Gemeente zijn.

De eerste gemeente van de Heere Jezus Christus werd in Antiochië gesticht. Daarna kwamen meer en meer mensen als gemeente samen. Het waren allen gemeentes van de Heere Jezus Christus. Helaas ontstonden er kerkscheuringen. Waar gewaarschuwd werd om het lichaam van de Heere Jezus Christus niet te delen, het gebeurde wel. Allerlei verschil van mening over de leer en het leven werd oorzaak van een gescheiden van elkaar optrekken. Een scheiding die dwars door gezinnen en families gaat. Het ontstaan van afgescheiden kerken is zonde. Niet meer en niet minder. Het denken dat jij dan die enige bent die het goed zegt en uitleeft is hoogmoed. Maar het kwaad is geschied en het eind in deze niet in zicht.

Maar laten we dan kijken naar de gemeente waarvan wij lid zijn. De gemeente waaraan wij ons verbonden hebben middels een doen van belijdenis. Misschien doordat we er zijn gedoopt. Of mogelijk leidde een andere oorzaak tot  het doen van de keuze. Met de bevestiging van onze kant met het al of niet beantwoorden met ja op de vragen die ons werden gesteld. De gemeente waartoe we nu kortere of langere tijd behoren. Als gezin of persoon. Met of zonder onze kinderen. Kortom, we voelen ons verbonden met de kerk waar we op zondag heengaan om het Woord van de Heere te horen.

Laten we tot onszelf inkeren en onszelf de vraag stellen wat dit nu inhoudt. Wat betekent het voor u, voor jou, voor mij, om lid te zijn van deze of die gemeente. Wat betekent het nu voor ons leven. Voor ons doen en laten. Het zijn nog niet de eenvoudigste vragen om er een antwoord op te vinden. Laat ik er eens enkele noemen.

We gaan naar de kerk omdat we dit zo gewend zijn. Het is zondag en er wordt van ons verwacht dat we er zijn. We kleden er ons al dan niet voor. We horen het Woord verkondigen en we gaan weer naar huis. We denken er al of niet nog eens over na en dat is het dan weer tot de volgende week. Wanneer we ons met die houding afvragen wat de binding is met de gemeente waartoe we behoren, we halen onze schouders op. Want, ja, wat is de band die we voelen met de gemeente…….helaas, die is er niet. En het was zuiver een gewoonte om te gaan. Let wel, een goede gewoonte.

We kunnen ook naar de kerk gaan omdat we ons verbonden voelen met de leer die wordt verkondigd. We houden van de prediking. We luisteren met aandacht. En we kunnen er verder in de week wat mee. Het heeft ons meer of minder aangesproken. Wanneer we ons nu de vraag stellen hoe we verbonden zijn met de gemeente, ook dan blijven we het antwoord schuldig. Want, helaas, daar hebben we niets mee. We kennen niemand van de gemeente. En doordat we ons dat niet bewust zijn, of er geen behoefte aan hebben, doen we er ook niets mee. Kortom, we gingen voor de preek. Verder niet. Over het verdere hebben we niet nagedacht. En, als we er dan wel over nadenken: we hebben niet zo’n behoefte eraan. Want hoe die of die denkt. Hoe die of die leeft. Nee, daar houden we ons liever verre van.

Echter, de gemeente is ooit ontstaan door een samengaan van mensen. De kern van de instituering van de gemeente was nauw met elkaar verbonden. Er was reden en dus oorzaak om met elkaar als gemeente verder te gaan. Wat hield het verder in om het Woord te verkondigen of te laten en horen verkondingen. Was het slechts de boodschap die gehoord wilde worden die de mensen samenbond? Zijn de kinderen en kleinkinderen van deze groep mensen om die reden nog bij elkaar? Of is er nog een ander facet wat hen bindt?

Steeds weer stel ik dezelfde vraag. Een vraag aan ieder die om welke reden dan ook naar de kerk gaat. Wat is het om op zondag juist daar naar de kerk te gaan. Is het zuiver en alleen de gewoonte. Is het zuiver en alleen de preek? Of is er toch enig besef wat het nu wil zeggen om naar die kerk te gaan. Die gemeente te bezoeken. Je met een gemeente verbonden te weten. Te voelen. De gemeente die een groep mensen beoogt die de Heere Jezus liefhebben. En Hem dienen. Met mond en hart. Niet alleen op het moment dat het Woord wordt verkondigd. Maar ook in de andere dagen van de week. Zij die zich verbonden weten aan elkaar. Niet alleen door de wijze waarop ze de manier van preken prefereren. Maar die als Christus voor elkaar willen zijn. Elkaar zo dienen. Liefhebben. Voor elkaar zorgen. Ongeacht een andere manier van opvatting. Die mogelijk heel groot is.

Zeker staat op zondag in de eredienst de preek centraal. Het luisteren naar het Woord wat de Heere spreekt. Doch wanneer de gemeente niet anders is dan het als vreemden bij elkaar zijn, het werkelijke doel van gemeente zijn is uit het oog verloren. En daarom is het goed ons hiervan allen goed bewust te zijn.