hoofdpagina

	Ja, opmerken is beter dan te offeren. De trouwe zorg en leiding van de Heere Zelf. In de allerkleinste dingen van het dagelijks leven. Hem niet te volgen om de wonderen. Maar de wonderen komen vanzelf. Ongedacht. Onverwacht. En dan steeds te mogen zeggen: Hij zorgt voor mij.

	Soms van die ontmoetingen die je niet zou kunnen verzinnen. Maar ze gebeuren gewoon. Als bijzondere leiding in je leven. Waarom? En waartoe?

	Als blikken konden spreken. Soms kom je ze tegen. Je ziet ze kijken. Wat zou er dan in hen omgaan. Zolang er geen gesprek onderling is en je hen de vraag niet kan stellen zal je het nooit te weten komen.

	Het blijkt in het leven zo waar te zijn: als de Heere een deur sluit staat een raam open. Wat kan je je zorgen maken over een mogelijk gat waar je in zou kunnen vallen. Maar weest in geen ding bezorgd. Want Hij zorgt voor u.

	Kwaad berokkenen. Om er zelf beter uit te komen. Het ligt zo voor de hand jezelf te verdedigen. Maar tegen leugens en laster is niet te vechten. Afstand nemen is het beste. Het alles in vertrouwen neerleggen in Gods handen. Omdat het alleen daar veilig is.

	Het is bekend hoe mensen de ander onder de loep menen te moeten nemen. Nagaan. Het doen en laten van die ander menen te moeten invullen. Die ander waarvan ze zien, lezen of horen. Maar waarvan ze uiteindelijk alleen maar kunnen denken. Maar, vreselijk, dat denken tot waarheid maken.Verbreiden. En zo die ander kwaad berokkenen.

	De één staat wat sterker in de schoenen dan de ander. Maar zaak is om je niet weer terug te laten trekken in de poel van ellende waaruit je bent verlost. Door wie of wat dan ook.

	Wat ben je onnoemelijk rijk als je los kan laten. Wanneer je niet langer zit in de kring van de spotters. Een eigen weg mag gaan zonder pijn of verdriet van hen die niet weten wat ze mensen aan doen. Die niet weten wat het is te bukken of te buigen maar over lijken gaan.Om vooral die eerste plaats te hebben en te houden.

	Rijk willen worden over de rug van een ander. Meer in achting willen zijn dan die ander. Streven naar de plek van die ander. Omdat we die ander niet kunnen accepteren zo hij of zij staat op de plaats die de Heere hem of haar Zelf had gegeven. Het heet jaloezie.

	Het is duidelijk wanneer mensen bang zijn af te glijden. Bang zijn om met 'schuld' openbaar te komen. Natuurlijk is het voor niemand leuk om te moeten bekennen fout te zitten. Doch het hoort bij de mens. Een mens is nu eenmaal nooit volmaakt. Het allerbeste wat is gedaan zit nog vol met schuld.Van mensen die niet kunnen omgaan met hun gebreken, laat ik het zo dan noemen, zal je het nooit winnen. Ze hebben zich geoefend in het behalen van de winst.

	Het doet pijn wanneer de vinger op de zere plek wordt gelegd. Er kunnen tranen zijn van de pijn. Doch het kan ook zo zijn dat we de zweer niet willen zien. De tekenen van die zweer niet willen voelen. Toch moet een zweer uitgedruikt worden. Anders kan het vervelende gevolgen hebben. Voor jezelf en voor anderen.

	Met een Jehu's ijver alles doen voor de Heere. Het is zomaar iets wat je tegenkomt. Het is in eigen oog alles voor de Heere wat ter hand wordt genomen. Doch hoe dikwijls is zelfzucht eraan verbonden. Daarbij het ene doen voor de Heere, maar zich verder uit eigenbelang niet houden aan Zijn geboden.

	Mensenkennis. Zelfkennis. Christuskennis. Hoe dicht ligt het allemaal bij elkaar. Menend het ene te bezitten. En het alle drie te missen. Het klinkt hard. En men wil er niet aan. Maar het is de waarheid.

	Het kan een zware les zijn wanneer je door Gods Geest steeds weer met jezelf wordt geconfronteerd. En toch is het beter deze lessen te krijgen dan dat we er geen weet van hebben. Zo heeft de Heere heeft rijk en arm gegeven in het leven. Dan is het goed om niet met onze rijkdom anderen de ogen uit te steken. Steeds weer te laten zien en te laten merken wat wij allemaal kunnen. Beter is het om in het verborgen en stil je weg te gaan. Dat is overigens altijd het beste.

