Zegt de kinderen Israëls dat ze voorttrekken.

Er komen in het leven van Gods kinderen momenten van rust. Tijden om te overdenken. De tijd die achter ligt moet worden overzien. Gods Geest krijgt op zulke momenten ook meer ingang met Zijn ontdekkend licht. Vragen worden immers gesteld: Wie ben ik geweest in de ogen van de Heere. Hoe heb ik me opgesteld naar mijn naaste toe. Schuld en tekort worden geëigend en beleden. Tijden van rust gaan dus niet altijd gepaard met een voldaan gevoel.

In een weg van rust en afstand komen altijd nieuwe inzichten en gedachten. Er zijn de lessen door Gods Geest geleid. Er volgt als het ware een nieuwe toerusting voor het verdere van de weg. Gods kinderen zijn niet anders dan andere mensen. Zelfs de Heere Jezus kende de momenten van afzondering. In het Oude Testament lezen we over de tocht van het volk van Israël door de woestijn. Ook zij hadden de tijden dat er een pauze werd ingelast. Waarbij orde op zaken werd gesteld.

Zoals gezegd: Deze tijden van rust kennen ook de onrust. Het zou niet Bijbels zijn dat in dergelijke perioden een soort van hemel op aarde werd gevonden. Zodra de rust intreedt, is er naast de overdenkingen van dat wat achter ligt alweer de onrust naar het moment van het opnieuw staan voor Gods aangezicht. Hoe zal dit zijn. Wanneer zal de oproep om verder te gaan klinken. En, in tijden van twijfel en aanvechtingen, zal deze oproep wel weer komen. Is er nog wel de bemoeienis van de Heere.

Dan klinken, onverwacht en ongedacht weer de zo bekende woorden. Zegt de kinderen Israéls dat ze voorttrekken. Na een tijd van overleggen en wachten is het moment van het vervolg van de reis gekomen. Veel vragen kunnen oprijzen. Hoe zal toch dit zijn. Doch één ding is duidelijk: Er komt weer meer. En in een gelovig volgen wordt het vervolg van de reis voorbereid.

Natuurlijk probeert de satan direct met allerlei influisteringen de gewilligheid om te gehoorzamen tegen te staan. Want wat zal die en gene wel denken. Hoe zal gereageerd worden op wegen die zullen worden gegaan. Ben ik in staat de opdracht uit te voeren. Geprobeerd wordt om nog een eigen invulling te geven aan het beantwoorden van de roep. Maar een meer geoefende christen weet dan de stem van God van de influisteringen van de satan te onderscheiden. Terwijl de Heere spreekt met macht en hierop Zijn vrede geeft, de vorst der duisternis werkt altijd onrust en twijfel met zijn smoezen. Dan kan het ook klinken: Henen uit!! En iedere discussie is bij voorbaat uitgesloten.

De tijd van rust is voorbij. Een nieuwe tijd van werken is aangebroken. Eerlijk gezegd is er zelfs een vrede gekomen bij het beluisteren van de nieuwe opdracht. Een heilige verwondering om nog weer gebruikt te mogen worden in Gods Koninkrijk. Nee, er is niet te voorspellen wat staat te wachten. Maar met de geschonken nieuwe krachten wordt toch gezien dat het zou kunnen.

De Heere gaat ook in het geven van opdrachten Zijn onbegrepen weg met al Zijn kinderen. Zoals Jona direct een verkeerde weg insloeg, zo probeerde Mozes aanvankelijk onder zijn roeping uit te komen. Maar in een weg van vastlopen voor Jona en tegemoetkomen voor Mozes werd uiteindelijk toch ook door deze beide mannen gehoor gegeven aan het vervullen van hun taak. Al was het met vreze en beving, want nog konden ze niet bekijken hoe het zou gaan.

Samengevat, voor al Gods kinderen blijft er naast de roeping, de bekwaming een plaats om dienstbaar te worden gesteld. Voor de één op een plaats waar hij zijn verdere leven mag blijven. Terwijl de ander steeds weer moet wachten tot het klinkt: Zegt de kinderen Israëls dat ze voorttrekken.