoe thuis ben ik daar zelf. Al die jaren dat ik er woonde zijn echt niet weg te poetsen. Dat ervaar ik toch elke keer weeer als ik er ben. Wat was het ook een spannende week voor de bewoners van de gemeente. Zoveel Corona in ook Elspeet. Waar de kleinkinderen na een paar dagen school alweer thuis moesten blijven. En verschillende van de mensen die ik nog ken opgenomen werden in het ziekenhuis.
	Maar we mochten ook weer veilig thuiskomen. Na een lange rit met veel files. Ook hier waren weer de nodige dingen die onze aandacht vroegen. En natuurlijk het wachten op die prachtige ziekenhuisboot die langs kwam varen. Een schip op weg naar Antwerpen om daar ingericht te worden als ziekenhuis.
	4 september. Toen we weggingen hadden we de partytent laten staan. Zodat het zand niet te nat zou worden. Toen we terugkwamen moest deze natuurlijk eerst worden afgebroken. Zodat de vloer voor de nieuwe schuur gelegd kan worden. We troffen het vorige week met het weer. En ook nu is het weer prima weer om te klussen. Om ons heen horen we steeds dat Corona weer om zich heen grijpt. Kleinkinderen die weer thuis moeten blijven van school. Gemeentes die dachten dat het wel weer kon maar waar een uitbraak is gekomen. Verpleeghuizen die weer op slot gaan. En het moet nog herfst worden. En winter. Iedereen probeert het gat de dichten. Maar waar is nu de terugkeer tot de Heere. Heeft het Woord van de Heere dan echt niets meer te zeggen? Mensen die een beschutting zoeken bij de Heere worden overal van uitgesloten. Maar of ze dat erg vinden valt te bezien. Zij hebben geen behoefte aan restaurants, films, disco's of iets dergelijks. Ze zoeken het in hun binnenkamer.
	29 augustus. We hadden al een poosje plannen. Per 1 september mag op het park weer worden geklust. Maar de voorbereidingen mochten. Dus was het deze week zover. Gelein had een schets gemaakt en met grond en aarde werd het achterste gedeelte van ons plekje door hem opgehoogd. Het oude tuintje is er nu uit. Het is de bedoeling zo ons terras te vergroten. En na een week begon het er al aardig op te lijken.
	Aan het eind van iedere dag zag je heel goed wat er weer was gedaan. De bezem erover en genieten van het werk wat je mocht doen. Het was natuurlijk afwachten of het zou gaan met twee nieuwe knieén. Maar het ging prima. Soms hoor je mensen er zo tegenop zien om een knie te laten vervangen wanneer deze versleten is. Hier zie je dus weer wat het resultaat kan zijn.
	Aan het eind van de week reden we naar huis. Er waren verjaardagen en bezoekjes die we wilden doen. Terwijl we wegreden maakte ik vanuit de auto nog een foto. Wat was het al opgeknapt in een paar dagen tijd. De grond onder de partytent wacht nu op het leggen van de vloer voor het nieuwe schuurtje. Dat is ook het volgende plan als we weer terug in Nunspeet mogen zijn. Wanneer dat nieuwe schuurtje er staat kan het oude schuurtje worden afgebroken.
	augustus
	22 augustus. Er zullen niet velen het gemerkt hebben dat we in de week die achter ligt even thuis zijn geweest. Maar gezien de foto is het toch echt waar. We hadden een verjaardag en twee kleindochters vonden het wel heel leuk om dan mee te gaan. Ze hebben uiteindelijk nog vakantie. En wat is het dan leuk om met opa en oma, al is het kort, zomaar even in Terneuzen te kijken. Het was zelfs af en toe nog wandelweer zodat we met elkaar nog langs de Schelde konden lopen.
	Maar we waren al heel snel weer terug in Nunspeet. In september willen we een nieuw schuurtje met aanbouw zetten, dus Gelein had geen rust. We mogen in de maanden juli en augustus niet bouwen maar de nodige voorbereidingen kunnen wel getroffen worden. En dat moet ook wel. Zo is Gelein begonnen. Het is nog altijd zijn lust en zijn leven om wat bezig te zijn. Struiken achter moeten verwijderd worden. Want daar moet plaats gemaakt worden voor de blokhut. Dus eerst in de voortuin aan de slag. Oude planten eruit en wat andere, van de achterkant, erin. Aan het eind van een dag was goed te zien hoe mooi het geworden was. Natuurlijk is het niet echt zomerweer voor vakantiegangers. Maar wij zijn er heel blij mee dat het niet te warm is en ook regelmatig regent.
