Bergen worden een vlak land.

Soms vraag je je af wat er toch allemaal gebeurt in die meest rechtse, de zogenaamd orthodoxe kringen. Je hebt er jaren verkeerd dus weet het eigenlijk beter dan wie ook. Een soort van hersenspoelen die mensen sinds hun jeugd in banden brengt die bijna niet verbroken kunnen worden. Waarbij het christendom zoals die bedoeld wordt uiteindelijk niet of nauwelijks wordt gezien in deze grote groep mensen. Slechts een bijzonder sterke hand kan daaruit verlossen. Ja een gedachtegang die uiteindelijk krom is weer recht maken. Dit alleen door een genezingsproces door Gods Heilige Geest. Het kan soms jaren duren voor alles wat evenzoveel jaren mis gegroeid is weer in de juiste proporties te doen zien. Het is een weg van loslaten, loslaten en nog eens loslaten. Alles wat weerhoudt tot het gaan van de weg achter de Heere aan moet gemeden worden. Misschien zelfs vervloekt wanneer dit schijnbaar niet lukt. De hoge bergen die er zijn gekomen door opvoeding en milieu moeten worden als een vlak land. Bergen die een drempel vormen tot onder andere het gaan naar het Heilig Avondmaal. De drempel die in het leven steeds weer wordt ervaren in het niet durven van dit of dat. Met daarbij de vreselijke gedachte dat de Heere dit of dat wel op die of een andere manier zal straffen. Angsten die in het leven zijn gekomen door de houding van misschien predikanten of andere ambtsdragers. Die een macht uitoefenen in hun positie in de kerk. Het ontvluchten van dergelijk gedrag geeft in het begin niet de gemakkelijkste tijd. Maar uiteindelijk zal, misschien na jaren, blijken dat het goed is geweest de roep tot de vlucht te volgen. Toen het als het ware een omkomen in de handen van mensen leek bij het luisteren naar datgene wat werd geopperd. Met een bijvoorbeeld weren van mensen tot het Heilig Avondmaal. Met kreten als: Er moet toch wel heel wat gebeuren. En: Dat gaat zomaar niet. Of: Er wordt nog niet genoeg van Christus gezien. Mensen die zelf de plaats aan de tafel keer op keer als gewoonte innemen en zich geen zorgen maken om de strijd die ze veroorzaakten door hun loze kreten. Waarin in ieder geval geen enkele liefde of bewogenheid klonk.

Het wonder van genade is dat de Heere door Woord en Geest de Zijnen naloopt. Al gaat de weg ook door de zee. Al lijkt het nooit iets te worden in het leven. Al is er schijnbaar geen mogelijkheid tot redding voor hen. Geen macht is te groot en geen kracht te sterk voor het verlossen uit bovengenoemde onzin. De Heere blijkt door Woord en Geest al degenen die zich te buiten gaan met dergelijk onderwijs te sterk. Hij werkt het waar zaligmakend geloof dwars door elke tegenwind heen. Zelfs de meest verdrukte in de kringen waar het bijna niet meer mogelijk is een kind van God genaamd te zijn is voor de Heere wanneer Hij wonderen van genade in zo’n verwoest leven werkt. Een leven van het veracht zijn in de eenvoudige woorden die gesproken zijn. Maar het worden als een kind is de kern van het leven met de Heere.