Wat is wijsheid.

Er kunnen zo van die omstandigheden in het leven komen. Momenten waarop je je afvraagt wat je nu wel of niet moet doen. Gaat de weg rechtdoor? Moet je een stap terug? Of is links- of rechtsom geboden. Dagen kan je ermee bezig zijn. In de nacht kan de slaap niet komen. En dit alles om de eenvoudige reden dat je het niet weet. Het is dom op zulke momenten maar een gok te doen. Het er op te wagen. Met de gedachte: dat zien we dan wel weer. Niet alleen is het dom, het getuigt ook niet van het geloof wat de Bijbel ons leert. Om die weg te gaan waarvan de Heere zegt: Dit is de weg, bewandel die.

Besluiten in ons leven moeten we zelf nemen. Maar ook de mensen om ons heen wacht dergelijke situaties. Met velen hebben we niets te maken. Met anderen leven we intens mee. Zo kan het zijn dat we kinderen, kleinkinderen, of zo we ze nog hebben onze ouders zien staan voor een ravijn. Natuurlijk kunnen we ons bemoeien met de stappen die ze moeten doen. Doch het is bij tijden de realiteit dat het geen enkele zin heeft. Hoe donker de toekomst voor hen ons lijkt, zij zien geen gevaar en besluiten kort door de bocht en zonder ook maar naar  iemand te luisteren welke de weg is die ze gaan.

Besluiten die we zelf nemen zullen we ook zelf bij ondervinding in de tijd die komt gaan zien als goed of verkeerd. En vroeg of laat zullen we net op tijd of te laat een stap terug moeten doen. Wat is het een voorrecht als we de weg terug nog kunnen maken.

Besluiten die anderen nemen zullen we ook al dan niet volgen. Het kan zo zijn dat ook zij een moment meemaken dat het niet meer gaat  zoals het zou moeten gaan. Dat ook zij tijdig inpakken en de richting verleggen. Het kan echter ook anders gaan. Men blijft dwalen. Geeft niet op. Geeft niet toe. Ziet niet in. Blijft vastlopen. Net zolang tot hulpverleners ingrijpen, hen oprapen en brengen waar ze op dat moment horen. Het blijft praktijk dat we in die gevallen niet eerder kunnen dienen van advies dan wanneer het echt geen kant meer opkan. Doch dan blijft het nog de vraag of er blijvend geluisterd wordt naar datgene wat wordt aangereikt. Het kan zo zijn dat de weg na een in eigen oog een opleving weer net zo dwaas wordt vervolgd als voorheen.

Er zullen altijd mensen zijn die blijvend proberen mensen weg te rukken van voor de afgrond. Doch eenmaal komen ze te laat. Dan zal degene, die nooit wilde luisteren, het altijd beter wist, storten in het ravijn. In de diepte die ze niet hebben gezien. Om de eenvoudige reden dat ze er geen oog voor wilden hebben.  

Het leven is een leerschool. Het is de leerschool dat we het niet alleen kunnen in het leven. Onze ouders, familie, leerkrachten, buren, vrienden, kennissen. Noem ze maar op. Allen hebben we ze nodig om te leren. Niet om belerend onderwezen te worden. Ze van ons af te schudden met de mededeling het allemaal zelf wel te weten. Het is bekend dat deze les voor de één gemakkelijker is dan voor de ander. Wie altijd de  normale weg bewandelt zal inzien dat het leven met de mensen om hem heen bijzonder is. Wie altijd denkt de belangrijkste in het leven te zijn zal vroeg of laat vallen. Net op tijd? Of toch te laat!