Ik zal u geen wezen laten.

Wij staan erachter. Maar wat moet het geweest zijn voor diegenen die de Heere ten hemel op hadden zien varen. Het gevoelige leven was voorbij. Het zichtbare. De Heere was weg. Hij was gegaan naar de plaats waarvan Hij had getuigd. Hij was nu bij Zijn Vader. En het enige wat ze nog hadden was de herinnering. Daarbij de woorden die Hij had gesproken. De belofte die had geklonken. Ik zal u geen wezen laten.

Er kwam een tijd van verwachten. Een tijd van hoop. Een tijd van uitzien. Misschien ook een tijd van twijfel? De Heere Zelf had gesproken over de Trooster. Deze zou komen. En Deze zou nimmermeer van hen wijken. Wat moesten ze zich daar bij voorstellen? Het werd een tijd van bidden en vasten. Van smeken om de vervulling van de belofte.

En die tijd herdenken wij vandaag op de Weeszondag. Ik zal u geen wezen laten. De belofte voor een tijd waarin alles donker lijkt. Waar niets meer is wat enig houvast geeft. Een belofte voor de toekomst. Er zal verandering komen. Na het zure geeft Hij het zoet.

De zondag na de hemelvaart is de zogenaamde Weeszondag. Hier is de gedachte aan hen die vader en moeder verloren hebben. Misschien de gedachte aan de kleine jongen van negen jaar die heel opmerkelijk in deze tijd zijn beide ouders moest missen. Een wees. Maar bij de Heere zijn ze ontfermd.

Het kan voor Gods kinderen ook nu zo vaak een terugkijken zijn. Een herinnering aan de tijd dat de Heere zo dichtbij was. Een tijd waarin het lijkt of het voorbij is. Alsof het nooit meer terug zal komen. Alsof er nooit iets is geweest. Is het niet zo dat helder en duidelijk onderwijs nodig is? Zeker, de Heere is ten hemel gevaren. Het zal nooit meer worden zoals het was. Dat had Maria reeds gehoord. Ze mocht de Heere niet meer aanraken. Ze moest gaan leven uit…het geloof.

We moeten het ook doen zonder Zijn aanwezigheid zoals het in de Bijbel is geweest. Maar we mogen steunen op de beloftes. Zalig die het niet zien, en het toch geloven. Het is niet gemakkelijk te zien op iets wat er niet is. Maar juist dat zijn de geloofsoefeningen. De Heere is naar de Hemel gevaren. Maar… Hij heeft Zijn Trooster gegeven. Deze is uitgestort op de Pinksterdag. En Deze zal nimmermeer weggaan. Zeker zijn er de voorwaarden aan verbonden. Wanneer men in zonde leeft, het kan een tijd worden waarin het alles zo donker wordt. De Heere gaat niet mee in verkeerde wegen. David vraagt: Wat U me onthoudt, onthoudt mij Uw Heilige Geest niet. Het is deze Geest die afgedwaalde kinderen van God weer op het rechte spoor brengt. Door hen te ontdekken aan zonde en schuld. Door hen het geloof te schenken dat er vergeving is. Keer op keer. Zodat ze weer opnieuw aangenomen worden.

De Heilige Geest is de Werkmeester van de zaligheid. Hij werkt uit wat de Heere Jezus heeft verdiend. Dan is er het uitzien naar de Heilige Geest. Keer op keer. Om al datgene wat nodig is te bewerken in mensen die van dood levend worden gemaakt in dit leven. Niet eenmaal, nee de pijl ligt altijd verder. Meer en meer worden Gods kinderen geleerd en onderwezen in de weg van de zaligheid. Ze zullen ervaren hoe en waar ze de door de Heere geschonken gaven in hun leven nodig hebben. Hoe ze met die gaven in een liefdedienst werkzaam kunnen en mogen zijn. Op de plaatsen waar ze door de Heere gebracht zullen worden. Ja, in het gehele leven zullen ze de wonderen van genade dagelijks zien en ervaren.