Ophouders op de weg.

Het is niet zo dat we altijd maar even doorlopend uit onze mouw schudden welke weg we moeten gaan. Het kan een tijd zo zijn dat we het wel weten. Denken we. Maar keer op keer zal er een tijd komen van bezinning. Van nadenken.  Worden we stilgezet op de weg die gegaan wordt. Het kan je zomaar overvallen. Of langzaam maar zeker duidelijk worden. Er moet iets veranderen. Zoals het nu gaat is het niet goed. Of, niet langer goed. Het gebed zal dan een bijzondere plaats innemen. De genomen rust is noodzakelijk. Afstand van alles en iedereen geeft de mogelijkheid voor inspraak van de Heere. Er komt een zoeken naar licht. Naar nieuw licht. Naar een duidelijke handwijzer die van Boven komt. Wat is het dat de weg die gegaan werd tot stilstand heeft gebracht. Bij deze momenten spelen persoonlijke gevoelens een grote rol. Wanneer je ergens geen goed gevoel bij hebt is het raadzaam je maar direct af te vragen of de Heere je iets te zeggen heeft. Want de Heere houdt toch net zolang aan tot Hij het voor het zeggen heeft. En dan is het maar de vraag wat dit is.  

Het geweten laat zich in deze tijden ook gelden. Er wordt gezocht of er een schadelijke weg is. Of er in het persoonlijk leven een ophouder op de weg is. Er komt een overdenken van de weg die achter ligt. Want wat is het dat het licht weg is genomen en een meer of minder donker je heeft omgeven. Er komt de vraag hoe het nu verder moet. Maar dat kan nooit zonder de weg die achter ligt te overdenken. En niets mag worden uitgesloten. Zijn er dingen die rechtgetrokken moeten worden. Kortom, ligt het aan woorden of daden die achter liggen.  Hierbij spelen lopende contacten een rol. Wie zijn de mensen waar je mee omgaat. Voor welke contacten vecht je en is dat reëel. Is het nodig dat je verdriet hebt wanneer ze er niet zijn of juist wel. De stille tijd die in acht wordt genomen blijkt meer dan noodzakelijk. Hoe langer jij je in bovenstaande gevoelens verdiept. En langzaam maar zeker komt er weer licht. Zie je wat de oorzaak is van de duisternis Het was een niet onvruchtbare pas op de plaats. Helder  en duidelijk wordt de weg die in het vervolg moet gegaan. Maar ook dan is het niet zaak om deze holderdebolder te gaan. Zodat je van het één in het ander vastloopt. Het blijkt dat het volgen beter is dan dat. Een stil wachten op de Heere. Vertrouwen dat wat Hij werkt goed is. Daarbij speelt opmerken een bijzondere rol. Het verstaan van de stem van de Heere is niet altijd even duidelijk voor iedereen. Het vergt oefening en dat zal het altijd blijven. Daarbij is het ook van groot belang open te staan voor de mensen die meer geoefend zijn in deze. Niet dat zij het altijd goed hebben. Maar om er samen over te spreken is van groot belang. Ook in deze is het een van en met elkaar leren. Ik denk hierbij aan Samuel die de stem van de Heere nog niet kende. Maar Eli hielp hem het te leren.

Om nog even terug te komen op het gaan van de weg die de Heere van ons vraagt is het goed de stille tijden in acht te nemen. Zelfonderzoek niet te mijden. Niet bang te zijn van een mogelijke schuld in het gaan van een verkeerde weg van jezelf. Weet dat het beter is schoon schip te maken en opnieuw te beginnen dan op een heilloze weg door te gaan.