	En elke dag zijn er de lessen op Gods leerschool. Als je ze maar ziet en opmerkt. Meest is het zakken en zinken. Om erachter te komen dat het weer alles te kort was. Schuld blijft over. Meer niet. Zo tobben Gods kinderen verder. In tegenstelling tot zij die het allemaal wel weten en geen onderwijs meer nodig hebben. Het verdrietige is dat daar vaak een breuk ontstaat. En meest alleen door onbegrip.

	Wat is een mens, wat is in hem te prijzen. Wanneer we eens naar onszelf kijken: wat is de mens. Wie is de mens. Wie ben ik. Er is niemand die goed doet. Ook niet tot één toe. En toch zegt de Heere: wie Mij aanroept in de nood, vindt Mijn gunst oneindig groot.

	Opmerken, opmerken en opmerken. Dat is een les voor elke dag. En in dat alles de stem van de Heere te verstaan. Dat is nog mooier doel. Heere wat heeft U me bij dit en bij dat te zeggen. Nooit gaat iets zonder gevoel in deze. Een gevoel om te volgen. Ook al is de weg die dan moet worden gegaan niet al te gemakkelijk. Maar met de Heere zal de uitkomst niet verkeerd zijn.

	En dagen rijgen zich aaneen tot weken. Altijd zijn er dingen die je hoopt. Of dingen die je verwacht. Die niet en nooit schijnen te komen. Ook van deze dingen is het goed ze in het gebed de Heere voor te leggen. Hij immers alleen weet wat goed voor ons is. Zo zal Hij ons zeker onthouden wat we beter kunnen missen. Hoe pijnlijk ook. En hoeveel verdriet het gemis ook kan geven.

	Soms zie je mensen die door het leven schijnen te vliegen. En het is hen allemaal zo duidelijk. Dit is de weg en zo moeten we gaan. Anderen hebben het mogelijk beter begrepen. Het is achteraankomen. En dat is niet altijd even eenvoudig. Soms lijkt het immers alsof de Heere hen is vergeten.

	Er is een liedje wat zingt: God wijst mij een weg. Het is zeker dat God de weg wijst. Maar het belangrijkste wat we moeten leren is om achteraan te komen. Niet voorop te gaan. En dan is het wel eens wachten tot de weg verder gaat.

	God lief te hebben boven alles en onze naaste als onszelf. Het is vaak een gegeven dat als we van iemand beter worden we er nog wel voor gaan. Wanneer we energie in een contact moeten steken is het ons echter snel te veel. Zonder overleg bepalen we dan wel voor onszelf wat het beste is. Het moet immers van een leien dakje gaan. Vooruit. En zeker niet een stapje terug.

	Een nieuw jaar. Met alle goede voornemens. Doch het belangrijkst is de samenvatting van de wet des Heeren. Om God lief te hebben boven alles en onze naaste als onszelf.

	Vrede op aarde. Vrede met alle mensen. Vrede ......... Hoe anders is het echter meest. Als Christenen het Kerstfeest vieren. Met een hart vol boosheid en wrok. Zingend het Ere zijn God uit volle borst. Maar er is geen plaats voor de Vredevorst.

	Maak de heuvels glad. Dat is een bevel aan Christenen. We kunnen blijven wachten. Maar om nu eens de eerste stap te zetten. Vaak weerhoudt het ons. Want we weten immers niet of het zal bereiken wat onze wens en verlangen is. Doch niet geschoten is altijd mis. Volg je hart. En ga op pad!

	We maken ons druk om datgene wat mensen is en wordt aangedaan. Doch waar we zelf mensen treffen met onze woorden weten we niet. We hebben er een behagen in het kwaad van de ander te vertellen. Niet eens wetend of dat wat we vertellen wel de waarheid is. Heb je wel gehoord dat.......zo gaat het van mond tot mond. En wie uiteindelijk het verzonnen heeft weet niemand.

	Aanhalen en afstoten. Iets wat je nooit moet doen. Mensen naar je toetrekken, maar als het erop aankomt heb je ze niet nodig. En krijgen ze de kous op de kop: nu even niet. Natuurlijk zijn er die van nature zich het niet aantrekken. Zich omdraaien en verder gaan. Maar er zijn ook anderen. Die met pijn in hun hart en tranen in hun ogen hun weg vervolgen. En het vertrouwen in de mensen langzaam maar zeker verliezen.

