Waar liefde woont.

Het Woord van de Heere is waarheid. En voor elke gelegenheid is hierin bijzonder onderwijs te vinden.

Zeker ook voor het omgaan met elkaar zijn in het Woord van de Heere veel lessen te vinden. Waar liefde woont, daar gebiedt de Heere den zegen. Doch hoe dikwijls is de liefde ver te zoeken. En staat een mens er met zichzelf tussen. Hij wil immers voor geen geld zelf er tussen uit.  

De Heere heeft een ieder gesteld op een door Hem bepaalde plaats. Met de hem of haar geschonken gaven. Dit vraagt een grote verantwoordelijkheid. En het is alleen de liefde die in elke situatie zal en kan overwinnen. Geen eigenliefde. Doch de liefde tot de Heere en het liefhebben van onze naaste als onszelf.

 Ik denk hierbij aan een vader en moeder en hun kinderen. We weten dat de vader en de moeder in het gezin de regels bepalen. Wanneer met liefde en geduld de aan hun zorgen toevertrouwde kinderen worden opgevoed zal dit vruchten afwerpen. Zeker zullen er moeilijke momenten zijn in de opvoeding van de kinderen. Maar uiteindelijk zal de liefde overwinnen. Niets in eigen kracht. Dat zal als het goed is de wetenschap van elke ouder zijn. Dagelijks zullen ze de hulp van de Heere nodig hebben. Om met liefde en geduld als oogmerk de kinderen voor te gaan in de vreze van de Heere. En zo hen te leiden tot de volwassenheid.

Doch deze les treft allen die in een bepaalde positie verantwoordelijk zijn voor mensen waarover te zijn gesteld. Mensen die in het onderwijs bezig zijn. Diegenen die een leidinggevende taak hebben in een arbeidsproces. Doch ook de leden van een kerkenraad en wanneer de gemeente een predikant mag hebben geldt het ook deze.

Hoe dikwijls wordt echter blijk gegeven van macht. Van het misbruiken van de plek waarop men zich bevindt. En is de liefde tot de ander ver te zoeken. In de eerste plaats is daar het niet luisteren naar hen waarmee men heeft te maken. Maar een eigen mening koste wat kost te willen vasthouden. Misschien tegen beter weten in? Met de daaraan ten grond liggende gedachte dat men het zelf uiteindelijk voor het zeggen heeft en zich alles kan permitteren om anderen een eigen mening op te leggen. Zelf niet af te glijden. Mogelijk met het gebruik van vrome woorden om deze eigen mening en gedachte vast te houden. We komen dit tegen in een gezin. Waar vaders en/of moeders hun plaats in het gezin misbruiken. Doch ook op andere plaatsen zien we dit. In de jaren die achterliggen heeft de metoo beweging hiervan duidelijk gesproken. Mensen die hun plaats misbruiken. Niet de liefde maar hun macht hiervoor aanwenden.

Ook in het kerkelijk leven is dit één van de oorzaken van veel teleurstelling. Van verdriet.  En van kerkverlating.

Het is een eenvoudige gedachte om de schuld van alles wat mis gaat toe te schrijven aan hen waarover je bent gesteld. Het zijn immers ontaarde kinderen. Kinderen die niet willen luisteren. Kortom, een eigen mening van hen wordt niet gehoord en geaccepteerd. Kinderen leren niet zelden te zwijgen, in plaats van spreken. In het arbeidsproces willen we hen die vragen hebben over het reilen en zeilen van een bedrijf niet in dienst. Hen wacht ontslag. En in een kerkelijke gemeente zijn het leden die op alles kritiek hebben en zichzelf niet kennen als zondaars. Om kort te gaan wordt de wijsvinger zo gemakkelijk uitgestoken naar deze of gene. Terwijl men zich er niet van is bewust dat drie andere vingers een andere kant opwijzen. En wel naar hen die hun positie tot een machtspositie hebben gemaakt. Een positie waar men geheel anders tot recht zou komen als de liefde hen zou dringen.