Hoe wil je gemeente zijn. 

Overal komen mensen samen als gemeente van de Heere Jezus Christus. Gezinnen en alleenstaanden. In bepaalde streken in grote getale. Elders kan het een groep van enkele tientallen zijn. Er is de wil bij elkaar te horen. Samen gemeente te zijn.  Er wordt een kerkenraad gekozen en benoemd. Een predikant beroepen indien mogelijk. En zo komt men zondag aan zondag samen in een dienst waar de liturgie is bepaald. Er zijn  gemeentes die vasthouden aan een orde van dienst die jaren en jaren geldt. In andere gemeentes heerst een geest van veranderen. Men heeft vaak te laat in de gaten dat de ene verandering de andere uitlokt. Ook is men zich te laat bewust van de onrust die dit teweeg kan brengen. En dat alles niet omdat men gemeente van de Heere Jezus Christus is. Maar om de manier waarop men dit wil zijn. De omlijsting zo je het wilt noemen.  

Het alles getuigt van een niet meer voldoening vinden in de gang van zaken zo die er altijd is geweest. Het is naar een bepaalde mening vaak ouderwets of achterhaald. Men wil iets toevoegen. En niet zelden om de reden dat het elders ook zo is. Men denkt dat het dan weer goed zal zijn. Het is echter van korte duur. Want al snel blijkt dat er weer iets anders moet worden veranderd. Ik denk niet dat ik in vreemde talen spreek, maar ik wil het wel wat verduidelijken. Als ik denk aan vrouwenkiesrecht dan staat het staande zingen van het laatste vers als volgende punt van veranderen. Ritmisch zingen zo we dat nog niet doen. Er is geen enkele regel meer voor kledingvoorschriften, zodat steeds meer vrouwen zonder gedekt hoofd ter kerke gaan. Wanneer dat is toegelaten is er weer een nieuw verschenen Bijbelvertaling die de aandacht vraagt. Gaan we wel of niet de herziene Statenvertaling gebruiken. Of het nog niet genoeg is komt het zingen van de geloofsbelijdenis aan de orde. Waarna het ook geen probleem meer is dat vrouwen ongedekt ten Avondmaal gaan of zo hun kindje laten dopen. Terwijl mannen niet langer een kostuum maar een spijkerbroek dragen wanneer ze ter kerke gaan, denken ook de dames erover zo gekleed onder het Woord te kunnen zitten.

De manier van gemeente zijn is iets wat de leden van de gemeente bepalen. Betreft het een groep mensen die het alles niet nodig vindt wat veranderingen betreft, dan blijft het zo het was. Wanneer een gemeente de andere kant op wil, het één verandert na het ander. Doch het grote probleem is er wanneer in een gemeente strijd of onrust komt over het al of niet toelaten van de veranderingen. En de praktijk leert dat deze strijd niet zelden ontaardt in een kerkscheuring. Elkaar niet te kunnen vinden in een weg die men als gemeente al of niet in wil slaan. Niet zelden begint het met één mens die de dingen oppert en uiteindelijk door wil zetten. Met een kleine of grote aanhang.

Een kerkscheuring is niet iets nieuws. Een afscheiding van de kerk is iets wat al eeuwen een feit is. Zo kan onder een bepaalde predikant een grote groep mensen de gemeente verlaten omdat ze elders voor hun gevoel meer gevoed worden. Omgekeerd kunnen ook gezinnen zich bij genoemde prediker voegen. Ook de veranderingen in het gemeente zijn kunnen deze verschuivingen teweeg brengen. Nu is het voor ieder persoonlijk de vraag hoe men gemeente wil zijn. Voor de jeugd is dit vaak niet zo moeilijk als voor ouderen. Je ziet ze niet zelden een zoektocht houden. Al of niet tot verdriet van ouders. Om er uiteindelijk zelf uit te komen waar men zich thuis voelt. En waar men zich dan aansluit. Ouderen die de wijze waarop de eredienst werd gehouden op een gegeven moment zien verdwijnen voelen zich op een gegeven moment niet meer thuis in de gemeente waar ze sinds hun jeugd zich hebben begeven. Kortom, alle verandering is niet altijd een verbetering in de des betreffende gemeente………..