	Opmerken is iets wat we van nature niet doen. We zijn er blind voor en leven ons leven van elke dag zonder na te denken over een mogelijke leiding van de Heere daarin. We zijn niet stil voor Hem en vragen niet wat HIj ons te zeggen heeft. Ook na ontvangen genade gaat vaak nog zoveel dikwijls op deze wijze aan ons voorbij. Het is zaak om elke avond jezelf af te vragen wat Zijn stem was in de dag die achter ligt.

	De Heere Zelf gaf in Zijn leven aan hoe HIj omging met mensen. Hetgeen niets was en door niemand werd geacht, mensen waar geen enkele hoop voor was, die zocht Hij op. Niet om na verloop van tijd weer los te laten. Nee Hij maakt altijd af wat Zijn hand is begonnen. Paulus was niet gewenst bij mensen nadat de Heere Hem had stilgezet. Maar de Heere legde de liefde voor Paulus in het hart van die mensen die Hij nodig had om Paulus tot een uitverkoren vat te maken. Zo worden ook deze woorden waar: Ik doe het niet om uwentwil, dat zij u bekend. Maar alleen om Mijns heiligen Naams wil.

	Hoogmoed komt voor de val. Het is een uitdrukking die we ter harte moeten nemen. Denkend iets te zijn. Denkend onmisbaar te zijn. Denkend dat alles om jou draait. Dat alleen jij gelijk hebt.Dat iedereen blij met je is. Op je zit te wachten. Niet zonder je kan. En in het geestelijk leven is het nog erger. Menend dat de Heere met jou een bijzondere weg gaat. Een weg waar niemand ook maar iets van begrijpt Iedereen kan zich vergissen. Behalve jij. Want jij weet alles zeker.

	Vaak zijn we druk met dat wat mensen ons hebben aangedaan. Zien we om het minste of geringste af van contact met deze of gene. Maar wie zijn we zelf. Het zijn maar enkele woorden. Maar, nogmaals, wie zijn we zelf. Genoeg woorden om in de tijd die voor ligt over na te denken.

	Kijk eens om je heen. Zie die ander. Niet die ander die je denkt dat hij of zij is. Wat is een mens van nature. Een mens die zelf wel bepaalt met wie contact wordt onderhouden. Met de liefste? De gemakkelijkste? Maar ach, een mens ziet aan wat voor ogen is. En vergeet die hunkert naar een klein beetje liefde of aandacht. Een schouderklopje op zijn tijd.

	De liefde overwint. Maar niet in een weg van opdringen. Het blijft afwachten. Om uiteindelijk liefde te geven als er plaats voor is. Het is niet mensen het naar de zin maken. Het is mensen helpen. Maar niet met hen meegaan in wegen die niet zijn naar het Woord van de Heere. Om maar goede maatjes met de ander te zijn. Integendeel. Rustig en standvastig zijn. Met een hart vol liefde. Tot het moment gekomen is die ander al je eerlijke liefde te geven. Liefde die voortkomt als eerste vrucht van de Heilige Geest.

	Wees vriendelijk tegen alle mensen. Tja, en kijk dan eens om je heen. Natuurlijk zijn ze er die vriendelijk zijn. Maar er zijn er ook anderen. Dan denk je soms: wat is dat toch? Karakter? Het kan. Maar naar het Woord is het niet. Wees vriendelijk tegen allen. Zo is het.

	Het is duidelijk wanneer de Heere een weg wijst. Er is geen vooreerst geen twijfel mogelijk. Neemt niet weg dat de stormen vele kunnen zijn. Maar de hoop beschaamt nooit. De Heere zal het altijd afmaken wanneer Hij iets begint. En dat niet anders dan in een rechte weg. Twijfel, moedeloosheid, zorg. Het zijn menselijke reacties op omstandigheden die zich voordoen. Maar in een weg van schuld en berouw is er altijd weer vergeving. En mag met het oog omhoog geslagen de weg worden vervolgd. Waarvan de uitkomst niet en nooit tegenvalt.

	Teleurstelling en verdriet liggen zo dicht bij elkaar. Stel op prinsen niet je hoop of verwachting, het is niet van vandaag of gisteren. De ene mens is misschien gemakkelijker van vertrouwen dan de ander. Maar het gevoel van teleurstelling en verdriet treft een ieder op zijn tijd. Het is natuurlijk heel eenvoudig de ander hiervan te betichten. Zij stellen ons teleur en doen ons zo verdriet in onze ogen. Maar hoe dikwijls stellen wij zelf mensen teleur........en doen wij hen verdriet....

