Gods weg met mensen.

God gaat Zijn weg met mensen. De ene keer zien we het duidelijk. En dan weer is er een tijd aangebroken waarin we het niet opmerken. Is het nu linksom, of moeten we de rechterkant kiezen. Bij mist niet uitvaren wordt vaak gezegd. Dan is het ook zaak te wachten. Tot opnieuw helder en duidelijk wordt wat Zijn wil is met ons leven.

In ieders leven komen deze momenten voor. De Heere leert in afhankelijkheid te wandelen. En altijd weer is er een keuze aan verbonden. Die we niet weten te maken. Waarbij we Hem zo nodig hebben. Het wachten kan naar onze beleving zo lang duren. Voor er antwoord komt. En toch is ook dat zo goed  om ons geloof te oefenen.

Soms lijkt het zo gemakkelijk. Tot wegen worden afgesneden. En helder is dat het die kant dus niet op moet. Of toch wel? Was het niet als altijd? Een klein stukje gaan. Wanneer de wolkkolom of de vuurkolom gaat? Stonden ook de Israëlieten  niet bij tijden stil? Duurde de reis door de woestijn niet veel langer dan had gekund?

Wij zouden het wel weten. Doordraven van de ene beslissing naar de andere. Maar de Heere sprak: ga achter Mij satanas. Niet jij voorop. Niet jij neemt de beslissingen. Dat doe Ik. En na deze zal je het verstaan. Waarom Ik het zo deed. En je moet het dan beamen. Het was goed.

God gaat Zijn weg met mensen. En het moet alles uitlopen tot Zijn eer. Hij stelt mensen daar waar Hij ze kan gebruiken. Met de gaven die Hij ze heeft geschonken. In een weg van leren en afleren geoefend tot het gaan van juist die weg. Linksom, rechtsom, of blijvend op de plek waar je al was.

Zo eenvoudig ligt het dus. De Heere brengt mensen niet in vertwijfeling. Dat is iets van mensen zelf. Verkeerde conclusies. Verkeerde inschattingen. Verkeerde besluiten. Eigen eer op het oog hebbend. Verlangend naar datgene wat men zelf als beste lijkt. Het gelovig wachten en vertrouwen wordt niet in één dag geleerd. Het zijn de oefeningen in het leven die voortdurend weer zich aandienen. Vertrouw op Mij en de uitkomst zal niet falen. Houd in uw weg het oog op Mij gericht.

De weg met mensen is altijd een persoonlijke weg. Maar het komt wel alles op hetzelfde neer. Leren, afleren. En vooral veel eigen schuld en tekort ervaren. Een heel mens er tussen uit.

Juist dan kom je er zo vaak achter dat we onze hoop en onze verwachting op mensen stellen. Juist dan komen we er achter dat we dat niet moeten doen. Het kunnen onze beste vrienden zijn die ons, hoe goed bedoeld ook, de verkeerde weg wijzen. Het klinkt hard. Maar de praktijk van het zingen van psalm 146 doet dit verstaan.

Uiteindelijk is ons leven niet ons leven. Ons leven is van de Heere. Wanneer we dat ons bewust zijn of worden komt er een vaak eenzame weg. Afstand van hen die ons zo lief zijn. Afstand van hen waarmee we meenden ons leven te delen. De Heere alleen over te houden. En in die weg te leren: Gods weg is de beste.........