Waar de Heere ons hebben wil.

Van huis uit weten we heel goed hoe wij het willen hebben. Hoe wij denken dat het moet en zal gaan. We hebben een eigen wil en handelen daarnaar. Luisteren is ons vreemd en onbekend. Of het is dat we naar de verkeerde stem horen. Mensen om ons heen zoeken, die praten en denken zoals wij. Zo lopen mensen vast. Vroeg of laat. Immers, vest op prinsen geen vertrouwen.

Vaak lopen mensen niet eens vast, maar keer op keer. Een mens is immers onverbeterlijk. Ik kan het echter ook anders zeggen. De Heere laat mensen in Zijn goedheid vastlopen. Om het op te geven en niet naar mensen maar naar Hem te luisteren. Te leren om Zijn stem te verstaan. Mensen gaan net zover tot ze niet verder kunnen. Tot hen een halt wordt toegeroepen. En dan is het  bijzondere genade als het verstaan wordt dat er in deze weg genade wordt aangeboden. Wanneer gezien wordt dat de Heere het nog eens wil proberen. Proberen om er wat van te maken.

Want straks bij het sterven vraagt Hij Zijn beeld terug. Dat wil zeggen dat je er zelf helemaal tussenuit bent gehaald. Dat je jezelf hebt verloren. De strijd hebt opgegeven om jezelf te behouden. Het is genade dat er in de weg van vastlopen een weg tot behoud is. Maar eer mensen die weg bewandelen is vaak een lang leven nodig. In de weg van vastlopen is er een mogelijkheid om geholpen te worden.

De weg van de bekering, van de omkering heeft te maken met aard en karakter. De één geeft het veel sneller op dan de ander. Maar niemand ontkomt eraan om vroeg of laat de wapens in te leveren. En, toch, alleen in die weg is er hulp besteld bij een Held.  

De Heere wil de weg wijzen. Hij wil ons voorgaan. Hij is ons voorgegaan. Dit bespreken gaat nog wel. Doch om dit te verstaan en te beoefenen is het nodig jezelf te verliezen. Het is ook heel mooi te zien hoe mensen vaak bij het ouder worden milder worden. Vooral in het laatst van hun leven meer geoefend worden in het afsterven van de oude mens. Leren dat het niet gaat om hen, maar om de Heere Die zo getrouw en zo sterk is en het werk zal voleindigen wat Hij eenmaal ook in hun leven is begonnen. Ook mensen die in een weg van ziekte of lijden terechtkomen laten vaak dit beeld van omkeer en verandering zien. Het leven is niet anders dan een gestadige dood. Dat leert ons het Woord. Maar welgelukzalig is de mens die in die leerschool van het leven de Heere leert kennen. Leert nodig te krijgen. Op Hem te bouwen en te vertrouwen. Zij mogen zien dat het in het leven niet gaat om meerder te worden. Om vast te houden aan zichzelf. Om in de belangstelling te staan. Zij worden geoefend in het vertonen van het beeld van de Heere Jezus in de Via Dolorosa ook voor hen.

De Heere leert mensen niet vroom te praten. Hij leert mensen niet zichzelf in het middelpunt te zetten. De Heere leert mensen zien wie ze zelf zijn. Hij ontdekt hen door Zijn Woord en Geest aan zichzelf. Aan hun verlorenheid van huis uit. Hij schenkt hen in de tegenspoeden van het leven HET LEVEN. In die weg is het niet een zoeken naar het behoud van jezelf. Maar in het gaan in de wegen die de Heere wijst. Al is het door de weg van ziekte. Door de weg van pijn en verdrukking. Hier beneden is het niet. Het ware leven, lieven loven is en blijft alleen waar Jezus is.

Wij worden allen geboren om eenmaal te sterven. Na het sterven is het oordeel. En wie zal rechtvaardig voor God kunnen verschijnen. Alleen zij wiens zonden zijn vergeven. Wie gewassen zijn in het bloed van de Heere Jezus. Wie zichzelf heeft leren verfoeien. En het leven buiten Hem heeft gezien als onnut. Wiens hoop en verwachting is gesteld op de Heere God. Voor de tijd , maar ook voor de eeuwigheid. Natuurlijk zal de één deze weg anders beleven dan de ander. Doch uiteindelijk vinden al Gods kinderen elkaar in de liefde tot Hem Die gezegd heeft: Ik ben de Weg. Ik ben de opstanding en het leven. Wie tot Mij komt zal ik geenszins uitwerpen. Werp al uw bekommernis op Mij, want Ik zorg voor u. En zalig dan die in dit leven de God van Jacob tot zijn hulp heeft. Die komt vroeg of laat op de plek waar de Heere hem hebben wil.