Geen geloof zonder gevoel                                

                                                                                                        
Ons geloof zal ons behouden. En toch gaat het geloof nooit zonder het gevoel. Soms kan een kind van God heel klein worden. Wanneer hij ziet op datgene wat in zijn leven wordt uitgewerkt. Hoe hij door de Heere als op arendsvleugelen gedragen wordt. Het leven kan zo moeilijk zijn. Er kan zoveel op hem afkomen. Strijd van binnen en van buiten. Zelfs de godsdienst die als uiterst rechtzinnig te boek staat kan het niet laten het ware werk van de Heere verdacht te stellen. Gods kinderen kunnen soms zo eenzaam en alleen door het leven gaan. En toch zien ze op de meest onverwachtse momenten hoe de Heere het wonderlijk wel maakt. Anders dan ze hadden gedacht. Maar altijd weer beter.

Het leert met ootmoed te stamelen nooit beschaamd uit te zijn gekomen met het wijze beleid van de Heere. Hoe vaak denken ze niet dat het verkeerd gaat in hun leven. Zeker kunnen de omstandigheden zwaar lijken. Er kan een moment komen waarop men niet meer vooruit of achteruit denkt te kunnen. Maar dan zegt het Woord: Al gaat uw pad ook door de zee. U zullen als bij Mozes geen golven overstromen. In de golven denken al Gods kinderen wel eens om te zullen komen. Maar hier scheen ons het water te overstromen. Daar werden wij gedreigd door het vuur. Gij deed ons het geweld ontkomen. Ge verkwikte ons op Uw tijd. Zo laat de Heere geen van Zijn kinderen omkomen in moeilijke tijden. En op de momenten waarop het heel moeilijk is geeft Hij toch een bemoediging. Wanneer ze het zo hard nodig hebben, maar er niet op rekenden.

En dan kan het niet anders of het gevoel speelt toch mee in het geloof. Een verbroken hart en een verslagen geest is de Heere aangenaam. Hij wil geen offers. Hij vraagt ons hart. De Heere maakt daarom ook geen grote mensen. Hij houdt Zijn kinderen klein en aan de grond. Zodat ze steeds weer het alleen van Hem verwachten. Al Gods kinderen leren op Gods tijd tranen te schreien. Tranen van berouw. Tranen van verdriet. Maar ook tranen van blijdschap. Van verwondering. De tranen worden alle bewaard in Gods fles. Zelfs wanneer wij ze gedroogd hebben, er niet meer aan denken, de Heere vergeet ze niet. Jaren kunnen voorbij gaan. Doch op een gegeven moment worden Gods kinderen teruggebracht in het verleden. Alles wat ze hadden vergeten komt hen weer helder en duidelijk voor ogen. En op zulke momenten kunnen tranen van verlossing geschreid worden. De Heere heeft gered. Uitgeholpen. Doorgeholpen. Wat zal ik, met Gods gunsten overladen, de Heere voor Zijn genade nu vergelden? Op zulke momenten zijn al Gods kinderen klein. De tranen rollen over de wangen. Ja, zo zou het altijd moeten blijven. De liefde die dan in het hart ligt. Om nu zo verbonden te blijven met de Heere.

Zeker, de één is een meer gevoelsmens dan de ander. De één huilt gemakkelijker dan de ander. Maar er is toch geen geloof zonder gevoel. Zonder tranen van een verbroken hart. Dat de Heere nu toch om wil zien naar zo’n mens als ik ben. Dat Hij Zijn genade toch schenkt aan mensen die toch uit zichzelf nooit naar God vragen.

Maar de weg gaat verder. Zeker verlangen al Gods kinderen te blijven in die tere gemeenschap met de Heere. Maar ze weten ook dat het hier nog niet het land der ruste is. Na iedere oase komt weer een tijd van voorttrekken. De Heere zegt in Zijn Woord: Zegt de kinderen Israëls dat ze voorttrekken. Verkwikt vervolgen ze hun reis. Hun tranen drogen ze weer . En in het komende wachten ze af wat komt. Nooit laat de Heere voor niets een blik in het verleden slaan. Het is als wil Hij hen zeggen: Houd in uw weg het oog maar op Mij gericht. De uitkomst zal zeker niet verkeerd zijn. En dan wordt het toch weer leven uit het geloof.