Schuld.

We zijn er van onszelf zo goed in om alsmaar naar die ander te kijken. Te blijven kijken. Die ander, die in een tijd van getroffen maatregelen in verband met Corona zich daar niet aan houdt. Die ander, die nog dit of dat nog doet. Terwijl wij zelf denken het zo goed te weten. En te doen. Het is een tijd van steeds verder aangescherpte maatregelen. Ook daar weten we een kaartje aan te hangen. Dat komt omdat die of deze zich in het weekend op de stranden heeft begeven. En in wezen zijn we boos op al die mensen die volgens ons de oorzaak zijn van veel strengere maatregelen.

We vergeten dat de Heere niet hen maar ons, u, jij, mij in deze iets heeft te zeggen. Wanneer er nog scherpere maatregelen worden getroffen is Hij het Die dat nodig vond. Dan is Hij het Die mensen op hun plek wil brengen. Die heeft gezien dat de maatregelen die getroffen waren niet voldoende waren. De Héére wil niet dat het langer gaat zoals het ging. Híj zet een streep door alles. En een streep door het leven van ons allen persoonlijk. Daarbij heeft Hij dus maar één doel. Mensen stilzetten. Mensen dicht bij zichzelf brengen. Met de vraag: wie ben ik. Wie ben ik Heere voor U. En wanneer je stil wordt gezet komt schuld en zonde openbaar door Woord en Geest. Dan ben jij de oorzaak van de maatregelen die worden genomen. Van de omstandigheden die er zijn. Van het virus dat heerst. Dan moet je het leren: het is goed voor mij verdrukt te zijn geweest. Dan ben je niet langer boos. Maar dankbaar. De Heere wil namelijk dat wij persoonlijk het bij Hem zoeken. Met de vraag wat Hij te zeggen heeft. Met de vraag: Is er in mij een schadelijke weg. Leid mij op de eeuwige. Dat is wat de Heere beoogt. In deze moeilijke tijd. Hij spreekt. Tot u, tot jou en tot mij.

De grote vraag is dus wat Hij te zeggen heeft. De grote vraag is niet waarmee wij anderen de weg moeten wijzen. Bekritiseren. De grote vraag is om met jezelf in conclaaf te gaan. De deuren te sluiten en je knieën te buigen. Spreek Heere, want Uw knecht hoort. In een leven van alle dag, met alle drukte die er was, zijn we mogelijk hieraan voorbij gegaan. We gingen door. We gingen verder. We wilden meer. We wilden hoger. Maar het is voorbij. De Heere spreekt. Hij heeft een halt toegeroepen. We moeten loslaten. En eindelijk eens bij onszelf beginnen.

Nogmaals, de Heere spreekt. Maar Hij spreekt met een doel. Opdat wij Zijn stem leren verstaan. Hij komt nog met Zijn genade tot mensen. Hij roept hen om met de hopeloosheid van dit moment tot Hem te komen. Het is niet voor niets dat kerkdiensten niet meer op de gebruikelijke wijze door kunnen gaan. Het is niet voor niets dat er geen Heilig Avondmaal meer kan worden gevierd. Het is niet voor niets dat ……..

Wanneer we mogen weten en geloven dat de Heere alles bestuurt en boven alles staat dan weten we het antwoord. Dan weten we de oorzaak. Er ligt schuld. Er ligt schuld bij de kerk. En omdat er schuld bij de kerk ligt gaat de Heere erin blazen. Nooit hebben we te denken dat de schuld bij de wereld ligt. We hebben de schuld veel dichterbij te zoeken. De schuld ligt bij onszelf. Bij u, bij jou en mij. Wij hebben God op het hoogst misdaan. Wij zijn van het heilspoor afgegaan. Wanneer we zover komen dat we onze schuld erkennen is er altijd een weg naar Boven. Om onze schuld te belijden. Dan staan we niet meer voorop met ons doen en laten, maar komen we op het onderste plekje terecht. Wee mij, dat ik zo gezondigd heb.