	15 augustus. Nog altijd zijn we in Nunspeet. En we genieten ervan. Veel bezoek. Veel logeetjes. En zelfs deze week een 50-jarige bruiloft. Onze nicht en neef waren op vrijdag 50 jaar getrouwd. Wat bijzonder om dat te mogen beleven. Zelf herinner ik me nog de dag van hun trouwen in Leeuwarden. Ik ging een hele dag mee in een bus. En...dat deden we ook vrijdag. Familie, vrienden en bekenden waren uitgenodigd met hen de dag te herdenken. Vanuit Baarn gingen we richting Elburg. Daar dronken we koffien in een gerestaureerde molen. Er wordt gebakken en verkocht. Wanneer je dan in de vitrine kijkt.......
	Vanaf Elburg ging de bus verder. En kwamen we aan in Giethoorn. Een heerlijke lunch stond voor ons klaar. Om vervolgens per boot een mooie tocht te maken. De dag werd afgesloten in Terwolde. Bij Kriebel werden we verwend met dekselse pannetjes. Wat een ontzettend leuk idee en wat een prachtige dag om op terug te kijken.
	8 augustus. We zijn alweer enkele weken in Nunspeet. Wat voelt het toch als thuis. En wat genieten we samen van ons zo eigen plekje. Nee, ook wij hebben niet elke dag zon. En ook wij kunnen niet elke dag fietsen. Maar we vermaken ons prima. Soms kan je je niet voorstellen dat je alweer zolang weg bent van huis. Op zondag mogen we twee keer naar de kerk. En ook dat voelt fijn en vertrouwd. De kleinkinderen naast je en op je schoot. Op mijn verjaardag kreeg ik iets wat ik heel graag wilde. En pan om buiten het eten klaar te maken. Elke dag weer is het afwachten of het kan en niet regent. Maar wanneer we ook maar enigszins buiten kunnen zitten is de pan ook present. Wat gezellig om zo te kokkerellen en er dus bij te zijn. Wat smaakt het ook heerlijk als het klaar is en we ervan kunnen proeven.
	1 augustus. Het was een drukke week die achter ons ligt. Bijzonder om mijn verjaardag te mogen gedenken. Ja, daar begon de week mee: het herdenken van de dag waarop ik werd geboren. 26 juli 1954. Maar door de Corona kwam ook nu weer niet alle bezoek tegelijk. Wat heerlijk om de kinderen en kleinkinderen te zien op zulke dagen. De kleine Jarick wordt ook alweer een hele jongen. Gezellig even bij oma op schoot in de tent bij de caravan. Wat hadden we de eerste dagen van de week nog mooi weer. Later werd het ook in Nunspeet meer en meer regenachtig en waren we binnen te vinden wanneer er visite was.
	Op donderdag en vrijdag hadden we onze eerste logeetjes. Olivia en Margareth kwamen gezellig bij opa en oma logeren. Wat is het dan toch weer fijn om een eigen plekje te hebben in Nunspeet. Een caravan op een park waar voor de kinderen genoeg is te beleven. Buiten op het springkussen of spelen in de zandbak. Schommelen en tennissen. Voetballen met oma. Ze hadden er al zolang naar uitgekeken. En eindelijk was het dan weer zover.
	Ja, en dan kiezen wat je eten wilt. Daar hoefden ze niet lang over na te denken. Kipkluifjes! Opa was er maar druk mee. Maar als er dan zo lekker wordt gegeten, dan geniet  Gelein er ook van. Trouwens, Gelein is meest de kok hoor. En koken kan hij als de beste.
