God is een Geest. Gods kinderen hebben een geestelijk leven. Ze worden door de Geest geleid. Er is groei door de genade die ze uit Christus door de Heilige Geest ontvangen. Zoals pasgeboren kinderen opgroeien, zo is het in het leven van een mens die door Woord en Geest wordt gevoed. Het zou immers niet goed zijn wanneer een zuigeling een zuigeling bleef. Ja altijd in de wieg bleef liggen……………..

Kinderen hebben ouders of voogden nodig. Die tijd aan hen besteden. Hen uiteindelijk leiden tot de volwassenheid. Evenzo is het in het leven op de leerschool van Christus. Christen worden en christen zijn kost moeite en tijd. Anders: het kost de gehele genadetijd. En het gaat in de weg van de middelen. Er is een levenslange leerschool bij Christus. Het is niet zo dat christenen allen even ver worden geleid. Doch ze staan krachtens Gods Geest, Die in hen werkt, wel naar verdere groei zolang ze het leven hebben.. Alles en iedereen wordt gebruikt deze groei in het leven te bewerkstelligen. Een christen merkt op. En bij alles vraagt hij zich af wat de Heere in zijn of haar leven toch heeft te zeggen. Alle dingen zullen medewerken ten goede degenen die naar Zijn voornemen zijn geroepen. Soms is Gods bedoeling direct duidelijk. Doch vaak wordt het na deze pas verstaan.

Er is leren en afleren bij ontdekkend licht door de Heilige Geest. Een kind van God is nooit volmaakt. Struikelt dagelijks in veel dingen. Dit houdt wel in dat er dagelijks gemediteerd moet worden. Wie was ik. Wie had ik moeten zijn. Waar ben ik weer gestruikeld. Hoe heb ik God en mijn naaste tekort gedaan. Dit alles is de vrucht van het werk van de Heilige Geest in het leven. De Geest is uit God. En de Geest is God. Er is voortdurend ontdekkend licht. Een christen is alert. De Heere rijdt immers door vlakke velden. Eerst dan is er weer verdere groei in het genadeleven. Dit leert schuld belijden. Sorry te zeggen. Terug te komen op dingen die verkeerd waren.

Dankbaarheid is een bloem die in weinig tuinen bloeit. Van nature zijn we ondankbaar. Alleen de Heilige Geest leert oprecht te danken. Doch dan altijd in een weg van schuld, berouw, ootmoed en erkenning van het wonder van de genade wat in het leven geschiedt. Dit is dan weer in een weg van opmerken. Van onszelf uit zien we de weldaden en zegeningen niet die we krijgen. Of we ervaren ze als gewoon. Merendeels is er een gevoel van onbehagen. Jaloezie tov anderen. De mening tekort te worden gedaan. Hoogmoed. Wrok en wrevel. Het zijn echter de vruchten van het vlees. En ze worden op Christus’ school niet geleerd. Genade leert in verwondering de kleinste weldaad als onverdiend op te merken. En, nogmaals, de mens leert roemen in het wonder van de genade. Dat de Heere toch om wil zien naar een mens zoals hij zich meer en meer leert kennen bij ontdekkend licht. Onverbeterlijk en onbekeerlijk in eigen oog.

De Heere is ons niets verplicht. En beloftes zijn alleen in Christus ja en amen. Maar dan is Christus ook een Pleitgrond. Die altijd in de weg van het wonder op het alleronverwachts en ongedacht komt en Zijn beloftes waarmaakt. Zo Hij vertoeft, verbeidt Hem. Hij zal gewisselijk komen en niet achterblijven. Hij maakt dat we ons zullen verwonderen over het wonder. Zijn Naam is immers Wonderlijk. Zou Hij dan anders werken?

Zoekt dan de Heere terwijl Hij te vinden is. Roept Hem aan terwijl Hij nabij is. Let wel: Hij is geen God Die het moet. Hij is een God Die het doet. En altijd in een weg, anders dan menselijke inzichten zouden kunnen vermoeden.