Liefde en lijden.

We spreken er zo gemakkelijk over. De liefde. En als we de liefde niet kennen, zijn we een klinkend metaal. Het is zo Bijbels. Als we de liefde niet kennen zijn we uit God niet geboren.

Doch we moeten het niet vergeten: de liefde die uit God is, verbindt automatisch met het lijden. Immers is de liefde uit God onlosmakelijk verbonden met het licht. En het licht verdraagt het donker niet. Omgekeerd is het hetzelfde. Het donker wil van het licht niet weten. Want het kent het licht niet.

En zo komen we dan bij het lijden. Het licht wil stralen, maar daar is geen plaats voor. Nee, het wordt niet gevonden. Deuren die dichtgaan en het licht buitensluiten. Zo is er de wil te dienen, het verlangen te geven, maar het alles wordt als het ware dood gemaakt. Er is geen plaats voor het licht. Men wil niet gediend worden. Met weet het zelf wel.

Zo komen we bij de Heere Jezus. Hij kwam om het Licht in de wereld te zijn. Hij kwam om te dienen. Zich te geven. Maar het donker begreep Hem niet. Eenvoudig omdat ze het Licht niet kenden in hun hart. Ze wilden niet van Hem weten. En terwijl Hij maar één ding wilde. Terwijl Zijn komen in de wereld maar één ding voor ogen had. Behouden. En dat in een weg van het geven vanuit Zijn liefde. Eenvoudig omdat Hij liefde was.

Het was slechts liefde. Ja, liefde alleen. Maar wat stond er tegenover. Haat. Leugen. Laster. Verdachtmakingen. Hij schold niet als men Hem schold. En ieder weet wat het einde was. De kruisdood. Daar hing Hij. De Koning der Koningen. De Vredevorst. Met, zelfs aan het kruis, woorden van zorg. En geen mens die het voor Hem opnam.

Hij ging de weg van lijden. Terwijl Hij liefde was. Toch kon het donker Hem niet houden. Hij stond op uit het graf. Rees op ten Hemel. En nog bidt Hij. Nog heeft Hij het niet opgegeven. En wacht tot Hij genadig kan zijn. Vanuit Zijn liefde.

Wat een les kunnen Gods kinderen hieruit trekken. Wanneer ze in verdriet en moedeloosheid zitten vanwege het onbegrip wat hen ten deel is gevallen. Wanneer ze mogelijk twijfelen aan alles. Twijfelen aan allen. Twijfelen aan de woorden die ze spraken en de daden die ze deden vanuit de liefde. Twijfel die ze hebben over hun leven. Want hoe kan het zijn dat ze zo terneer gedrukt zijn.

Moed mogen ze vatten uit het leven en sterven van de Heere Jezus, wat is opgetekend in het Woord. De woorden van liefde die Hij sprak. Waar onlosmakelijk het lijden aan was verbonden. Het lijden, omdat het donker het Licht niet verstond.

En alleen om het licht wat hierdoor opgaat in het hart is het mogelijk de weg verder te vervolgen. Is er steeds meer de band aan Hem, Die ze zo liefhebben. Omdat ze in het leven ervaren voetstappen te mogen zetten op de Via Dolorasa. De weg van het lijden. De weg van de smart.

Zeker, het valt niet mee. De weg is soms zwaar. Lijkt soms te zwaar. Maar te mogen zien hoe het enkel genade is iets te ervaren van licht en donker. Van liefde en lijden. Van strijd.

Zeker, anderen zien ze op rozen gaan. Ze zien hen hun weg vervolgen. Terwijl ze zelf met verdriet in het hart wachten. Ja, wachten…..tot de Heere hen de weg helder en duidelijk weer wijst.