eeneigenwilligegodsdienst

Groeien in genade geeft een onafhankelijkheid van een andere mening. Terwijl daar aan de andere kant altijd weer de vraag is hoe en waar men vruchtbaar mag zijn. Werken in Gods koninkrijk kan geheel verborgen zijn. De ene mens staat op een andere plaats dan de andere.

De weg van het leven van ieder christen is zo geheel verschillend. In een weg van wachten en stilzitten wordt het duidelijk. Dus krijg ik van mijn plicht. O God een klaar bericht. Geloof in deze wordt geoefend. Het is ook nu weer een sterven aan alles wat van een ander is. Lijdzaamheid is een vrucht van genade. Het is ook een kruisigen van de eigen wil. Niet mijn wil geschiede, maar de Uwe alleen. Een christen op non-actief heeft het zo gemakkelijk niet. Aan de ene kant wordt het geloof geoefend. Doch aan de andere kant is op zo’n moment geen enkel houvast. Dan is het nog alleen het uitzien naar een verrassend God.

Het duurt nooit langer dan drie dagen aleer de Heere Zich opnieuw openbaart. Doch die tijd kan voor de beleving heel zwaar zijn. Allerlei bedenkingen komen op in het hart. En ook van anderen wordt het gehoord: Waar is God op Wie gij bouwde. En aan Wie ge uw zaak vertrouwde. Om dit te voorkomen zoekt een christen de eenzaamheid. Hij ontloopt mensen. In stilheid en vertrouwen zal uw sterkte zijn. Het is genade wanneer het wordt geschonken. Ook deze beide worden geoefend. Het geloof niet meer in beoefening. Of juist wel? Doch stil te mogen berusten in Zijn beleid. En al het beleid is van de Heere.

Zo is het dan een voortdurend wachten op………………. Nee, dit is niet van tevoren te bespreken. Doch daar ik op Gods inspraak wacht. Merk op mijn ziel wat antwoord God u geeft.

Het is bekend dat juist in onze kringen mensen smalend spreken over het grote geloof van anderen. Ze hebben het dan zogenaamd altijd. Doch is het niet eerder jaloezie? Wat is onderwijs toch belangrijk. Zou er niet meer van mensen uitgaan wanneer ze met bewogenheid de ander in liefde aanspoorden tot zelfonderzoek? Of, anders, misschien ligt de vergissing helemaal niet bij die ander………………

Een christen heeft zich op de weg dagelijks te onderzoeken. Is er in mij een schadelijke weg. Leidt mij op de eeuwige. En mensen die vast geloven dat die ander zich vergist, is er niet een betere manier om dit kenbaar te maken dan smalend over die ander te spreken? Ja, zelfs hun staat in twijfel te trekken zonder meer?

Geestelijk leven is een groeien naar God. Om straks zonder verschrikking voor Hem te verschijnen. Het is straks een persoonlijk door de doodsjordaan gaan. Dan is er niemand die je helpen kan. Het is in dit leven een onafhankelijk kunnen optrekken. Een volwassen zijn in het geloof. En dit door de Heere Jezus Christus. Middels Zijn Heilige Geest.

Het is onbijbels te opperen dat christenen zielige mensen zouden moeten zijn. Die nooit weten wat ze willen. Die altijd met de neus op de tenen lopen. Christenen leven vanuit hun geloof. Al heeft dit maar de grootte van een mosterdzaadje. Ik geloof, Heere, kom mijn ongelovigheid te hulp.

Het is een hersenspoelen van mensen wanneer ze in deze in twijfel worden getrokken. Het zogenaamd niet mee op te kunnen trekken. Het zogenaamd niet te kunnen overnemen. Het is pure hoogmoed. Ik, heiliger dan gij. Ik ben gefundeerd op het ware Fundament?? Let op …………..op mijn eigen inzichten en gedachten.