Gelijk ook wij vergeven.

Het wordt ons zo gemakkelijk voorgehouden. We worden geacht te vergeven. Hen te vergeven die ons schuldig zijn. Vergoelijkend wordt er non bijgezegd dat het mensen zijn die om vergeving vragen. Maar vergeven is noodzaak in een goed geestelijk leven. Nu is het zaak hierover eens goed na te denken. Genade leert vergeven. Dat is zeer zeker waar. Maar de tijd zal leren dat vergeven zo geheel anders is dan vergeten. De scherven van de breuken in het leven zijn gelijmd. Maar de barsten zijn er nog. Misschien voor buitenstaanders niet te zien. Misschien verscholen achter een scherm van vrolijkheid of uitbundigheid. Mogelijk zelf de gedachte hebbend dat het vergeven en vergeten is. Echter een klein voorval kan een verdriet van jaren terug weer zo helder voor ogen stellen. En wie zal bevatten wat is aangericht. Dan toch alleen diegene die het zelf heeft ondervonden.

Nooit gedacht te hebben dat het ooit weer terug zou komen. Maar plots steekt het verdriet en de pijn de kop weer op. De weegschaal slaat door naar de andere kant en alles schijnt weer opnieuw te beginnen. Van voren af aan. Lang wil je het wegduwen. Weg stoppen. Er niet over praten. Satan is er als de kippen bij. En wie of wat hij ook zal gebruiken, er zal in het geestelijk leven strijd komen. Strijd om datgene wat van binnen in je speelt. Er zal immers mogelijk van God in het leven niets bij geweest voor de beleving. Alles is mogelijk vergeefs geweest. Vergeefs op God vertrouwd. Want hoe zal het kunnen dat er datgene in gedachten komt wat jaren en jaren geleden is gebeurd. Mogelijke voorvallen waar met degenen die het aangingen niet meer over kan worden gepraat. Opnieuw de angsten en de twijfels. Opnieuw de gedachte aan vroeger. Het benauwt. Het maakt verdrietig. Week. Dat het alles zoveel teweeg heeft gebracht! Dat er schijnbaar nooit meer een tijd zal komen waarop niet meer wordt gevoeld wat zoveel pijn veroorzaakt heeft.

Hoevelen worstelen met de pijn uit het verleden. Ontvangen de zogenaamde pastorale zorg hiervoor. We moeten vergeven. Kunnen vergeten. En wanneer we dat niet kunnen, mogelijk is er van genade geen sprake in het leven. Zouden degenen die het spreken weten van de smart aangedaan door mensen in het leven wat achter ligt? Slechts zij die er van kunnen meepraten zullen begrijpen wat het is. Beschadigd. Vernield. Getergd. Lichamelijk en mogelijk geestelijk. Inrichtingen vol mensen die weten wat dit is. Onbegrepen door het leven te moeten. Om de eenvoudige reden dat er niemand is die de pijn mee kan dragen. Ja, waar door dat verleden ook niet de gedachte opkomt anderen lastig te vallen met het verscheurde gevoel van binnen. Waar mensen in wanhoop de hand aan zichzelf slaan omdat ze geen weg meer zien.

Vrome woorden helpen niets. Tekstjes en versjes beschadigen vaak nog meer. Zeker zal het alles in zekere zin meewerken ten goede degenen die naar Zijn voornemen geroepen zijn. Doch dat zal niet in eerste instantie begrepen en verstaan worden. Dat zijn de dingen die later gezien worden. Door het diepe dal van het voor het eerst of opnieuw verwerken, een plekje geven, moeten al diegenen die bovenbedoeld verdriet ervaren heen. Het heeft veel tijd nodig om te gaan met de sporen die het leven hebben getekend. Genade leert niet te vertwijfelen. Maar genade leert ook dat men niet als een overwinnaar op het verleden door het leven behoeft te gaan. Op de tenen lopend om schijnbaar onkwetsbaar te zijn. Het verdriet was er. De pijn is er. Het is niet te ontkennen. Niet langer te negeren.  De Heere zal er bij willen zijn. Doch, nogmaals, overgeestelijke woorden helpen niet. In deze weg mag gezegd worden dat de professionele hulpverlening boven de pastorale zorg staat. Eea zal niet zonder elkaar ingezet kunnen worden. Het ene zal het andere niet uitsluiten. Maar deskundigen alleen zullen de weg wijzen om te kunnen gaan met de gebrokenheid van het leven. Gelukkig die predikant die nuchter en toch ook met de grootste bewogenheid de grenzen van zijn kunnen in Gods koninkrijk ziet.