	Het is niet te geloven. Maar een meisje van vier jaar die zo graag de afwas voor oma doet. En ja, het is vakantie, dus laat ze maar lekker rommelen in de keuken. Als de kinderen genieten, dan genieten opa en oma ook!
	j25 juli. We hadden een drukke week. We wilden alles afwerken voordat we zelf ook op vakantie hoopten te gaan. Nog een middagje in de speeltuin om vrijwlligerswerk te doen. Inpakken, vooral proberen om niets te vergeten. En toen was het dan zover. We zijn vertrokken vrijdagavond en we zijn aangekomen in Nunspeet. Nee wij hoeven niet naar het buitenland. Wat genieten we altijd op het park waar we al zovele jaren zijn. Een enorme verrassing wachtte. Want het onkruid wat hiier nautuurlijk ook welig tiert was verwijderd. Met dank aan de kinderen, die dat voor ons hebben gedaan!
	We voelen ons ook echt op vakantie. Zitten al heel veel buiten. Pakken de fietsen als we boodschappen nodig hebben. En mochten zelfs naar de kerk in Nunspeet. Het was daar niet anders dan in Zaamslag. Iedereen kreeg een plekje toegewezen die zich tevoren had opgegeven.De banken waren om en om bezet. En een frisse wind voelden we door de kerk gaan. Gisteren was het 24 juli De dag waarop Geert jarig zou zijn geweest. Wat is het al lang geleden dat hij is overleden. Met de kinderen hebben we hem nog herdacht. En ik weet het zeker: er zullen meer mensen zijn die zich hem nog herinneren. Juist op zijn geboortedag.
	18 juli. Het waaide behoorlijk, maar we wandelden naar het dorp. Een echte verrassing zagen we daar. Want sinds kort  staat er een levensgroot zoekplaatje. Raad maar eens waar we wonen......Ach, zo moeilijk is het ook weer niet. Maar wel grappig om te zien. En natuurlijk wilde ik er even bij op de foto. Leuk ook voor de toeristen die Zeeuws-Vlaanderen bezoeken. De vakantie is hier nog niet aangebroken. Terwijl het Noorden en het Midden van het land al de scholen hebben gesloten moeten de kinderen hier nog een weekje doorgaan. Wij popelen ook om naar Nunspeet te gaan. Maar we hebben ons voorgenomen om deze week nog thuis te blijven.
	12 juli. En toen werd ik verrast met een nieuwe uitgave van een boek. Nadat het Achterbuurtje was verschenen kwam de vraag om een boek te schrijven voor de serie historische verhalen voor de jeugd over Calvijn. Met plezier heb ik het mogen doen. En vandaag is het verschenen. Hopend en biddend dat het toch tot zegen mag zijn. Vaak denk we alleen aan Maarten Luther wanneer het 31 oktober is. Maar wie was Calvijn. En wat heeft hij voor onze kerken mogen betekenen? Het boek ligt deze week in de winkel en is te bestellen via www.deramshoorn.nl.
	11 juli. Ik weet het, het is nooit goed. Het regent te veel of het is te droog. De zon schijnt te fel of het is te bewolkt. Toch is er Eén Die het alles in Zijn hand houdt en ons geeft wat Hij nodig vindt. Wij zijn thuis. En doen wat onze hand vindt om te doen. Afhankelijk van het weer maken we een wandeling, Pakken we onze fiets. Zitten we op het balkon. Ontvangen we bezoek binnen of buiten. En denken we na wanneer we weer naar de Veluwe hopen te gaan. De verleiding is groot om maar weer te vertrekken. Maar thuis hebben we nog wel het één en ander wat wacht. Deze week werden we ons ervan bewust dat we in een appartement wonen. Zeker, we wonen op de derde verdieping. Maar wat als je nu op de twaalfde woont.....
	......je hebt nieuwe vloerbedekking nodig van vier meter breed. Of een aanrechtblad wat niet in de lift kan. Tja, dan zijn er twee mogelijkheden. Je sjouwt het naar boven of.........je laat een hoogwerker komen.
	Het was lang geleden, maar we zijn weer naar de kerk geweest. We weten niet hoelang het nog kan. Want de besmettingscijfers lopen hard op. Overal hoor je het weer: Die en die is ook besmet. Iedereen weet hoe het moet, Maar uiteindelijk is er maar Eén Die het weet.