	En onderstaande woorden blijken zo waar. Het is waar bij de eerste dag van het nieuwe jaar. En het blijft waar wanneer de dagen en weken zich aan één rijgen. Een afhankelijk leven van de Heere is een aanhankelijk leven. Niet te kunnen leven zonder Hem openbaart zich in het zoeken naar Zijn gemeenschap. En hoe anders zal dit kunnen dan in het gebed. In het gaan naar Gods Huis. In het lezen in de Bijbel.

	Een gelukkig jaar is een jaar wanneer we dagelijks mogen ervaren dat de Heere van ons afweet. Dat Hij spreekt in de kleinste dingen. Vaak hebben we er niet eens erg in. Maar wanneer ons leven wordt geleid door de Gods Geest, we zullen Zijn weg gewezen worden. Het vergt echter wel enige inspanning die stem te verstaan.En genade om dan ook die weg te gaan.

	Als de Heere Zijn kerk bouwt, bouwt de duivel een huis ernaast. Hoe dikwijls is dit gebleken. Bij de eerste roerselen van het spreken van een geweten komt de duivel in actie. En dan zal direct blijken dat bekering nog niet een weg is die gemakkelijk is. Houdt wel in dat als de Heere is begonnen Hij niet zal laten varen het werk Zijner handen.

	Wanneer twee partijen het niet eens zijn gebeurt meest hetgeen nooit voor mogelijk was gehouden. Er wordt met modder gesmeten. Hoe verlagen we onszelf door ons op die weg te begeven. Ook dan is het nodig het Woord te laten spreken. Wreek uzelf niet. Leg het alles in de hand van de Heere. Hoe oneerlijk het ook is. Of lijkt. De Heere draaide Zich om en ging Zijn eigen weg.

	Wachten op antwoord van de Heere kan lang duren. Voor de beleving is de Heere zo ver weg. Doch wanneer men mag opmerken is Hij zo dichtbij. Het zijn zomaar de hele kleine dingen die daar van getuigen. Want Hij zorgt voor u. Wij wachten vaak op iets groots. En vergeten dan dat dit helemaal niet nodig is. De Heere is er altijd. Zingen we daar niet van? Op bergen en in dalen: ja overal is God. Als we dit weer mogen zien gaat een licht op in een nacht die we in ons ongeloof zelf over ons heen hebben gehaald.

	Soms te denken dat de Heere de weg je heeft gewezen. En dan in vertwijfeling je afvragen of het wel de Heere was Die voor ging. Als er weer zoveel op je weg komt wat er totaal niet op lijkt. Toch is het in de regel juist dan wél van Hem. Want in het donker komt Hij tegemoet. Vraagt Hij van ons dat we blijven volgen in de storm die is opgestoken. Geloofsoefeningen worden niet in voorspoed gegeven. Maar juist in het schijnbare tegen. Vertrouw op Hem. De uitkomst zal niet falen.

	Een tevreden mens is een gelukkig mens. Zo wordt het toch altijd gezegd? Gelukkig als je mag zien dat de Heere het je alles geeft. Dat HIj voor je zorgt. Wrok en wrevel kan het alles zo moeilijk maken. Niet alleen voor jezelf maar ook voor een ander. Het op je strepen staan. De situatie naar je hand willen zetten. Leven uit de hand van de Heere. Niet met een vroom praatje je weg gaan. Maar eenvoudig en alleen de weg van de liefde bewandelen. Een ieder in zijn waarde laten. En elk gunnen wat hij of zij in het leven heeft ontvangen.

	Tevreden zijn met die gaven die jij hebt gekregen. Niet altijd maar weer proberen die ander te evenaren. Met daarin te denken dat die ander meer heeft of is dan jij. Wat heb je dan een moeilijk leven. En het is de vraag of je op een gegeven moment nog wel jezelf bent. Gelukkig zijn in de situatie waarin jij je bevindt. Tevreden zijn met datgeve wat jij hebt ontvangen. Niet proberen te grijpen wat je niet toekomt. Alleen maar vragen wat de weg is die de Heere jou persoonlijk wijst. En alles wat je daarin nodig hebt zal je worden toegeworpen.

