Een eigen verantwoordelijkheid.

Mensen zijn geen stokken en blokken. Mensen hebben een eigen wil. Een eigen leven. Maar bovenal ook een eigen verantwoordelijkheid. Het is niet zo dat we als onmondige mensenkinderen in een hoekje moeten zitten en niets doen. Zeker moeten we wachten op dat wat de Heere ons te zeggen heeft. Maar als we Zijn stem niet verstaan zullen we blijven wachten. Misschien willen mensen Zijn stem niet verstaan. Of zoeken ze dat te horen wat ze willen horen. Iets wat hen al een heel leven is bijgebracht. Niets is minder waar. De Heere spreekt in het leven van elk mens. En zeker in het leven van hen die zich onder het Woord begeven. Luisteren is een kunst. Luisteren is iets wat te maken heeft met genade. Luisteren naar dat wat de Heere te zeggen heeft door Zijn Woord en door Zijn Geest. De Heere gebruikt mensen. Mensen die spreken en doen. Nogmaals, het is genade de stem van de Heere hierin te verstaan. In gesproken woorden. In gelezen tekst.

Er is lijdelijkheid. Er is ook lijdzaamheid. Maar ook hierin spreekt de genade een woord om dit te onderscheiden. Er zijn mensen die jaar en dag worden gevoed niets te kunnen. En dit ook steevast volhouden. Ze kunnen niets. Ze hebben niets. En mogelijk is dit hun bekering. Doch de waarheid is dat ze niets willen. Niets aannemen en niet luisteren. Met de armen over elkaar wensen ze zalig te worden. Want dat is het wat ze zijn geleerd. Wachten. Net zo lang tot het te laat is dat te doen wat de Heere in Zijn Woord vraagt: werkt uw zelfs zaligheid met vreze en beven. Want het is God Die het in u werkt. Een weg te bewandelen die hen wordt voorgehouden.

Luisteren. En doen. De weg gaan die de Heere wijst. De weg achter Hem aan. Om eenmaal zonder verschrikken voor God te verschijnen. Gewassen door Zijn bloed. Gelouterd door het lijden. Geheiligd. Het beeld van God terug ontvangen. Waar de Heere geen schuld meer ziet in hen.

Luisteren. En doen. De weg gaan die de Heere wijst. In vertrouwen een verantwoordelijkheid nemen. Om dat te doen en die weg te gaan die naar wordt geloofd de weg is. De weg achter de Heere aan. Zeker te weten dat het in eigen kracht niet gaat. Maar in het vertrouwen dat de Heere de weg zal zegenen en de woorden in de mond zal leggen die gesproken moeten worden.

Mensen zijn geen stokken of blokken. Mensen hebben van de Heere niet voor niets de zintuigen gekregen. Oren om te horen. Een mond om te spreken. Ogen om te zien. Voeten om te gaan. Handen om uit te steken. Zo is een christen niet lui. Zo zit een christen niet aan de kant. Met de hem of haar geschonken gaven woekeren ze van dag tot dag. Elke dag groeiend in de genade van de Heere Jezus Christus. Waarbij ze tevoren niet hadden kunnen denken dit of dat ook te kunnen volbrengen.

Een christen heeft het gebed als verbinding met de God die hij liefheeft. Het gebed om de noden neer te leggen. Om te vragen om hulp en bijstand bij alles wat wordt gedaan. Ze weten dat aan de zegen van de Heere alles is gelegen. In dat vertrouwen gaan ze de weg door dit leven. Geen voetstap kunnen ze zetten zonder de Heere. Maar ze gaan wel. Ook vandaag. In het geloof. Hoe bestreden dit ook kan zijn.