Het dragen van een kruis.

De Heere Jezus droeg het zwaarste kruis. In dit leven heeft Hij ervaren wat het is om veracht te worden bij mensen. De verloochening van Hem moest Hij dagelijks ervaren. Aan het kruis droeg Hij de zonden van die mensen die door genade de zonden zijn en worden vergeven. Daarop ontving Hij uiteindelijk van Zijn Vader een kroon. Zo is Hij opgevaren ten hemel. Waar Hij bidt voor hen die Hem zijn gegeven. De grote Voorbidder van de Zijnen wordt het nooit moe om hen te dragen in het gebed. Wat een bijzonder wonder dit door het geloof te mogen weten. Dat het niet alleen anderen maar ook mij is en steeds weer wordt geschonken. Vergeving van zonden en uiteindelijk het recht op het eeuwige leven.

Maar zover is het nog niet. In dit leven worden Gods kinderen geoefend en gelouterd. Steeds meer worden ze door Woord en Geest geleid. Om die oude mens Adam af te sterven en in Christus als een nieuw mens op te staan. Het oefenen en het louteren gebeurt in een weg van het dragen van een kruis achter de Heere aan. Geen van Gods kinderen ervaart dit leven als een hemel op aarde. Door de zonde is de gebrokenheid van de wereld gekomen. Die gebrokenheid ervaren zij dagelijks. Elke dag weer moeten ze leren het kruis op zich te nemen en als kinderen Gods dit te dragen. Dat houdt een volledige verloochening van zichzelf in. Om onder het kruis te komen. Het ermee eens te zijn. Uit en van zichzelf kan niemand dit. Wanneer er moeilijkheden zijn, men zoekt deze uit de weg te gaan. We zien dit bijvoorbeeld in de vele echtscheidingen die er zijn. Wie verstaat nog het dragen van het kruis wanneer ziekte of tegenspoed in het huwelijk binnentreedt. Men is egoïstisch en heeft geen zin het kruis van hen die naast hen gaan te dragen. Men ontwijkt het dragen van het kruis. Daarbij vergeet men dat ook in het nieuwe leven er altijd weer de kruizen zullen zijn. Misschien wel groter en zwaarder dan voorheen. Waarbij dan moet worden erkend dat dit geen kruis is wat de Heere heeft opgelegd, maar wat men zelf door eigen gekozen wegen heeft aangehaald. Het erkennen van die schuld is iets wat alleen genade leert. Men houdt liever vast aan het wijzen met de vinger naar die ander. Die de schuld heeft van het gaan van die wegen.

Genade alleen leert het dragen van het kruis. Genade geeft immers de liefde in het hart tot God en de naaste. En liefde is niet iets wat uitgeblust kan worden. Natuurlijk kan een tijdlang deze op een heel laag pitje staan. Kan deze door omstandigheden schijnen uit te doven. Maar door Woord en Geest zal deze altijd weer opvlammen. Zelfs in het zwaarste kruis.

Het grootste gevaar in het leven van de genade is de eigenliefde. Het egoïsme. Wat altijd de hoogste en eerste plaats in het leven zoekt. Deze vijand van de zelfverloochening heeft vanaf de val in het Paradijs zo verschrikkelijk veel stukgemaakt. Het is altijd goed jezelf af te vragen wat je beweegt iets te doen of iets te laten. Is het de liefde tot de Heere en die ander. Of houd je toch meer van jezelf.