	Gaven die we gebruiken zijn niet volmaakt. Alles wat in ons is, alles wat van ons is, het is door de zonde gebrekkig. Wee die mensen die denken dat zij het wel kunnen.........niet zelden worden ze als onmogelijk ervaren. Ook gaven zijn om daarin te groeien. En luisteren is dan een eerste vereiste. Luisteren naar wat een ander zegt. En het niet ervaren als getrapt te worden op je lange tenen.

	Het kinderliedje zingt het zo duidelijk: Jij in jouw klein hoekje en ik in het mijn. De Heere maakt geen grote mensen. Hij geeft ze gaven om te dienen. Niet om er zelf iets mee te worden. Maar om in het Gods Koninkrijk dienstbaar te zijn.

	Genade maakt klein. Doch in de praktijk zien we vaak zo anders. Alsof er gist in de schoenen zit worden mensen iets met dat wat ze onverdiend hebben ontvangen. Hetzij in het praten, hetzij in hun doen en laten.Binnen de kortst mogelijke tijd menen ze meer te zijn dan een ander. Beter te functioneren. En, om kort te zijn, onmisbaar.

	De Heere vraagt van ons niet meer dan in ons vermogen ligt. Hij geeft daartoe de moed en de krachten. In een leven van samen de weg gaan is er niet een streven het maar alleen te moeten en te willen doen. Er is een dankbaar hart wat doet beseffen dat de Heere ieder mens persoonlijk Zijn genade schenkt. Met daarbij persoonlijke gaven. Maar ook het inzicht dat we als één gemeente van Christus elkaar mogen dienen. Tot een hand en een voet mogen zijn. Dan is het wel eens een leerschool dat te willen zien en te accepteren.

	Zalig zijn de barmhartigen, zij zullen barmhartigheid verkrijgen. Het Woord als richtsnoer in ons leven. Hoe gemakkelijk gaan we eraan voorbij. Voorbij aan hen die het zo nodig hebben. Zij die aan de kant van de weg liggen. Het leven van deze tijd is vaak zo ik-gericht. Aandacht voor de ander in de nood van het leven wordt niet of nauwelijks dan gevonden. En toch geeft de Heere daar waar het nodig is altijd mensen op onze weg. En die oprecht is van gemoed, die merkt het op en keurt het goed.

	Wat moeten we toch dagelijks zelf voor de spiegel staan. Hoe gemakkelijk doen we mensen onbewust pijn en verdriet. Niet in de laatste plaats door hen te mijden, voorbij te gaan, buiten te sluiten, onderscheid te maken waar het niet is............

	Zo ook bij ons die Asielzoekers........het was een komen. En nu een gaan. Een arm om hen heengeslagen. En dan zijn ze weer weg. Wat het heeft uitgewerkt? Waartoe het diende? Dat weet de Heere alleen. Een hoofdstuk is weer afgesloten. En waar de Heere een deur heeft gesloten, daar opent Hij op Zijn tijd en wijze weer een raam.

	Wie ben ik voor de Heere. Zo eindigde ik de laatste keer. Ik. Dus het is en blijft een persoonlijke zaak. En al wat je de ander de maat neemt getuigt van geen mensenkennis. Zoals in psalm 73 staat: ik was een groot beest bij U. Dan gaat er wat veranderen. Dan wordt het niet langer oordelen, veroordelen. Maar een arm om die ander heen. Kom maar.....

	Wie zijt gij o mens die een ander oordeelt. Moeten we ons het niet ter harte nemen? Het Pinksterfeest getuigt van het evangelie voor alle mensen. En niemand is daarvan uitgesloten. Is het niet juist de meest rechts gereformeerde gezindte die het niet kan laten mensen op de korrel te nemen? Maar, nogmaals, wie zijt gij o mens die een ander oordeelt? Hebben we niet allen genoeg aan onszelf. Genoeg om onszelf te onderzoeken. Met daarin de zo belangrijke vraag: wie ben ik.....voor de Heere.

	Het leven met de Heere is en blijft persoonlijk. We kunnen het niet voor een ander invullen. Job kreeg een hele zware weg. Maar zijn geloof raakte hij niet kwijt. Het was voor hem een beproeving. De geloofsoefeningen waren niet gemakkelijk. Maar na het zure kreeg hij het zoet. En ontving hij opnieuw zonen en dochteren.

	Het is een gegeven dat mensen eraan kunnen twijfelen of hun schouders zijn gemeten. De omstandigheden van het leven lijken zo vaak te zwaar. Doch ontbreekt het niet vaak aan eigen verantwoordelijkheid. Men laat de boel de boel en geeft uiteindelijk de schuld aan God.Twijfelt aan Zijn trouwe zorg. Een weg kan dood lijken te lopen. Misschien is dit dan ook juist Zijn bedoeling en wil Hij je een andere weg wijzen. Door een weg, hoe zwart hoe dicht, leidt Hij naar het eeuwig Licht.

	Soms kunnen de dingen je in twijfel brengen. Hoe moet je hier of daar toch op antwoorden. Maar we hebben het Woord van God. Eenvoudig en wijs tot zaligheid. De antwoorden op al je vragen vind je in de Bijbel. En hierover is geen discussie mogelijk. Wat zou de wetenschap het gemakkelijk hebben wanneer ze dit zouden mogen geloven.

	Die vragen komen voort uit de liefde tot God. De liefde die als eerste vrucht van de werking van Gods Heilige Geest in het hart wordt gelegd. Heere, wat wilt Gij dat ik doen zal. Zo leerde Saulus het op de weg naar Damaskus. En zo begeren al Gods kinderen te zijn tot een lichtje brandend in de nacht. Een ieder op de plaats waar hij of zij door de Heere is gesteld.

	Elke dag als eerste dag van de rest van mijn leven. Elke dag stilstaan bij hoe ik in het leven sta. Wat doe ik. Hoe vul ik mijn dagen. Geen verantwoording bij een ander leggen. Maar zelf bewust leven. Het hoofd omhoog. Het hart naar Boven. Met altijd weer de vraag in het hart: Heere, wat wilt Gij dat ik doen zal. Hoe leef ik tot Uw eer.

	Juist in de dagen van Advent is het een tijd waarin we ons af mogen vragen wie onze naaste is. Zonder dat we er bij stil staan gaan er zovelen juist in die dagen eenzaam en alleen door het leven. Een eenzaamheid bij mensen waar wij iets aan zouden kunnen doen. En als ieder van ons zich nu om één mens zou bekommeren, hoe anders zou het voor velen zijn.

	De dagen gaan open en dicht. Zo is het vrijdag en zo is het weer vrijdag. Zo is het zondag en zo is het weer zondag. Agenda's die vol staan met van alles. En is het niet heerlijk te mogen merken dat je er nog bij hoort? Waarbij vraag je je dan af. Wanneer we de samenvatting horen van de wet van de Heere: God lief te willen hebben boven alles. En onze naaste als onszelf. Zo hebben we ons aan het einde van elke dag af te vragen: waar lag mijn hart. Lag het bij mezelf? Of was ik bezig met de dingen van Gods Koninkrijk?

	Het is dus niet goed om in onze zonden te blijven hangen. We mogen pleiten op de vergeving en de genade die er is door de Heere Jezus. We hebben zo een vrijmoedige toegang tot God. Die we in de Heere Jezus onze Vader mogen noemen. En Hij zorgt voor ons. Het is bijzonder als we mogen leren zeggen: Hij zorgt voor mij. In dat vertrouwen mag dan de weg worden vervolgd. Hij zorgt voor mij. Ja op bergen en in dalen. Overal is God. Mijn God.

	Het neemt niet weg dat we zondaars blijven. Ook na het ontvangen van genade. We zeggen wel: hoe meer genade, hoe groter zondaar. In eigen oog. Want in de weg van de heiligmaking komen we ze levensgroot tegen. Elke dag zonden. Elke dag moeten en mogen we onze zonden belijden. Elke dag zullen we in die weg vergeving ontvangen. En bovenal mogen we weten: mijn staat ligt vast.

	En dat is nu juist wat velen zo moeilijk vinden. Ze blijven haken in dat wat is gebeurd. Wat ze mogelijk zelf verkeerd hebben gedaan. Er is maar één mogelijkheid. Schuld belijden. Vergeving vragen. Vergeving ontvangen. En er niet meer op terugkomen. De Heere zegt: Ik werp het in een zee van eeuwige vergetelheid. En gedenk het niet meer. Zouden wij het dan beter moeten weten? Het is een les: ik vergeef het mezelf.......

	Denk eens aan het ganzenbord. Ganzen die vooruit kijken. Ganzen die dat niet kunnen. Die doodlopen omdat ze zich omdraaien. Wat zou beter zijn. Vandaag is de eerste dag van de rest van je leven. Vergeten wat achter ligt. Er je lering uit trekken. Maar daarmee elke dag de kans opnieuw te beginnen.